Annemiekes vriend slaapt al meer dan een jaar op de bank

De baby (inmiddels al een peuter) zou in haar eigen ledikantje slapen. Niet dus. Annemieke heeft het opgegeven en koopt een bed met ruimte voor zowel vriend als kind.

Mijn vriend ziet het niet meer zitten. K. slaapt inmiddels meer dan een jaar op de bank. Een slaapbank die je plat uit kan klappen tot een bed, maar comfortabel is het niet. Ik zou het er eerlijk gezegd nog geen week op uithouden. Zijn rugpijn is het probleem niet, volgens meneer. Veel erger is dat ‘ie zich buitengesloten voelt. Geen deel meer van ons gezin. Ongezellig is het inderdaad wel, dat je vriend in de woonkamer slaapt terwijl jij en de kleine in bed pitten.

Samen slapen tot d’r derde

K. wil daarom dat Zoë in haar eigen bed slaapt. Ik weiger: superonhandig voor de nachtelijke borstvoeding. Bovendien is het kinderledikantje de opslagplaats van mijn kleding die te schoon is voor de wasmand, maar te vuil voor de kast- niet de plaats waar onze dochter de nacht doorbrengt. Hij zegt dat het met bijna twee jaar hoog tijd wordt dat ze alleen leert slapen. Ik kom met een onderzoek waaruit blijkt dat kinderen minimaal tot hun derde jaar bij hun moeder in bed moeten slapen omdat ze anders meer last van stress en een mindere slaapkwaliteit krijgen. Mijn vriend haalt argumenten erbij die nergens op slaan zoals ‘dat ze zo nooit zelfstandig wordt’ en dat ‘alle normale mensen hun kind in een eigen bed laten slapen’. Ik houd voet bij stuk. Noem me gerust een attachment hippie, maar no fokking way dat ik het over mijn hart verkrijg mijn lieve kleine baby’tje (lees: de inmiddels 13 kilo wegende en bijna twee jaar oude peuter) uit bed te verbannen. Dan maar een bed waar we alledrie inpassen.

Familiebed

Dus gaan we op zoek naar een familiebed; eentje voor man, vrouw en peuter. Seks hadden we toch al niet meer. En wat is er nu leuker dan het hele gezin gezellig in elkaars armen inslapen en ‘s ochtends met z’n drietjes ontbijt op bed eten? (Uh, een ongestoorde nacht slaap zonder jankend kind en bedlakens die niet onder de jus d’orange vlekken en rijstwafelkruimels zitten misschien..?). Wanneer ik dit zelfgemaakte familiebed zie met ruimte voor maar liefst zeven personen, ben ik verkocht. Wat een cool idee! Maarja, ten eerste hebben we maar één kind en ten tweede ben ik niet zo technisch. Ik wil gewoon een GROOT bed. Met hoofdletters, ja. Zoals deze: 360cm breed! Kunnen we ons allemaal als een zeester uitspreiden. Ideaal, maar niet te betalen. Dan maar de budgetoptie. Helaas, de plaatselijke Ikea verkoopt geen bedden van 3 meter breed.

Te klein?

Plan B, een XXXL-matras op maat laten maken, is natuurlijk ook teringduur. Om over het op maat gemaakte bed zelf, de matrasbeschermer en hoeslakens in speciale afmetingen die je dan ook aan moet schaffen nog maar te zwijgen. Waarom kopen we niet gewoon nog een bed van 1,40m breed erbij? Dan heeft Zoë gelijk al een groot bed waar ook al haar knuffels in passen voor als ze over een paar jaar weer per se alleen wil slapen. Zetten we de bedden nu naast elkaar en hebben we creatie van 2,80m breed die net in de slaapkamer past. K. vindt dit echter geen goed idee; de prins op de erwt meent dat de geul tussen de twee matrassen niet relaxed gaat zijn voor zijn rug. Uiteindelijk kiezen we voor het matras dat in de aanbieding is; een basic model van 180 bij 200cm. Wat, als je het mij vraagt, geen familiebed is. Veel te klein! Ik verander van mening wanneer we dat oversized kloteding in onze Opel Corsa moeten proppen.

Slapen of snurken?

Eenmaal thuis blijkt ons nieuwe bed heel comfortabel. Tot een uur of 23, wanneer Zoë in haar slaap omrolt en dwars midden op het bed ligt. K. ligt aan de rechterkant zo ongeveer tegen de muur aan; ik probeer uit te rusten op de 40cm die overblijven tussen peutervoeten en bedrand. Ik vraag me af of Zoë het al zou snappen als ik met tape het matras in drie gelijke  stukken zou verdelen – net zoals mijn broertje en ik vroeger op de centimeter nauwkeurig de vloer van onze gedeelde slaapkamer van een scheidingslijn voorzagen. Wonder boven wonder slapen we die nacht redelijk goed. Zolang de peuter niet te hard groeit, gaat het best, met z’n drieën op een 1,80m breed matras. Op één ding na: K. snurkt. Dat deed ‘ie voor Zoë’s geboorte ook wel eens, maar nu houdt het me wakker. Het nieuwe bed werkt niet tegen geluidsoverlast. Heel lullig, maar ik denk erover mijn vriend weer terug naar de woonkamer te verbannen. Niet naar de bank natuurlijk, dat zou niet aardig zijn. In plaats daarvan kan ‘ie in ons oude bed slapen. Samen met de hond, voelt ‘ie zich toch nog een beetje deel van het gezin.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., peuter Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.