Annemieke gaat gewoon snowboarden en rodelen met een baby. Moet kunnen, toch?
Hoe kun je je actieve kinderloze leven voortzetten met baby? Annemieke heeft de oplossing gevonden: sleep dat kind gewoon mee in een draagdoek. Of toch niet?
Al zes nachten heb ik dezelfde nachtmerrie: K. en ik zitten als een bejaard stel ongelukkig op de bank en kunnen niets meer ondernemen, want we hebben een baby waardoor we gedwongen zijn voor altijd thuis te blijven. Als ik voor de zevende keer zwetend wakker word, realiseer ik me dat dromen bedrog zijn. In werkelijkheid ga ik gewoon niet toestaan dat mijn dochter mijn leven verandert. Net als Dribbel moet ze zich maar aanpassen en gewoon overal mee naar toe.
LEES OOK: 14 Dingen die gebeuren als je een draagdoek aanschaft.
Dus koop ik een draagdoek. Want een kinderwagen over die ongeasfalteerde bergweggetjes vol stenen hier in het Spaanse middle of nowhere douwen, dat schiet niet op. Maar zo kan de baby dadelijk mee leuke stadjes bezoeken. Mee stand up paddleboarden, mee paardrijden, mee hiken en mee op wintersport. Hoppa, in die doek wikkelen en samen gezellig de zwarte piste af boarden. Probleem opgelost.
De draagdoek blijkt een vijf meter lange lap te zijn, met een instructieboekje te komen dat net zo dik is als een tijdschrift, een YouTube instructievideo te hebben van meer dan drie minuten en een opvouwschema in dertien stappen. Serieus: 13 stappen. Dat is nog ingewikkelder dan de gemiddelde Ikea-kast. Laat maar. Ik doe sowieso niet aan gebruiksaanwijzingen lezen. Een poging de draagdoek te knopen faalt jammerlijk. Wat waarschijnlijk aan het niet volgen van de 13 stappen ligt, maar ik geef liever Dribbel de schuld die niet meewerkt en zich onder de bank verstopt als ik ‘m met doek en al probeer te mummificeren. Gelukkig maar, want de doek blijkt alleen geschikt voor baby’s (aldus K. die wel trouw het instructieboekje bestudeert) en niet voor honden. Anyway, in de komende paar maanden zal ik vast wel uitvogelen hoe dit stuk stof werkt.
K. verstoort mijn plannen nog meer door te zeggen dat er in grote letters staat dat je niet de baby in draagdoek in een gemotoriseerd voertuig mag vervoeren, niet met baby in draagdoek mag koken, fietsen met baby in draagdoek ook niet aangeraden wordt en je ‘m beslist niet moet gebruiken in ‘extreme weersomstandigheden en/of gevaarlijke omgevingen’, waaronder de fabrikant waarschijnlijk snowboarden en paardrijden verstaat. Hallo hé, waarom heb ik dat ding dan gekocht?! Niet om ermee op de bank te zitten hoor. En dus steek ik mijn hoofd in het zand en ga verder met plannen maken over alle dingen die je met baby kunt doen als je twee handen vrij hebt.
Alle kinderloze vrienden vinden mijn ideeën geniaal. En werken mee aan hoe deze doek al mijn problemen op gaat lossen. “In een draagdoek, dan zit ‘ie voor je buik toch? Nou, dan kun je er zelfs mee rodelen!” aldus mijn broer. Niet dat ik ooit de behoefte heb gevoeld om te rodelen, maar dit opent perspectieven. “En kangoeroes dragen ook hun baby voor hun buik, dus met die doek pas je perfect in de wildernis: ideaal om met baby en al te backpacken door Australië!” Vriendin J. sluit zelfs niet uit dat we met baby in draagdoek onze geplande Peru bucketlist-reis een paar jaar eerder kunnen doen. Kijk, hier kan ik wat mee.
Helaas vallen de reacties van vrienden met kinderen een beetje tegen. “Ik hoop heel erg dat het voor jou zo gaat werken,” is nog de meest positieve. Het merendeel kijkt me aan met een blik die ik helaas heel goed ken. Het is precies dezelfde blik die ik mijn 17-jarige nichtje gaf toen ze luidkeels verkondigde dat zij op haar 33ste no way never ever zo’n suffe oude doos gaat worden als haar tante en echt nog wel Justin Bieber en Enzo Knol hunks vindt en nog steeds Tropical Lime Breezers drinkt en iedere nacht van de week tot 4u ’s nachts uitgaat want slapen is voor watjes. Een combinatie van ‘Ahgossie, wat heerlijk naïef ben jij nog’ en ‘Maar meisje, dat geloof je zelf toch niet, da’s een beetje dom hoor’.
Volgens mij weten de vrienden met kinderen iets dat ik niet weet. En dat iets is niet alleen hoe je in vredesnaam die fucking draagdoek in 13 stappen omknoopt.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Opvoeden zonder beeldschermen: is dat nog wel mogelijk (en moet je dat willen)?
