Als vrouw financieel zelfstandig zijn: ‘Hoezo, ik heb toch een man?’

Steeds meer vrouwen kunnen financieel op eigen benen staan, zo blijkt uit nieuwste cijfers. Maar uit die cijfers blijkt ook dat veel vrouwen die noodzaak niet meer voelen zodra ze gaan samenwonen, en rekening houden met een toekomstige scheiding doen we al helemaal liever niet. Hebben we het hier echt over 2020, vraagt Brenda zich af?

Werkende vrouwen: het is altijd voer voor veel discussie. Helemaal onder moeders, want de één vindt dat je moet stoppen met werken zodra je kinderen hebt, de ander heeft juist weer een oordeel over niet werkende moeders. Onderling ontstaat vaak keer op keer strijd over wie er nu een betere moeder is en waarom. Berg de popcorn maar op, want dat is niet waar het hier over gaat. Het gaat hier over zelfstandigheid. Je zou het als moeder-van en partner-van soms bijna vergeten, maar je bent ergens deep down ook nog een individu.

Voorbeeld voor onze dochters

Uit de emancipatiemonitor van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat het aantal vrouwen dat financieel onafhankelijk is, voor het eerst sinds jaren stijgt. Is dat goed nieuws? De overheid vindt van wel, en hoewel ik zelf geen emancipatiefreak ben, vind ik dat ook. Ik ben altijd een werker geweest. Werken gaf me al op jonge leeftijd een nuttig gevoel en de centjes waren een prettige beloning. Op mijn twaalfde liep ik wekelijks een krantenwijk, later een televisiegidsenwijk (want dat betaalde beter). Elke zomervakantie stond ik in bloedhete magazijnen orders te picken of poetste ik vakantiehuisjes schoon. In mijn studententijd zat ik naast de fulltime studie zo’n zestien uur per week achter de kassa, want een volle lening zag ik niet zitten. Intussen heb ik drie kleine kinderen en zou ik financieel gezien niet hóéven werken. Toch werk ik, als zelfstandig ondernemer. Als freelance journalist betekent dat niet per se elke maand een vetpot en ik heb een man-met-goed-salaris, maar ik zou in theorie mijn eigen broek kunnen ophouden als het moet. En dat voelt lekker. Bijkomend: ze is pas vijf maanden, maar ik wil in die zin ook graag een voorbeeld zijn voor mijn dochter.

Financieel onafhankelijk

Vier op de tien vrouwen verdienen minder dan 950,- euro netto per maand. Het SCP rekent hen tot de vrouwen die niet financieel zelfstandig zijn. Volgens het planbureau komt dat omdat ze niet of weinig uren werken. Redenen daarvoor zijn ook onderzocht: samen gaan wonen, geld als extraatje zien bovenop het salaris van de man en kinderen krijgen. Die laatste snap ik, maar die eerste twee redenen vind ik moeilijk. Als je situatie het toelaat, dan is werken toch veel leuker dan grotendeels afhankelijk zijn? ‘Volg je hart’, zeggen mannen van anderhalfverdieners en niet werkende vrouwen volgens het onderzoek van het CPB. Lief, maar zodra zij ooit hun hart (of een ander lichaamsdeel) volgen en er met een ander vandoor gaan, zit jij met een gebroken hart én een financieel probleem. Maar daar in een gezonde relatie of stevig huwelijk ‘rekening mee houden’, dát doen we niet, blijkt uit het rapport. Dat is namelijk een teken van te weinig vertrouwen hebben in je relatie. Watskeburt met de eeuwenoude slogan: ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’?

Afhankelijk van je ex

Veertig procent van de huwelijken strandt anno 2020. Om ons heen vallen ook de eerste stellen uiteen. Na een scheiding verliezen vrouwen 25-30 procent van hun koopkracht, en nee, daar weegt partneralimentatie niet tegenop. Los daarvan lijkt het me dramatisch om je hand op te móéten houden bij je ex, of je er nu recht op hebt of niet. Ik zie hoeveel verdriet een scheiding doet en wat een gepuzzel en praktisch gedoe het oplevert. Als je dan ook nog elke week of maand moet zitten wachten tot je ex een bepaald bedrag overmaakt omdat je daar afhankelijk van bent, is dat extra stressvol en pijnlijk. Ik zal wel weer de doemdenker zijn, maar ik heb mijn inschrijving voor een sociale huurwoning altijd door laten lopen. Voor als er iets met mijn man zou gebeuren, of met ons huwelijk (of met onze banen). Een gebrek aan vertrouwen? Wat een onzin! Ik lijd er geen seconde onder, ben er vooral niet dagelijks mee bezig en leef een gelukkig bestaan. Maar als de rampspoed ons ooit toch treft, is het leed in elk geval op dat vlak een stukje minder groot.

Lees ook: Waarom papa mag scheiden, maar mama moet lijden