Als je twijfels hebt over de tweede

Het werd een beetje een hoofdpijndossier voor Mirjam en haar man: gingen ze nog voor een tweede of toch maar niet? Uiteindelijk waren ze in shock.

We vonden het eigenlijk wel best zo. Boris ging naar op school en ik kon eindelijk mijn vleugels weer uit gaan slaan. Grootse plannen had ik. Een website was in de maak en ik zou me helemaal suf gaan freelancen. Maar ik kon natuurlijk ook gewoon weer een fulltime baan nemen, mocht deze zich aandienen. Heerlijk. Ik had er echt zin in en een nieuwe baby paste niet in dat plaatje. Toch stonden alle babyspullen gewoon nog steeds op zolder en zeurde Boris al jaren écht iedere dag (!) om een broer of zus waardoor wij dit vraagstuk ook maar niet loslieten en ons zelfs een beetje schuldig begonnen te voelen naar hem.

Lees ook: Waarom je best mag rouwen als je zelf hebt besloten geen tweede kind te krijgen

De deur stond dan ook nog steeds op een kiertje, ook al riepen we tegen vrienden dat het ons beter leek om het bij één kindje houden. Eindeloze discussies voerden we erover en we kwamen er dan ook niet uit. We vergeleken ons zelf met andere stellen die wél voor de bijl waren gegaan en volgens ons toch echt geen leven meer hadden, ook al beweerden ze van wel met die wallen onder hun ogen. Dat we nooit meer met het vliegtuig op vakantie konden, want veel te duur, dat we misschien groter moesten gaan wonen en dat ik weer negen maanden met een dikke buik moest rondlopen, wat ik verschrikkelijk vind. Maar ook dat Nout en ik wéér geen tijd voor ons zelf zouden hebben, laat staan voor elkaar.

Tegelijkertijd waren we natuurlijk reuze nieuwsgierig naar wie ons nu weer zou verrassen, misschien een zusje dit keer (?!), maar dat het ook zomaar helemaal mis kon gaan, want ik was hard op weg een ouwe taart te worden en wat als het weer een huilbaby was? Nout rekende steeds maar uit hoe oud hij zou zijn als de nieuwe telg, mits ons gegund, twintig zou zijn en concludeerde steevast dat zeventig echt te oud was voor een vader en dat hij zijn kleinkinderen dan waarschijnlijk nooit en te nimmer zou zien. Daar had hij wel een punt natuurlijk, maar zelfs dát sloot het boek niet voorgoed.

En zo modderde we maar voort en ik kan je vertellen dat er niets vervelenders is dan een knoop die in je nek hangt, maar ondertussen niet doorgehakt wordt. Werkelijk killing. En dat, terwijl de tijd wel voortschreed, want ik stevende af op de één en veertig. En toen bedacht ik een praktisch plan. We zouden het gewoon nog zes keer proberen en was het dan niet gelukt, dan zouden we het idee van een tweede laten varen. Dan was ik jarig en was dit hoofdstuk afgesloten. Voorgoed. En daar konden we echt meer dan prima mee leven.

Vijf weken later. We waren op vakantie in Frankrijk, zaten lekker aan de wijn, toen ik na dat eerste glas wel een heel gek gevoel in mijn benen kreeg. Alsof ze van steen waren, anders kan ik het niet beschrijven. Eigenlijk wist ik het toen al, maar ik probeerde het nog even van me af te duwen. De volgende dag hebben we gelijk een zwangerschapstest gekocht. Die gaf in eerste instantie maar één streepje omdat ik er wel heel vroeg bij was. De volgende ochtend was dat tweede streepje echter een dikke vette streep geworden, waarop we nog maar vijf testen deden voor de zekerheid. Allemaal positief. In één keer raak dus. Bam!

De weken erop waren de gekste uit mijn leven. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als toen. We waren namelijk helemaal niet echt blij. Wel compleet in paniek en in de war. We sliepen slecht, maakten ruzie en eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk naar huis om een echo te laten maken. Wat als het er twee zouden zijn? Wat als het niet goed was? En hoe moest dat nou verder met mijn leven? Zat ik weer jaren in de luiers, gebonden aan huis en straks stijf van de hormonen. Bovendien stond er een bruiloft gepland waarvan we niet wisten of we die wel door moesten laten gaan, misselijk als ik bij mijn vorige zwangerschap was geweest en op je eigen bruiloft aan de appelsap was het laatste wat ik voor ogen had.

En toen zagen we dat hartje kloppen. En waren we op slag verliefd op dat wezentje dat er gelukkig maar één bleek. En zijn we gewoon getrouwd. Op de appelsap. Hij ook. En heb ik mijn jurk, die al besteld was, groter laten maken in plaats van kleiner waar ik eerst natuurlijk nog op hoopte. En alles bleef ook maar goed en voorspoedig gaan. Met mij, maar vooral ook met de baby. En was het eigenlijk wel heel bijzonder om weer zo’n dikke buik te hebben en het allemaal nog eens mee te mogen maken. En hebben we nu het meest geweldige kind op aarde, dat schatert van plezier om de grappen van zijn broer, met drie maanden al doorsliep en ons gezin intens gelukkig en helemaal compleet heeft gemaakt.

En ja, die eerste was ECHT een eitje vergeleken met een tweede. Je hebt inderdaad geen tijd meer voor jezelf, kamp je toch weer met die vreselijke vermoeidheid (zeker als je wat ouder bent) en verzuchten we regelmatig ‘waar zijn we aan begonnen?’ zo hectisch als het is en baal ik dat ik weer gekluisterd aan huis zit ineens. Een leven dat bestaat uit één grote aaneenschakeling van geregel en schema’s en daarmee zijn de verschrikkelijke tropenjaren opnieuw een feit. Maar dan kijk je in die prachtige chocoladebruine ogen en zoen je die zalige bolle wangen en doe je het allemaal gewoon weer. Met veel meer zelfvertrouwen dan de vorige keer en dat maakt het een stuk lichter. En als we dan samen, soms nog steeds(!) vol ongeloof en verwondering naar dit kindje kijken dat met zo’n vaart ons leven is binnen gesprongen, voelen we ons meer dan gezegend dat het zo snel gegaan is allemaal en kan ik me gewoon geen leven meer zonder Jesse voorstellen.

En al dat werken? Kan altijd nog. Dit was eens maar nooit weer.

Lees ook: Waarom een tweede zwangerschap zo anders is dan de eerste