Als ouders meer met hun telefoon bezig zijn dan met hun kinderen
Anne vindt het zelf ook moeilijk om haar telefoon weg te leggen met de kinderen erbij. Toch vindt ze het de moeite waard om dat hard te proberen. Want hoe kan een of ander apparaat nou toch in godsnaam belangrijker zijn dan ons eigen vlees en bloed?
Ik weet het. Ons mobiele telefoongebruik is nou eenmaal van deze tijd, onomkeerbaar en misschien zijn de effecten ervan op de opvoeding helemaal niet zo erg als ik denk. Toch kan ik er niets aan doen dat mijn hart regelmatig breekt bij het zien van ouders die in het bijzijn van hun kinderen vastgeplakt zitten aan hun telefoon. Ik vind het simpelweg zó verschrikkelijk zielig. Wat krijgen die kinderen mee voor wereldbeeld? Een wereld waarin zelfs je ouders minder aandacht voor jou hebben dan voor een apparaat? Een greep uit de situaties die mij in elkaar doen krimpen van plaatsvervangend verdriet.
1) Om te beginnen ben ik zelf niet heilig. Onze peuter heeft ook tegen mij (net als tegen haar oma) wel eens gezegd ‘Mama tefoon weg!’ toen ik naar haar zin te veel met mijn telefoon bezig was. Ze vindt op de foto gaan ook ‘Helemáál niettuh leukuh’ en ik doe dan ook mij best om niet te veel foto’s en filmpjes te maken. Inmiddels kijkt ze steevast uitdrukkingsloos een andere kant op als ik een foto wil maken. Lachen is er niet meer bij. Ze moet er echt niets van hebben, en ze is pas net twee.
2) Onze kraamverzorgster vertelt me dat de borstvoeding bij een jonge moeder waar ze ooit kraamzorg gaf, maar niet op gang wilde komen. De pasgeboren baby was onrustig en wilde niet drinken. De moeder zat bij alle pogingen van begin tot eind op haar telefoon te kijken. De kraamverzorgster stelde voor haar telefoon even weg te leggen. Vanaf dat moment lukt de borstvoeding wel.
3) Naast ons in het restaurant zit een moeder met een volwassen zoon te eten. Om de paar minuten pakt een van hen een telefoon en typt iets. Het gesprek moet steeds stopgezet worden als de telefoon om aandacht vraagt. Noem me ouderwets, maar dat is toch vreemd? Je zit daar tegenover je kind maar moet toch ook steeds even iets aan allerlei andere mensen vertellen? Kan dat niet even wachten?
4) In de trein doet een jongetje van een jaar of 8 werkelijk alles om de aandacht van zijn moeder te bemachtigen. Niet op een negatieve manier, maar juist overdreven lief. Elke poging strandt jammerlijk. Zij moeder kijkt niet eens op van haar telefoon, wuift hem letterlijk met haar hand weg en zegt geïrriteerd ‘Hou nou toch even je mónd’. Om vervolgens weer verder te gaan met wat ze ook aan het doen is op haar telefoon. Hartverscheurend.
5) Ik loop op straat en zie door het raam van een restaurant een meisje van een jaar of 6 voor zich op de lege tafel kijken. Het eten is nog niet gearriveerd. Naast haar haar moeder, druk bezig met haar telefoon. Dan ga je dus samen met je kleine kind uit eten en in plaats van met elkaar te praten of spelletjes te doen, laat je haar daar maar zitten omdat je iets beters te doen hebt.
6) Kinderen op schommels en andere speelapparaten die geduwd worden door afwezig op hun telefoon starende vaders en moeders. Ik snap ook wel dat je af en toe even, juíst als ze in de speeltuin zijn en zichzelf kunnen vermaken, op je telefoon wil kijken. Toch blijf ik het een verdrietig gezicht vinden.
In al deze gevallen ken ik het verhaal er achter niet. Misschien hadden deze mensen al een week hun telefoon niet vastgehouden en was dit het eerste moment in tijden dat ze er even op keken (laten we alle mogelijkheden open houden!). Of was er een noodgeval waarin er even snel overlegd moest worden via Whatsapp of mail. Dat weet ik allemaal niet. Ik weet alleen dat als ik dit zie dat ik dan intens verdrietig word van al die kinderen (inclusief de mijne) die opgroeien met ouders die naar een apparaat staren. Wat is dat voor waanzin?
Ik heb hier geen oplossing voor (behalve dan je telefoon in de gracht gooien) want telefoons zijn natuurlijk niet meer weg te denken uit ons leven. Zelf las ik een paar momenten per dag in waarop ik op mijn telefoon kijk, maar doe ik het niet de hele tijd door. Ik laat hem vaak thuis als we naar buiten gaan en leg hem ergens op een plank als we binnen zijn. Tijdens het eten moet ‘ie sowieso uit het zich zijn. Verder hoop ik soms dat mijn smartphone kapot gaat en dat ik dan mijn oude Nokia weer tevoorschijn haal. Die kan alleen bellen en sms’en. Beide dingen doet tegenwoordig toch niemand meer dus dan zal ik ‘m hopelijk ergens in een hoek gooien en vol aandacht samen met mijn kinderen een toren van Duplo bouwen. Waar ik dan géén foto van zal maken.
Lees ook: Pleidooi voor de moderne ouder: nee, we zitten niet de hele tijd op onze telefoon!
