Als je kind niet de goede moeder heeft

Femke is moeder van Max, een temperamentvol kind. Ze is dol op hem, maar er is ook heel veel strijd thuis. Femke ontploft geregeld als haar zoon weer eens besluit zijn kont tegen de krib te gooien. Soms zit ze er zo doorheen dat ze zin heeft om op te geven. Maar ja. Dat kan niet. Want het is je kind. En voor je kind doe je alles. Recent kwam Femke erachter dat zij zelf toch ook wel een grote factor in het gedrag van haar zoon is. En dat was pijnlijk.

Ik schrijf nu al jaren dat ik een heftig kind heb. En dat klopt. Maar wat ook klopt is dat dat heftige kind ook een heftige moeder heeft. Een moeder die nogal kan fluctueren in haar emoties. Die het ene moment heel enthousiast en blij ergens over kan zijn en het volgende bozig, chagrijnig en geïrriteerd. Ik weet inmiddels al wel een tijdje dat Max daar niet zo goed met om kan gaan, omdat ie extreem gevoelig reageert op mijn buien, en daarom probeer ik zo gelijkmatig mogelijk te zijn. Maar ik kan natuurlijk niet mijn hele persoonlijkheid aan de kant schuiven. Ik zou het willen, maar het gaat niet. En ergens dacht ik ook dat het allemaal wel meeviel. Met hoe ik het gedrag van Max zou kunnen beïnvloeden. Hij is nu eenmaal een druk jongetje dat snel, en uit een impuls, slaat als hij ergens ontevreden over is of zijn zin niet krijgt. Uiteindelijk zou het toch geen verschil maken als dag en nacht? Tsja, dat is dus de vraag…

Eens in de zoveel weken gaat Max een weekend bij mijn ouders logeren. In Harderwijk. Hij vindt het daar heerlijk. Het is een groot huis met een enorme tuin erachter, hij kan er de kippen eten geven en hij krijgt alle aandacht van, met name, mijn moeder. Zij speelt met hem, maar hij speelt daar ook alleen. Iets wat hij thuis zelden doet. Mijn moeder is eigenlijk de moeder die mijn kind nodig heeft. Het leven wat zich daar afspeelt, is het leven wat hem beter zou staan. Weg uit de stad, lekker buiten in de tuin met zijn handjes in de klei, en een rustige moeder die elke dag exact hetzelfde ritme met hem afdraait. Wakker worden, twee bruine boterhammen, dieren voeren, spelen, wandelingetje, lunchen, spelletje, spelen met de auto’s, voorlezen, een filmpje kijken (niet langer dan 20 minuten), eten, badderen, voorlezen, slapen. Nee, het is niet zo dat Max een heel ander kind wordt als hij bij mijn ouders is, maar er valt net iets beter met hem om te gaan. Hij luistert iets beter, hij jammert iets minder, hij gaat minder in de contramine.

Ik denk dat mijn zoon in een rustiger omgeving beter zou gedijen. Met een rustige moeder. Met iemand die ritme en regelmaat als eerste natuur hanteert. Wat dat betreft heeft hij het niet getroffen. Ik voel me er wel eens schuldig over. Mijn man en ik proberen het wel eens. Heel strikt leven en extreem rustig met Max en elkaar omgaan. Maar uiteindelijk sluipt er altijd weer wat onregelmaat in en zal ik na een week van rustig en bedaard mijn huis binnenlopen toch weer een keer vol enthousiasme binnenstuiteren en het gemoed van mijn kind zal meestuiteren.

Ik probeer en probeer, juich omdat het lukt en huil omdat ik faal.
Mijn kind heeft eigenlijk een andere moeder nodig. Maar ik bén zijn moeder en we zullen het samen moeten doen.

Lees ook: Femke’s vrije dag: voor en na het moederschap