Als je kind drie is en je nog steeds zwangerschapskilo’s hebt
Het is nu drieënhalf jaar geleden dat Femke beviel van zoon Max en nog altijd is ze een stuk zwaarder dan voordat ze hem kreeg. Een vakantiefoto drukte haar met haar neus op de feiten. Ze schrok zich helemaal suf. Tijd voor actie.
Het is een foto waarop ik met mijn man Reinier en zoon Max (3,5) op een terrasje zit, ergens in een Zuidfrans stadje. De graatmagere serveerster nam het kiekje op een manier die niet gunstig voor mij was. En dus, zoals mijn collega Renske zo mooi kan stellen, was er sprake van een Armsituatie. Ik schrok me rot. Op de foto zag ik dat mijn armen zeker anderhalf keer zo breed (c.q. vet) geworden waren als de laatste keer dat ik iets zonder mouwen droeg. (En voor wie nu wil zeggen dat dat allemaal wel meevalt…het verschil tussen 65 en 75 kilo is echt heel duidelijk af te lezen aan armen, geloof mij! Bovendien zit ik met mijn 1.73 meter tegen een ongezond BMI aan te schurken.)
Het werd me op slag duidelijk dat je eigen lichaamsbeeld niet per se het juiste beeld hoeft te zijn. Ik dacht rooskleuriger over mezelf dan de werkelijkheid is. Dat komt waarschijnlijk, doordat ik, als ik in de spiegel kijk, altijd zo ga staan/zitten dat het allemaal nog wel meevalt. De buiksituatie (inhouden, inhouden), de armsituatie (druk ‘em vooral niet tegen je aan, want dan spreidt het vet zich uit), de beensituatie (gewoon niet gaan zitten)…ik weet ze allemaal te vermijden.
Maar ja, die foto liet me dus zien dat er niets tegen in te brengen is: ik heb een mombod. Nu heb ik wel eens geroepen ik dat niet zo erg vind en dat ik geen zin heb om de cheese onion-chips en roze koeken te laten staan, maar ik neem dat terug. Het is gewoon niet oké dat ik elk jaar een kilo dikker word. Het is niet oké dat mijn zoon komt te zitten met een uitgezakte, obese en weinig energieke moeder. Het is niet oké dat ik mezelf nooit meer ongebreideld een lekker wijf voel. Bovendien heb ik op het strand van Zuid-Frankrijk eens om me heengekeken en daar zag ik verbazend veel moeders met twee of zelfs drie kinderen die niet twee of drie vetrollen over hun zwembroekje hebben hangen (en die al helemaal geen rugvet hebben, iets waarover ik bij mezelf nog steeds geshockeerd ben). Het kán dus wel. En als zij het kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen?
Plan van actie is daarom nu: beginnen met de Weight watchers en 1 a 2 keer per week hardlopen. Ik weet dat het succesvol zal zijn als ik de discipline weet te vinden…en die discipline heeft de foto van de graatmagere serveerster er wel in weten te rammen. Mijn doel: van 75 kilo naar 67 kilo. Acht kilo eraf. Hoe fantastisch zal het zijn om weer in een bikini lopen zonder dwangmatig mijn buik in te houden of een strapless feestjurkje te kopen en ermee flaneren zonder me te schamen voor mijn brede, vette armen. Ik verheug me er nu al op. Dit Gaat lukken.
Dit bericht is voortgekomen uit een samenwerking met Weight Watchers, de grootste afslankorganisatie ter wereld, maar de inhoud ervan is van onszelf. Weight Watchers heeft haar programma vernieuwd; eet, beweeg en leef zijn de drie belangrijkste dimensies. Het puntensysteem is herzien en ze werken zonder opgeheven vingertje, maar motiveren haar leden en helpen ze op weg naar een gezonde levensstijl. De komende tijd zullen er nog wat blogs verschijnen op Me-to-We. Voor meer informatie over Weight Watchers ga je naar www.weightwatchers.com/nl.
Lees hier alles over ons advertentiebeleid.
