Als je best wel oude ouders bent

Mirjam (42) en haar man Nout (52) waren niet de jongsten meer toen ze aan kinderen begonnen. Hoewel alles op rolletjes loopt, baart die hogere leeftijd Mirjam soms zorgen.

Oké, eerst maar even de voordelen van het oudere ouderschap: we hebben veel levenservaring, hebben heel bewust voor de kinderen gekozen en zijn ‘klaar’ met onszelf in die zin dat we niet nog allerlei persoonlijke issues uit het verleden moeten uitwerken die we onbewust op de kinderen zouden kunnen overdragen. Verder zijn we onze wilde haren echt wel kwijt en hebben we zelf ook heus behoefte aan rust, reinheid en regelmaat. Ook kunnen we veel beter genieten van de kleine dingen des levens dan vroeger en dat is best handig als je jonge kinderen hebt. Zo kan ik nu met gemak een half uur naar Jesse kijken die probeert te gaan kruipen en daar had ik echt de rust niet voor gehad als ik op mijn vijf en twintigste al moeder was geworden.

Lees ook: Waarom je altijd op je moedergevoel moet vertrouwen.

Het is maar goed ook dat dit niet gebeurt is toen. Ik was veel te wild en te wapperig en wilde alleen maar werken, feesten en reizen en een kind was er maar bekaaid afgekomen, vermoed ik. Maar goed, uiteindelijk begonnen die eierstokken toch te rammelen en gelukkig kwam ik Nout tegen. Die wel tien jaar ouder was. Op mijn vijfendertigste kregen we Boris en onlangs volgde baby Jesse. We zijn nu tweeënveertig en tweeënvijftig en dat vind ik best wel oud ineens.

Oké er zijn nu vast andere pas bevallen moeders van tweeënenveertig die dit lezen en denken: ‘Mens wat zeur je nou? Hoe zo oud? Ik kan het allemaal prima handelen hoor! En ja ik weet ook dat zelfs Janet Jackson er onlangs nog een kind uitpoepte op haar vijftigste alsof het de normaalste zaak van de wereld was, maar die is loaded en kan waarschijnlijk elke nacht gewoon doorslapen omdat ze zich een hele schare aan jonge fitte, nanny’s kan veroorloven en dat kunnen wij natuurlijk niet.

En zo kom ik automatisch op de nadelen, want Nout en ik zijn altijd, maar dan ook echt altijd honds en honds MOE en dan nóg moeier. Soms denk ik weleens dat we zo’n enge vermoeidheidsziekte onder de leden hebben. Dat is natuurlijk niet zo, maar zo voelt het wel. Ik word dan ook doodmoe van dat altijd maar moe zijn. Ja echt. Een moment uit het leven van Nout en Mirjam: Nout komt thuis en vraagt; hoe was je dag? Ja op zich oké, zegt Mirjam dan, maar wat ben ik kapot hé. Ja same here, ik ben gesloopt, mag ik heel even liggen? De he-le tijd moeten we heel eventjes liggen. En daar word ik spontaan chagrijnig van omdat dit bevestigd dat we het eigenlijk gewoonweg niet aankunnen om ouders van jonge kinderen te zijn. Jonge kinderen die willen razen, springen en je de oren van je kop lullen. De enige manier waarop je dit leven met doorwaakte nachten en een hoop geplan en geregel wil kunnen volhouden is er een mega healthy lifestyle op na te houden met veel sporten, groen voer en weinig drank. En laten wij nou net niet van die types zijn.

Maar we moeten wel. En zo wordt het leven best wel saai ineens. Dan kijken we elkaar aan en denken: djezus waar zijn wij nou in beland, is dit het nou? Want aangezien we oudere ouders zijn, hebben we ook geen hulp van schoonouders die bij kunnen springen. Die zijn namelijk overleden of bejaard, dus spontaan een avondje uit zit er zelden of nooit in. En dat roept meteen weer de vraag op wat als óns nou iets overkomt?

Dus toen Nout maandenlang last van zijn maag dacht te hebben, maar de dokter niet echt iets kon vinden kon ik het niet nalaten aan de gevreesde ziekte te denken en speelden zich allerlei doemscenario’s af in mijn hoofd waarbij ik alleen achterbleef met de kinderen. En zoals dat gaat met doemscenario’s plopt er dan automatisch een nóg zwartere versie op waarin míjn oude hart het uiteindelijk door alle stress ook nog ‘es begaf en de kinderen moederziel alleen achterbleven. Vandaar dus dat wij zaken als voogdijschap nu al tot in de puntjes geregeld hebben, iets waar ik vroeger nooit over na zou denken, maar je moet er toch niet aan denken dat ze in iets als een weeshuis belanden, of wel soms? Hu!

Afijn deze vreselijke dingen allemaal gezegd hebbende, zijn er ook nog wat lichtere nadelen aan oudere ouders zijn, zoals niet meer eindeloos kunnen voetballen met je jongens, maar ook het treffen op straat van leeftijdgenoten die je meewarig aanstaren met zo’n kinderwagen en dan opgelucht zeggen: ha ha mijn kinderen gaan al bijna de deur uit, wat weinig bemoedigend is als je nog aan de wieg van die tropenjaren staat met zijn tweeën en je je überhaupt afvraagt of je je kleinkinderen nog wel gaat ontmoeten in de toekomst, want dat is dus ook nog een dingetje hè?

Mijn advies aan den lezer is dan ook: als je er geestelijk klaar voor denkt te zijn om in deze achtbaan van aan kinderen beginnen te stappen: wacht toch vooral niet te lang beste menschen! Dertig is een keurige leeftijd om te starten, niet in de laatste plaats omdat je nog lekker veerkrachtig bent. En dan bedoel ik niet veerkrachtig in de vorm van springkussen, hoewel dat ook best prettig is, want bij mij is in die zin de rek er namelijk ook een beetje uit.

Lees ook: 12 Belangrijke lessen voor jonge ouders.