Als je niet goed weet hoe je je aandacht over twee kinderen moet verdelen

Mirjam had het er maar wat moeilijk mee toen de jongste geboren werd: plotseling de aandacht te moeten verdelen over twee kinderen. Toen ze dit artikel in Trouw las vorige week, realiseerde ze zich dan ook dat ze het niet helemaal goed heeft gedaan de afgelopen maanden.

Oké mijn oudste, Boris, was al zes toen Jesse geboren werd en geen peutertje van twee zoals in het stuk beschreven staat. Misschien dat ik er daarom ook wat makkelijker over na dacht toen hij grote broer werd. Zo van; Boris is al zo groot, die voegt zich wel en vraagt vast niet zelf om een speen of luier uit jaloezie. Maar achteraf heb ik me daar toch een beetje in vergist want voor hem was het wel degelijk een enorme verandering, juist omdat de wereld al die jaren om hem had gedraaid en hij die plek dus ineens af moest staan.

Lees ook: Als er maar een klein leeftijdverschil zit tussen je kinderen. Kanonnen zeg!

Ik was namelijk een beetje vergeten hoe het ook al weer ging met een baby en de aanslag die dit op je leven kan zijn. Borstvoeding geven, dat onbenullige kraambezoek ontvangen, herstellen van een keizersnede en gewoon wennen aan je baby die nog zo ontzettend kwetsbaar is. De gebroken nachten hielpen ook niet bepaald mee. Die maakten dat ik echt een behoorlijk kort lontje had en hierdoor zomaar flink tegen Boris uit kon vallen of vond dat hij sommige dingen nu echt zelf moest gaan doen. Zoals zijn kamer opruimen of aankleden terwijl hij daarvoor altijd met alles nog geholpen werd.

Nu heb ik hier best een beetje spijt van. Ik heb me dan ook echt als een hormonale leeuwin op Jesse gestort en was daarnaast ook als de dood dat hij de baby pijn zou doen. Dat hij Jesse te hard zou vastpakken, zou laten vallen of op hem zou springen. Natuurlijk liet ik hem de baby wel eens vasthouden, maar al snel vond ik het dan wel welletjes en pakte hem weer terug. Natuurlijk hielp hij Jesse in bad doen, maar leuk was het nooit, zenuwachtig als ik er van werd. En nee, ik liet hem niet helpen met beschuit met muisjes maken, want ook nog moeten stofzuigen? Ik had er gewoon geen zin in. Ook zei ik altijd net iets te snel: niet te hard hoor, je kunt ook zachtjes aaien en moest Boris vaak zijn handen wassen ook als ze niet vies waren.

Dat terwijl de psychologe in het artikel juist adviseert om de oudste kinderen mee te laten helpen, zaken goed te bespreken en toch vooral te benoemen. Dus nee, “Je babybroertje huilt niet omdat jij iets verkeerd doet, dat doet hij bij papa en mama ook hoor”. Oeps. Ik denk dat ik Boris wel degelijk soms het gevoel heb gegeven dat hij de dingen verkeerd aanpakte. En natuurlijk vond hij dat niet leuk. De afgelopen maanden zei Boris vaak: “Je bent alleen maar verliefd op Jesse, mama.” Of alleen maar trots op Jesse. Of “Jesse eet wel goed en ik nooit.”

Ik zei hem dan dat het geen zin had om zichzelf met een kleine baby te vergelijken, dat Jesse nu eenmaal andere dingen at dan hij en dat hij dus echt niet meer in de kinderwagen of de wipper kon als Boris weer eens verzuchtte dat hij daar ook wel zou willen liggen of zitten. En dat hij niet moest zeggen dat ik alleen van Jesse hield, want ik hield toch van allebei evenveel?

Waar het natuurlijk om ging was dat Boris ook alle aandacht wilde hebben die ik aan Jesse gaf. Dat hij zich gepasseerd en achtergesteld voelde en eerlijk gezegd was dat ook wel een beetje zo. Ik ben er gewoon niet zo goed in geloof ik. Zit al heel snel aan mijn taks, heb gauw weinig ruimte, helemaal na de geboorte van een kind, wat ik, ook dit keer, een mega overweldigende ervaring vond.

Boris heeft zich echter kranig geweerd. Want het toffe is, dat hij nooit stom tegen zijn broertje is gaan doen. Hem niet expres pijn ging doen, maar altijd zachtaardig bleef, ook al was hij soms jaloers. Sterker nog; die twee jongens hebben echt een lijntje samen, ook al is het leeftijdsverschil enorm. Dat vind ik dus groots van Boris. Hij kon zichzelf echt even opzij zetten in barre tijden ook al kwam hij hier en daar wat moederliefde tekort.

Maar lang leve de goeie echtgenoten. Gelukkig nam mijn man Boris veel op sleeptouw en knuffelde hem helemaal dood, alsof hij ook vond dat ik hier iets liet liggen. Dat heeft er toe geleid die twee mannen nu een geweldig goeie band hebben en ik voor mijn gevoel nog een kleine inhaalslag moet maken. Work in Progress zullen we maar zeggen. Tijd voor een dagje samen uit. Zonder broertje dus.

Lees ook: “Zeg, wat voor moeder ben jij eigenlijk?” Franke weet het antwoord niet.