Als je je autistische kind stiekem altijd onderschat
Vala’s zoon heeft het Syndroom van Asperger, een zogenaamde Autisme Spectrum Stoornis. En sinds kort gaat hij naar de basisschool. En naar de buitenschoolse opvang. De hele zomervakantie heeft Vala ervan wakker gelegen. Want: dat zou hij toch vast niet trekken? Maar nu blijkt dat, tot haar starre verbijstering, opeens heel erg goed te gaan. En waarom ook eigenlijk niet?
Ik maak geen grappen als ik zeg dat ik de hele zomer het angstzweet op mijn voorhoofd had staan, als ik dacht aan het naderende schooljaar. Omdat mijn lieve zoon, mijn autist, dan opeens naar school moest. En daarna ook nog naar de buitenschoolse opvang, omdat ik zo nodig opeens weer moest gaan werken. Fulltime. Terwijl hij vier jaar lang veilig onder moeders vleugels heeft gezeten. En dan kon hij weliswaar naar een speciale basisschool, maar dat moest dan wel met zo’n ‘Leipe Loetjes bus’. Die hem elke ochtend, om 07.00 uur al, komt ophalen. Waar hij dan in z’n eentje in moet. HELEMAAL ALLEEN. Mijn moederhart sloeg er dagelijks ettelijke slagen van over. Ik wilde die zomerdagen wel vasthouden, wenste stiekem dat het nooit september werd. Maar dat werd het natuurlijk wel. En snel ook.
Lees ook: Tamara’s zoon (9) zit thuis door het Passend Onderwijs.
En toen was daar die eerste ochtend, dat ik mijn jongetje mee moest geven aan een enigszins grijzende buschauffeur, die ik helemaal niet kende. Huilend en wel. Want hij wilde niet, dat arme kind. Och, ik zie nog die betraande oogjes voor me, achter dat raampje van die hele grote bus, terwijl ik manhaftig stond te zwaaien op de drempel. Dag lieverd, nee hoor, veeg je tranen maar weg, want mama hoeft ook niet te huilen. Natuurlijk wel, maar pas toen ik de deur weer dicht deed. Duimendraaiend heb ik op kantoor gezeten, de uren aftellend tot ik weer naar huis kon. Zo ongeveer rennend ben ik bij de BSO over de drempel gevallen, alwaar mijn zoon dus gewoon niet mee naar huis wilde. Want hij had het veel te leuk. En op school was het ‘vet cool’ geweest. Oke… Die had ik niet zien aankomen.
En dat is eigenlijk best wel stom. Want ik zou meer vertrouwen in dat kind moeten hebben. Natuurlijk, ja, hij is autistisch, maar dat betekent niet dat hij minder kan dan wie dan ook. Dat hij, naast autist, niet ook gewoon nog kind is. Dat hij het leuk vindt om nieuwe vriendjes te maken, net zulke mooie kabouters kan vouwen als iedere andere kleuter en kan fietsen op het schoolplein zonder dat hij in zeven sloten tegelijk rijdt. Want hij doet het dus gewoon meer dan prima. Hij rolt iedere middag vrolijk uit de autistenbus en gaat dan spelen op de BSO. Waar hij blijkbaar zonder moeite vriendjes maakt, want opeens komen we op zaterdag voor mij volstrekt onbekende kindjes in de speeltuin tegen, die hem vrolijk groeten en waarmee hij op de glijbaan gaat. Zijn juffen en meesters lopen met hem weg en ik krijg iedere dag te horen hoe ontzettend goed het gaat. En iedere middag hangt mijn kaak weer op mijn enkels. Want ik had het gewoon niet verwacht.
Ik had me schrap gezet voor veel ellende. Overprikkeling en driftbuien tot en met. Maar de stilte blijft en die storm waarop ik steeds zo anticipeerde, komt gewoon maar niet. Mijn oudste Terrorist is nu een maand een schoolkind en hij is nu al ongelooflijk gegroeid. Ik sta erbij en kijk ernaar en spat gewoon helemaal uit elkaar van trots. Want wat heb ik mijn kind weer eens onderschat. Niet omdat ik niet in hem geloof, maar omdat ik de neiging heb hem ontzettend te beschermen. Vanwege die stomme stoornis, die beperking, die hem weliswaar soms in de weg zit, maar waar hij misschien eigenlijk wel minder tegenaan loopt dan zijn moeder. Hij is tenslotte gewoon wie hij is, en dat prachtige jochie heeft daar helemaal geen problemen mee. Wat wie dan ook daar ook van vindt. En gelijk heeft ‘ie.
Als ik hem zo zie, heb ik vertrouwen in de toekomst. In dat het allemaal dus wél goed komt, ook al gaat het misschien niet altijd zonder slag of stoot, of via de gebaande paden. Maar deze horde heeft hij toch maar mooi genomen en het was een hele grote. Well done, mijn lieve Terrorist, je blijft me telkens weer verbazen. Fuck you, autism, mijn jongetje krijg je er niet onder. Ik kan mijn vleugels openslaan, want jij doet het prima in die wijde wereld. Dat heb je me nu wel laten zien.
Lees meer van Vala op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Lees ook: Het genezen van autisme, zijn we er dichtbij?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
