Als je het niet eens wordt over de naam van je kind
Wat lijkt het romantisch: samen een naam kiezen voor je kind. Totdat je een totaal verschillende smaak blijkt te hebben. Vala en haar man kwamen er maar moeilijk uit en dat leverde heel wat strijd op.
Als klein meisje wist ik al hoe mijn kinderen later zouden gaan heten. Ik zou een jongen en een meisje krijgen (natuurlijk) en ze zouden door het leven gaan als Daniël en Sophie. Wat mij betreft was het in kannen en kruiken. Dat de toekomstige vader misschien ook nog een vinger in de pap zou willen hebben bij het kiezen van een naam voor wat, oke vooruit, toch ook een beetje zijn kinderen zouden worden, vond ik een te verwaarlozen detail. Dat soort belangrijke beslissingen moet je tenslotte niet aan mannen overlaten, dus hij had het er maar mee te doen. En bovendien, wat kun je nou aan te merken hebben op nette namen als Daniël en Sophie? Maar daar had ik me op verkeken.
LEES OOK: Op zoek naar een originele babynaam? Volg deze 7 tips!
De Slag om de Naam
Ik was drie maanden zwanger, toen ik op een ochtend met mijn man op de bank zat en hij zei: “Zeg, wat vind je van Castor?” Mijn eerste reactie was of hij misschien dacht dat ik zwanger was van een hondje. Castor, dat is toch geen naam voor een kind? Mijn vriendinnen hebben er nog wekenlang grapjes over gemaakt. Zwaar beledigd was hij. Hoezo niet? Het was een toch een echt stoere, mannelijke naam? Ik heb hem smakelijk uitgelachen en verteld dat ik alleen een Daniël zou baren en anders niet. Het was het begin van de Slag om de Naam. Hij wilde perse geen Bijbelse naam, want we waren niet gelovig. Ik vond dat God best een beetje flexibel kon zijn en niet moest zeiken als wij besloten om ons heidens kind Ruben of Jonathan te noemen. Maar ja, mijn man had principes. En deed dientengevolge niet aan heiligschennis.
Kindermishandeling
De fittie om de naam van ons tweede kind, een dochter, was nog veel erger. Toen hij tijdens een wandeling opperde dat hij Samantha best een leuke naam vond, heb ik serieus overwogen direct de scheiding aan te vragen. Hij begreep daar niks van, want ik vond Sex & the City toch ook leuk? Op mijn vraag hoe ik aan iedereen ging uitleggen dat we onze dochter hadden vernoemd naar een fictionele sexverslaafde op stiletto’s, wist hij niet echt een goed antwoord. Omdat Sophie van hem niet mocht, had ik besloten dat onze dochter dan maar Anaïs moest gaan heten, maar dat was wat hem betreft kindermishandeling. Giulia was ook uit den boze, want we waren tenslotte niet Italiaans. Bij het opperen van Juniper en Vesper begon hij serieus te twijfelen over mijn geestelijke gesteldheid en toen ik voor een jongen daarna Mythrandir of Merlijn pitchte, heeft hij overwogen om me op voorhand alvast uit de ouderlijke macht te ontzetten. Smaken verschillen en tegenpolen trekken elkaar aan, maar dat wordt toch minder leuk als je het risico loopt dat je kind door het leven moet als ‘Baby van den Boomen’ (want de strijd om de achternaam had ik gelukkig wel al succesvol gewonnen).
Crisisberaad
Pas als je je baby van een naam moet voorzien, wordt je relatie echt op de proef gesteld. We hadden wekelijks crisisberaad, waarbij we elkaar onze lijstjes moesten overhandigen, waarna we dan steevast een hele avond gillende ruzie hadden over elkaars wansmaak en daarna met de ruggen naar elkaar zwijgend in bed lagen te mokken. Ik pleit er daarom voor om meteen op de eerste date al een namengids te trekken en een shortlist te maken. Ik ben er heilig van overtuigd dat er dan opeens veel minder huwelijken zouden stranden. Stel je voor dat je je kind jaar in jaar uit moet roepen met een naam waar je niet blij mee bent? Dan raak je wel verbitterd, als je dat voor de zoveelste keer over het woonerf moet roepen als het eten klaar en is je dan iedere keer weer even de rillingen krijgt. En voor je het weet liggen de scheidingspapieren op tafel. Als je nou maar gewoon voor Daniël was gegaan, had je de boedel niet hoeven verdelen.
Uiteindelijk hebben we toch consensus weten te bereiken en hebben de kinderen nu namen die we allebei in het openbaar durven uitspreken. De namenboekjes hebben we ritueel verbrand. De herinneringen waren gewoon te pijnlijk. Ik zou er daarom bij alle vrouwen voor willen pleiten gewoon hun zin door te drukken en hun kinderen de namen te geven die ze als klein meisje al bedacht hadden. Tenslotte weet bijna iedere vrouw stiekem haar hele leven al hoe haar kinderen gaan heten. Het scheelt een hoop strijd in de echtelijke sponde. En als je je poot niet stijf houdt, zit je voor je het weet in de speeltuin met Castor en Samantha.
LEES OOK: Mensen die je tegenkomt als je zwanger bent (en die op je zenuwen werken, hihi!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
