Als ik geen kind had gehad, dan had ik het ook niet gemist

Zoë is het aller-aller-allerbelangrijkste hoor. Maar was haar dochter er niet geweest, dan had Annemieke absoluut niet het gevoel gehad dat er iets miste in haar leven.

“Wat is nou het beste aan een kind hebben?” vraagt J. me. Mijn kinderloze vriendin kampt momenteel met een vriend die zeker weet dat ‘ie geen kinderen wil, terwijl zij op haar 36ste iets in de verte hoort rammelen, maar nog niet zeker weet of dat haar eierstokken zijn.

‘Net zoiets als een hond dus?’

Een moeilijke vraag. Is het haar schaterlach? Die armpjes om me heen als ze me een knuffel geeft? Het enthousiasme waarmee ze alles bestudeert, van een mier tot een sticker? De rust in huis wanneer ze eindelijk slaapt? Uiteindelijk houd ik het op: “Dat er iemand is voor wie ik het aller-aller-allerbelangrijkste op de hele wereld ben. Net zoals zij dat voor mij is. Iemand die ik volmaakt gelukkig kan maken door er alleen maar te zijn.” Een raar antwoord, want er komt een tijd dat ik niet meer het belangrijkste op de wereld ben voor Zoë. Waarschijnlijk over een paar jaar al, wanneer ze hartsvriendinnetjes krijgt. Of anders als ze de liefde van haar leven ontmoet. Zeker als ze zelf ooit kinderen krijgt. “Net zoiets als een hond dus? Dribbel is toch ook altijd helemaal happy wanneer je thuis komt?” vraagt J. Ik moet lachen, want precies zo dacht ik er zelf ook over toen ik zwanger was. Zo is het dus niet. Maar hoe dan wel? Ik kan het niet uitleggen.

(Niet) voorbestemd voor het moederschap

“Maar het heeft wel goed uitgepakt, een kind krijgen? Want je wilde nooit kinderen!” merkt mijn vriendin op. Dat is waar. Sommige vrouwen zijn voorbestemd voor het moederschap. Die weten op de basisschool al dat ze later mama willen worden. Spelen iedere dag met poppen. Bemoederen jongere broertjes, zusjes, nichtjes, neefjes en de kat van de buren. Voelen zich niet compleet zonder kinderen en doen alles om zwanger te raken. Ik niet. Mijn zwangerschap was een ongelukje. Als niet-ouder zag ik vooral de nadelen: kinderen janken, kosten veel geld, maken nog meer lawaai en zijn erg lastig. Ze kotsen en schijten alles onder. Moeder worden betekent dat je nooit meer spontaan iets voor jezelf kan doen en nooit meer uit kan slapen. Dat klopt ook. Maar dat alles is het waard. Vind ik dan hè. Echter, no fokking way dat ik ooit een tweede kind wil – ik moet er niet aan denken! Dit antwoord helpt mijn vriendin, die nog steeds niet weet of ze nou een afspraak met het dierenasiel moet maken om een hond te adopteren, of met het ziekenhuis om haar eicellen te laten invriezen, geen stap verder.

Zonder haar? Nooit!

J. geniet erg van haar actieve wandelvakanties, spontane salsa-avonden en lang uitslapen op zondag. Maar ze wil ook niet op haar 50ste opeens spijt krijgen van het feit dat ze kinderloos is gebleven. “Zou je nu zonder haar kunnen?” vraagt ze me. Nee. Nooit. Ik heb duizend keer liever dat K. me verlaat, dan dat er iets met Zoë gebeurt. Ik hou, net als Me-to-We’s Femke meer van mijn kind dan van mijn vriend. Veel meer. Ik vraag mezelf wel eens af hoe ik ooit zonder haar gekund heb. Nu ik moeder ben, voel ik me niet compleet zonder mijn dochter. Ik wil een voorbeeld geven dat J. begrijpt, maar het voelt een beetje verkeerd om mijn dochter te vergelijken met een mobiele telefoon of een auto – allebei dingen die heilig zijn voor mijn vriendin. Bovendien wil ik J. niet het gevoel geven dat ze zonder kind waanzinnig achter loopt; net of iedereen al lang de nieuwste iPhone heeft en jij nog met rooksignalen communiceert.

Niet weten wat je mist

“Maar wat nou als je geen kind had gehad? Zou je dat nu dan missen?” gaat J. verder. “Nee. Absoluut niet,” antwoord ik stellig. Dat klinkt misschien heel lullig, maar toen ik nog geen kind had, had ik niet het gevoel dat er iets ontbrak in mijn leven. Hoe kun je iets missen dat er nooit geweest is? Vooral omdat je dan niet weet wat je zou missen. Je niet kunt voorstellen hoe zo’n klein hummeltje zich in no time tot zo’n groot deel van je leven ontwikkelt. Zonder kind zou ik een ander persoon geweest zijn. Meer uitgeslapen. Slanker. Gezonder. Sportiever. Had ik meer gereisd. Meer tijd en ruimte voor mezelf gehad, zowel letterlijk als figuurlijk. Had ik minder tijd doorgebracht met luiers verschonen en zandtaartjes bakken en meer met snowboarden en cocktails drinken. Was ik dan gelukkiger geweest? Nee. Ongelukkiger? Ook niet. Gewoon, anders. En had ik die knuffels en het gevoel de allerbelangrijkste persoon op deze wereld te zijn voor iemand toch ooit gemist? Dan had ik gewoon een tweede hond gekocht.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., peuter Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.