Alle ouders 1 minuut stil op Wereld Slaapdag – opdat wij niet vergeten
Het is vandaag Wereld Slaapdag. Op deze dag staat alles wat met slapen te maken heeft centraal. Vooral ook wat het met je doet als je een gebrek aan slaap hebt. Daar kunnen de meeste ouders over meepraten en Vala wil dan ook graag even stilstaan bij het grote verlies dat wij allen hebben geleden.
Ik heb al 100 jaar niet geslapen. Ik ben een omgekeerde Doornroosje. Hoe het voelt om uitgerust te zijn kan ik me niet eens meer herinneren. Het schijnt dat je de wereld dan niet in een soort permanente waas waarneemt en niet altijd een vage piep in je oren hebt. Ook heb ik begrepen dat uitgeruste mensen niet lijden aan een soort semi-Parkinson waarbij ze niet in staat zijn hun ledematen onder controle te houden. Vagelijk weet ik nog dat ik ooit ook zo door het leven ging: helder en standvastig, maar hoe dat voelde kan ik me eigenlijk niet meer voor de geest halen. Wat ik wel weet is dat ik er destijds heel anders uitzag. Als in: beter. Als in: gezond. Als in: dat kleine kinderen niet in doodsangst beginnen te gillen als ze je tegenkomen op straat. Foto’s terugkijken uit die tijd kan ik niet, de confrontatie met wat eens was is gewoon te pijnlijk. Zoals dat gaat met verlies: je weet pas wat je hebt totdat je het kwijt bent. En het verlies van mijn slaap heeft me voor het leven getekend.
Chronisch slaapgebrek
In sommige landen is Wereld Slaapdag een feestdag. Bijvoorbeeld in België, waar ze deze dag aangrijpen om collectief uit te slapen. In Nederland echter, staan we vooral stil bij slaapgebrek en de gevolgen die dat kan hebben. Terecht, wat mij betreft, want een groot deel van de bevolking lijdt aan chronisch slaapgebrek: ouders. Heel veel mensen gaan iedere dag, maanden,- en soms wel jarenlang door het leven als zombies, terwijl ze wel geacht worden op volle kracht te functioneren en bij te dragen aan de maatschappij. Het is weinig meer dan een wonder dat de economie nog niet finaal is ingestort, aangezien de beroepsbevolking voor een groot deel bestaat uit ouders en het Bruto Nationaal Product dus goed beschouwd omhoog gehouden moet worden door een groep mensen die eigenlijk niet toerekeningsvatbaar gehouden zou mogen worden en dientengevolge niet bevoegd zou moeten zijn om naar eigen inzicht beslissingen van enige importantie te maken. Tenslotte hoeft er maar iemand een keer met z’n trillende hand op een verkeerde knop te drukken en de wereld stort in. Eigenlijk is het Russisch roulette dat we ouders nog zelfstandig laten opereren in de maatschappij.
Beproefde martelmethode in oorlogssituaties
Het is dan ook niet meer dan passend dat we stilstaan bij het leed waar al deze mensen dagelijks weer doorheen gaan. Dat we respect tonen naar degenen die ons voor zijn gegaan en die weliswaar heelhuids uit de strijd zijn gekomen, maar altijd de littekens ervan met zich mee zullen dragen. Er worden voor minder monumenten opgericht. Slaapgebrek is een beproefde martelmethode in oorlogssituaties en de gevolgen ervan zijn niet gering. Er wordt niet veel over gepraat, maar menig ouder blijft levenslang last houden van de gebroken nachten, ook als ze uiteindelijk voorbij zijn. Paniekaanvallen bij het horen van babygehuil, angst voor het donker, nachtmerries waarin je wordt achtervolgd door levensgrote Nijntje trainingswekkers en fullblown PTSS, de repercussies van ouderlijk slaapgebrek moeten niet onderschat worden. Een kleine buiging voor hen die hier doorheen gaan en zij die het overleefd hebben is dus wel op zijn plaats.
Laten we vanavond daarom allemaal een minuut stil zijn. Voor de slachtoffers, opdat wij niet vergeten. Voor het offer dat zij hebben gebracht en iedere nacht weer brengen. Dames en heren, mede-vermoeide ouders, I salute you. U zijt ware helden. En R.I.P. Slaap: ons zo bruut afgenomen door kinderen. We zullen je nooit vergeten.
LEES OOK: Afscheidsbrief aan slaap.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
