Aan elke moeder met een klotedag: je wordt enorm gewaardeerd, vergeet dat niet!

Een baby die niet ophoudt met huilen, krampjes, zelf ziek zijn, doodmoe van gebroken nachten, of gewoon kinderen die de hele dag het bloed onder je nagels vandaan halen; redenen genoeg om als een (jonge) moeder een flinke k%^##%3t-dag te hebben. Franke steekt een hart onder de riem.

Lees ook: Brief aan de boze meneer in het restaurant waar ik met mijn zoon at

Aan elke moeder die weleens een klotedag heeft,

Vandaag is niet jouw dag. Vandaag is een dag die snel vergeten mag worden. Vandaag is klote. Omdat je geen idee had hoe pijnlijk die bevalling zou zijn en hoe moeilijk het zou zijn om weer te leren zitten. Omdat je borstvoeding maar niet wil lukken en je met overgevoelige, ontblote borsten door je huis ijsbeert. Omdat je zo moe bent, dat je bij God niet weet of je wakker bent of in een twilight zone verkeert. Omdat je niet weet hoe je de dag doorkomt met drie zieke kinderen terwijl je zelf een hoopje ellende bent. Omdat je baas niet begrijpt hoe het is om de dag te beginnen met een kotsend kind. Omdat je je helemaal de vellen werkt, en niemand die het lijkt op te merken. Omdat je man wéér zijn sokken laat slingeren, en verdomme nooit wat in het huishouden wil doen. Omdat je kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen, en je grenzen op allerlei manieren worden bereikt. Vandaag is niet jouw dag.

Vandaag is niet jouw dag. En word je door het moederschap in je gezicht gemept. Vandaag is het moederschap de zwaarste taak uit je leven, en een en al ellende. Was je liever ergens anders geweest, in een totaal andere situatie. Ik snap het. Dat je ervan droomt om even een keer zélf verzorgd te worden, in plaats van dat je je benen uit je lijf rent voor iemand anders. Dat je ook weleens een aai over je bol zou willen krijgen, of een kleine aanmoediging van anderen.

Daarom schrijf ik deze brief. Om je te vertellen dat hoe ellendig je je ook voelt: wéét dat het wordt opgemerkt hoe hard je je best doet. Hoeveel je geeft. Hoe vaak je over je grenzen stapt uit liefde voor je kinderen. Hoeveel je opoffert om je kinderen een veilige, vrolijke jeugd te geven, om ze uit de wind te houden van de moeilijke dingen in het leven. Weet dat er andere moeders zijn die weten hoe machteloos je je voelt als je je kindje ziek ziet en ziet lijden van de pijn. Hoe moedeloos je ervan wordt, die duizenden wasjes die maar doorgaan zonder dat er ook maar een einde aan komt. Hoe je twijfelt of je wel de juiste keuzes maakt, voor je gezin en je kinderen. Dat je jezelf op de laatste plaats zet en wegcijfert, uit liefde voor anderen.

Ook al is er misschien niemand in je omgeving om je tijdens je rotdag even dat schouderklopje te geven. Of dat compliment omdat je je werk zo goed hebt gedaan. Of dat bedankje omdat je zo attent was, het goedkeurend knikje omdat je je huishouden zo goed op orde hebt, neem maar van mij aan:

Je wordt gezien. Je wordt gehoord. En alles wat je doet wordt gewaardeerd. Door je baas, je man, maar vooral: je kinderen. Want je plant nu de zaadjes voor wat je in de toekomst hopelijk mag oogsten: kinderen die volgestopt zijn met jouw moederliefde. Je doet je uiterste best, en ook al kijkt er niemand; er is in ieder geval één iemand die begrijpt hoe je je voelt, en dat ben ik. En met ik bedoel ik alle moeders ter wereld die ook weleens een rotdag hebben. Al die moeders, ze weten waar je doorheen gaat. En steunen je, helpen je, slepen je erdoorheen. Misschien niet door er lijfelijk voor je zijn, maar wel door kleine sterrenstofjes je kant op te blazen. Denk daar maar aan de volgende keer dat je een rotdag hebt. Dat je niet alleen bent. Dat er een onzichtbare hand op je schouder ligt, die je steunt en je er vandaag doorheen sleept. Hopelijk voel je je door die gedachte wat minder eenzaam, machteloos of verdrietig.

En vergeet nooit; morgen is er weer een dag.

Liefs, Franke

Lees ook: Afscheidsbrief aan Slaap