Aan de moeder met de vier kinderen in de trein: je bent mijn held
Onlangs ging Vala met de trein. Alleen. Omdat ze naar een feestje van een vriendin moest. Het was een lange reis, naar de andere kant van het land. Het was zaterdag en de trein was vol, heel vol. Toen Vala zich net met de nieuwste LINDA tegen het raam aan had genesteld, kwam er aan de andere kant van het gangpad een moeder zitten met vier kinderen. Vier! En die moeder ging dus helemaal alleen, met haar roedel kinderen, naar de andere kant van het land. Vala kon niet anders dan diep respect hebben. Zij kreeg namelijk al hyperventilatieneigingen bij de gedachte alleen al.
Lees ook: Brief aan alle toekomstige ouders (plus: de dingen waarvan je nu extra moet genieten!)
Beste moeder met de vier kinderen in de trein,
Ik zag je de coupé binnen komen vallen met je kroost en mijn eerste gedachte was: mijn god, dat je überhaupt nog overeind staat. Víer kinderen… Dat is gewoon echt heel veel. En ze waren allemaal van jou, dat kon ik wel zien, want ze leken sprekend op je. Je had blijkbaar ook geen tijd te verliezen, want ze scheelden bijna niks in leeftijd, aan hun lengtes en manier van praten en doen te zien. Trouwens, kudos ook nog even voor je mooie figuur, want daar zag je het niet aan af hoor, vier keer baren in recordtempo. Ik heb er nog maar twee keer op zitten en mijn kontje is echt niet meer zo strak als dat van jou. Maar sporten is natuurlijk ook niet meer nodig als je vier van die koters hebt om achteraan te rennen, dat is ook wel weer zo.
Dat je, in je eentje, met al die kinderen de trein in durft, dat vind ik echt een prestatie van wereldformaat, weet je dat? Echt hoor, petje af voor jou. Ik zou dat namelijk gewoon nooit durven met mijn eigen Terroristen en dat zijn er nog maar twee. Laatst ging ik voor het eerst met de bus met mijn 3-jarige dochter en daar moest ik al een week van bijkomen, dus met vier kinderen in de trein, dat wordt waarschijnlijk gewoon mijn dood. Ze wilde namelijk absoluut niet blijven zitten en dat is best lastig in een overvolle bus. Daarnaast stelde ze ook nog allerlei impertinente vragen aan iedereen die ook maar een beetje oogcontact met haar maakte, dus dat leverde behoorlijk wat gênante situaties op. Ik moet er niet aan denken dat ik ook mijn 5-jarige zoon nog in het gareel had moeten houden, dan waren we waarschijnlijk gewoon midden op straat er opeens uit gegooid door een boze buschauffeur. Of hadden klappen gehad van een geïrriteerde bejaarde, die zich ergerde aan de jeugd van tegenwoordig. En terecht overigens, laat ik dat maar gewoon toegeven.
Echt, bij het zien van wat jij klaarspeelde in de trein, sprong het klamme angstzweet gewoon al in mijn handen, maar jij was er zeer koelbloedig over. Vond het geloof ik zelfs wel leuk, zo’n treinreisje met al die kinderen in je kielzog. De jongste op je schoot en de andere drie netjes op de stoelen, wees je buiten koeien aan en windmolens. Speelde je ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ en liet je ze af en toe een grappig filmpje kijken op je i-Phone. Waar ze dan ook helemaal niet om gingen vechten en die dus aan het eind van de reis daadwerkelijk gewoon nog heel was. Werkelijk, de schellen vielen van mijn ogen.
Kun je mij dat nou ook niet leren, hoe je kunt reizen met een hele sloot aan kinderen zonder dat er uiteindelijk iemand aan de kalmeringsmiddelen moet? Want mij is het tot nu toe in ieder geval nog niet gelukt. Zelfs als we met de auto gaan, rolt er uiteindelijk iemand uit de achterbak met blauwe plekken, of kan ik een donderende reprimande houden bij het pompstation. Het openbaar vervoer, daar waag ik me dus gewoon niet eens aan, want dat is vragen om problemen. Maar jij draait er duidelijk je ijzeren hand gewoonweg niet voor om.
In het noorden des lands stapte je alleszins relaxed de trein uit, de kinderen als een sliert kuikentjes achter je aan over het perron. Ik heb nog even overwogen naar je te salueren, omdat ik vond dat een dergelijke heldendaad toch minstens met gepast gebaar geëerd moest worden, maar je keek al niet meer om. Maar echt, respect, beste treinmoeder, vanaf nu ben jij mijn held. Ik weet niet of ik er ooit aan durf te beginnen, het OV trotseren met mijn Terroristen, maar als het zover komt, dan denk ik weer aan jou. Als lichtend voorbeeld en generaal onder de moeders. Want echt mama, I salute you.
Lees ook: Brief aan de virussen en bacteriën van het kinderdagverblijf.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
