Aan alle lieve leidsters en onmisbare oppassen: dankjewel!
Het is vandaag de Dag van de Leidster. En daarom wil Vala haar eigen oppas (en al die andere lieve mensen die iedere dag weer voor onze kinderen zorgen) bedanken voor alle goede zorgen. Want waar zouden we zijn zonder hen?
NB: Me to We is zich terdege bewust van het drama dat zich vandaag in Oss voltrokken heeft en wil haar diepste medeleven betuigen aan alle betrokkenen. Dit stuk is eerder dan vandaag geschreven om gepubliceerd te worden op de Dag van de Leidster en de redactie heeft ervoor gekozen het, ondanks recente gebeurtenissen, toch volgens de planning te laten verschijnen. De inhoud van dit artikel is nog steeds waar en gemeend. En als redactie zijn wij van mening dat alle leidsters, gastouders en oppassen in Nederland misschien juist vandaag wel een extra hart onder de riem kunnen gebruiken.
Toen ik na jaren thuis te zijn geweest met mijn kinderen voor het eerst weer buitenshuis ging werken was ik blij en enthousiast. Ik had er zin in en was er klaar voor. Maar er was ook een ander gevoel. Een gevoel van onrust en van schuld. Want nu moest ik opeens mijn kinderen achterlaten. Mijn twee kleuters en mijn kleine baby. Al die tijd had ik iedere dag zelf voor ze gezorgd, waren ze altijd bij me geweest, wist ik precies wat er met ze aan de hand was. En nu zou dat allemaal veranderen. Nu moest ik ze ’s ochtends vroeg in de armen van iemand anders drukken en zelf weggaan en dat voelde raar. Alsof ik deel van mezelf achterliet. Die eerste paar keer moest ik eenmaal op kantoor de neiging onderdrukken om niet linea recta rechtsomkeert te maken en mijn kroost uit de armen van die andere vrouw te rukken. Was ik, ik zeg het eerlijk, zelfs een beetje jaloers en bang dat ze mij zou gaan vervangen. Maar nu, twee jaar later, zou ik haar, onze gastouder, nooit meer willen missen. En kan ik haar niet vaak genoeg vertellen hoe blij we met haar zijn.
LEES OOK: Waarom ik nog nooit een oppas heb ingehuurd.
Onze gastouder zorgt ervoor dat mijn man en ik iedere ochtend weer naar ons werk kunnen gaan in de wetenschap dat er voor onze kinderen goed gezorgd wordt. We gaan weg in het volste vertrouwen dat onze kinderen veilig en geliefd zijn en dat we ze ’s avonds net zo gelukkig aantreffen als we ze ’s ochtends hebben achtergelaten. Regelmatig zijn er dagen dat ik me, als ik aan het eind van de middag op kantoor mijn laptop dichtklap, opeens realiseer dat ik de hele dag niet naar het thuisfront heb geïnformeerd. Wellicht ontaard, maar simpelweg het gevolg van het feit dat ik zeker weet dat het thuis allemaal goed gaat. Dat de gastouder alles onder controle heeft en precies weet hoe ze de kinderen aan moet pakken. Dat zij precies weet hoe wij het willen. Weet wat onze gedachten zijn bij opvoeden en, belangrijker nog, dat ze de kinderen feilloos aanvoelt. Weet wat ze nodig hebben en ze dat dus geeft. En dat is goud waard. Want iedere werkende ouder weet dat je alleen maar rustig op kantoor zit als je je geen zorgen hoeft te maken over hoe het thuis gaat.
Of je nou een oppas aan huis hebt, zoals wij, of je kind naar het kinderdagverblijf of een gastouder brengt als je zelf gaat werken, je kinderen toevertrouwen aan iemand anders is nogal een ding. Ze zijn tenslotte toch het meest dierbare dat je hebt en dat geef je nou eenmaal niet zomaar aan iedereen uit handen. Maar gelukkig zijn er zoveel lieve en bevlogen mensen die met liefde onze kinderen onder hun hoede nemen. Zonder hen zouden we nergens zijn. Want werken is goed, werken is nodig. Wat mij betreft helemaal voor vrouwen en moeders. Maar werk en een gezin combineren is niet eenvoudig. Des te belangrijker is het dat we mensen hebben die dat mogelijk maken. Die ervoor zorgen dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Zonder onze oppas was ik niet geweest waar ik nu ben. Zonder onze oppas had ik niet én moeder én journalist kunnen zijn. Onze oppas zorgt ervoor dat ik niet hoef te kiezen tussen de twee dingen die voor mij het belangrijkst zijn: mijn kinderen en mijn schrijven. Dat ik moeder kan zijn, maar daarnaast ook nog gewoon Vala. Ik ben haar daar dankbaar voor, want grotendeels door haar ben ik nu een gelukkig mens. En vooral ook: een gelukkige moeder.
Iedere dag, de hele dag, voor kinderen zorgen is geen kattenpis. Dat weet ik na een paar jaar thuismoederen als geen ander. Ik heb dan ook groot respect voor de mensen die dat elke dag opnieuw doen. Die kinderen liefhebben die niet eens van henzelf zijn, maar waarvoor ze zorgen op een manier alsof dat wel zo is. Als ik die drie van mij ’s ochtends weer in de armen van de oppas zie vliegen, als ik op kantoor appjes van haar krijg met vrolijke foto’s dan ben ik elke keer weer zo ontzettend blij dat ze er is. Ze weet het nog niet, maar ze mag dan ook nooit meer weg. Want niet alleen de kinderen zijn inmiddels aan haar gehecht, ikzelf net zo goed. Er komt een tijd dat we haar niet meer nodig hebben, maar daar moet ik echt nog niet aan denken. Want waar het eerst raar was om haar in ons gezin op te nemen, zal het nog veel vreemder voelen als ze over een tijd opeens niet meer bij ons hoort. Ze is er namelijk helemaal bij gaan horen en als ze er straks niet meer is, weet ik zeker dat we haar allemaal enorm gaan missen. Want iemand die zo nauw betrokken is bij je kinderen, die sluit je onvermijdelijk in je hart.
Dus, dankjewel lieve oppas en dankjewel alle andere leidsters, gastouders en oppassen. Ik denk dat ik voor alle ouders spreek als ik zeg hoe blij we met jullie zijn. Vandaag staan we even stil bij al het werk dat jullie doen en wat jullie voor onze gezinnen betekenen. Maar geloof ons, we zijn ons er iedere dag weer bewust van als we onze kinderen bij jullie brengen. Omdat we weten dat zij in jullie liefdevolle armen zo ontzettend gekoesterd worden.
LEES OOK: Is het wel normaal om opa en oma zoveel te laten oppassen?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
