7 momenten waarop je echt een man in huis zou willen hebben!

De eerste jaren als single mom kwam Denise voor allemaal technische shit te staan waar ze het bestaan niet vanaf wist. Wat doe je  in deze situaties als er geen MAN in de buurt is (en je zelf twee linkerhanden hebt)?

Ik zal wel verwend zijn geweest. Qua zaken-die-voor-me-geregeld-werden dan. Mijn ex, de vader van mijn kind, was bij ons thuis verantwoordelijk voor het wagenpark. Oliepeil, bandenspanning, kilometerbeurten? Serieus nooit over na hoeven denken. Het ding reed gewoon altijd. En, het klinkt vast hopeloos traditioneel, maar hij was in huis ook hoofd facilitaire dienst, installatie- en onderhoud, insectenbestrijding en al die andere k**klussen waar je – zeg nou zelf – als meisje gewoon niets mee te maken wilt hebben. Skartkabels (wist niet eens wat dat waren), stoppenkasten, internetverbindingen, trekschakelaars, lekkende cv-ketels, verstopte gootstenen, overstromende toiletpotten en vastgelopen printers? Ik had er nog nooit over hoeven nadenken. Needless to say: dan heb je een uitdaging als je er ineens alleen voor staat. Vooral in een oud huisje. En helemaal als je kind er bij is.

Dit zijn de momenten waarop je echt een man in huis zou willen hebben!

1. Koud in huis. ‘Mamaaaaaaaa! Mam!!!! Het water wordt niet warm.’  Niet warm? Hoe kan dat nou? Ach jezus, niet nu. Ik wil naar bed. De cv-ketel… Waar zit dat ding eigenlijk? Oh ja, achter die plank. Hmm, plank, heeft schroeven. Schroeven betekent schroevendraaier. Fuck, hebben we die? Gelukkig, we hebben er een. Een heel leuke. Met zebraprint en veertjes. O, geen kruiskop. Pak jij dat mes eens. Ander mes? Zucht. Dik anderhalf uur zijn mijn kleine ventje en ik bezig geweest. De plank ging er niet uit. En toen-ie los kwam doemde de metertjes van de ketel op. Er knipperde van alles. En een wijzertje in het rood. Vullen dus. Vulslang. Check. Vervolgens kregen we het schroefje op de verwarming er niet afgedraaid waar die slang aan moest. Goed, ook die ging uiteindelijk los, met als traktatie een fontein ranzig water recht in mijn smoel. Waterballet onder de verwarming. Waterballet ook achter de wasmachine. Nou ja, toen moest ik dus janken. En mijn zoon dus ook.
2. Langs de weg.  Een auto moet je onderhouden. Olie wordt niet vanzelf bijgevuld. Lampjes moet je niet negeren. En onderhoudsbeurten zijn er niet alleen voor de portemonnee van de garagehouder. Hoezeer ‘het drukke mevrouwtje’ ook werd begrepen, het is toch echt je eigen stomme schuld als je dan ineens met je kind langs de weg strandt omdat je auto niet harder meer gaat dan 35 kilometer per uur. Op de snelweg.
3. Langs de weg 2. Een auto kost geld. Dus als je besluit om die koppeling nog maar even niet te vervangen omdat het niet gewoonweg meevalt om als freelancer je geld te verdienen, dan kun je voor verrassingen komen te staan. Bijvoorbeeld als je met je kind op weg bent naar een logeerpartijtje met zijn nichtjes bij oma, anderhalf uur rijden verderop. Koppelingen kunnen ineens dienst weigeren – heel eng trouwens. En nee, dat is niet langer de verantwoordelijkheid van de ex. Bel maar een sleepwagen. Right. Nou ja, dat laatste was dan wel weer een avontuur samen in de cabine van de shag rokende chauffeur zonder tanden, enorme vaas met bloemen voor oma tussen ons ingeklemd. ‘Wat een lieve meneer hè, mam’? En wat een vette truck. Ik word later ook vrachtwagenchauffeur.’
4. Bureau kopen. Wat meespeelde was dat het takkenweer was. Donker, nat, koud, harde windstoten. En het was al tegen sluitingstijd. Nog even snel een stoer bureautje met bijpassende kist kopen uit de aanbiedingenfolder voor de nieuwe tienerkamer van mijn zoon, was het plan. Met mijn Peugeootje 107. Sta je dan met zo’n kloterige winkelkar waarvan de wielen altijd de verkeerde kant op lijken te rijden. De wind blies het onwillige ding in een klap tegen mijn auto. Godverdegodver. Een deuk. En de zware bouwpakketten bleken dit keer eens niet te passen op de kerstboommanier over de bijrijderstoel; ze moesten toch echt worden opgetild en via de hoedenplank naar binnen worden geschoven. En dat kreeg ik zelfs met de hulp van mijn zoontje niet voor elkaar. Geen hond te bekennen op de donkere parkeerplaats. En de winkel was achter ons dichtgegaan. Ineens speelde de vermoeidheid van pittige werkweken in volle hevigheid op. Alsof er een ventiel werd weggerukt gaf ik de kar een rotschop en schold ik ook nog maar even op die lul die ons had laten zitten met zijn tweetjes.
5. Hoorde jij dat ook beneden mam??? Drie uur ’s nachts, en ja ik hoorde het ook. ‘Ik ben bang mama.’ Ehhh, ja, ehh, ik ga wel even kijken schat, zei ik zo kalm mogelijk. Met een hartslag van 200 sloop ik naar beneden met een houten speelgoedzwaard van mijn zoon. Ja ik was bang. En dat was niet de eerste keer. ‘Ik vind jou wel stoer hoor mam. Maar ik hoop niet dat je het erg vind, ik ben bij papa nooit bang, want die is veel sterker dan jij.’
6. Mouse in da house. Met zijn twaalf jaar kan ik inmiddels op een stevige grijns rekenen van mijn zoon als ik in en om het huis op naaktslakken, spinnen, zilvervisjes of zoals laatst een muis stuit. ‘Haha, ben je daar bang voor, mam?’ We hebben hard gelachen. Mijn zoon trok zijn nerf en zou het dier wel even ‘verdoven’. Twee uur lang postte hij voor de voorraadkast waarin hij zich had verschanst. Kansloos natuurlijk. De muis kwam uiteindelijk heel anders aan zijn einde, in samenwerking met de buurman en een emmer en een fles, maar mijn zoon was voor mij toch wel the man.
7. Hij doet het niet! ‘Mama, de tv doet het niet. Mama er staat dat de internetkabel moet worden aangesloten. Mama, ik wil op de Playstation, kun jij ‘m aansluiten? Mamaaaaa… !’ Hier kan ik kort zijn. Ik probeer het. Zal wel moeten. Ik ruk stekkers eruit, sluit alles weer opnieuw aan, en soms heb je dan geluk. Maar van de meeste reparatiepogingen die ik me kan herinneren de laatste jaren, ging er uiteindelijk altijd wel iets stuk. Een kastje. Een lampje. Een fotolijstje. Door mij dus. Zo’n kluwen snoeren waarin ik dan geen wegwijs meer kan worden, op zo’n plek waar je nét niet lekker bij kunt, zweet op je rug, tig andere dingen die wachten en dan daarbovenop een kind dat maar door jammert… Dat zorgt er bij mij voor dat er dan net iets stuk valt.

We zijn nu een paar jaar verder. Voor cv-ketels, een verstopte afvoer, muurtje afbikken, bureautje in elkaar zetten, stoppenkasten, zware tassen of oliepeil draai ik mijn hand niet meer om. Cadeaus voor mijn zoon met stekkers en/of handleidingen worden alleen nog maar bij papa gegeven om frustraties te voorkomen. Hetzelfde geldt voor iPads en andere gadgets die installatieskills vereisen.
En voor verstopte toiletpotten, haperende internetverbindingen, gecrashte laptops, kapotgetrokken trekschakelaars en weggezakte tuintegels bestaan hulplijnen. Gewoon bellen dus!