5 Fouten die ik heb gemaakt toen ik voor het eerst moeder was
Soms zie je zo’n moeder waarvan je gewoon wéét dat ze net haar eerste kind heeft gekregen. Zo’n vrouw die wat wiebelig over straat loopt achter een kinderwagen, met in haar ogen een blik als een konijn in koplampen. Maar met een houding alsof ze alles weet. Die vrouw was ik vijf jaar geleden. Toen ik mezelf had wijsgemaakt dat ik het allemaal wel wist met die babies. Terwijl ik van voren eigenlijk niet eens wist dat ik van achteren leefde. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet. Dan had ik dit in ieder geval niet gedaan:
Lees ook: 18 Dingen die je mag denken als je net een baby hebt gekregen.
- Proberen het huishouden onder controle te hebben met een newborn. Achteraf gezien vraag ik me af waar ik mee bezig was: met een piepkleine baby in de draagdoek, de kraamverbanden nog in mijn gazen slipjes, op mijn knieën op de badkamervloer met een fles JIF. Echt, waaróm? Dat vroeg mijn man zich ook af, maar ik moest en zou een Bree van de Kampje doen en de perfecte huisvrouw uithangen. Aan het eind van mijn eerste jaar als moeder was ik zo gestresst dat ik van de weeromstuit gewoon maar nog een keer zwanger werd en dientengevolge geen tijd meer had voor iets anders dan mijn inmiddels rondrennende dreumes en mijn nieuw verworven bekkeninstabiliteit, waardoor de stofnesten binnen de kortste keren onder de bank uit kwamen dwarrelen en bleek dat er daarvan dus helemaal niemand dood ging.
- Proberen mijn baby een Schema op te leggen. Ja, met een hoofdletter dus. Ik was namelijk in de veronderstelling dat een baby een soort hondje was, dat je gewoon even kon trainen. Zo van: “Jij hebt om 12.00 uur honger en geen minuut eerder of later.” De schok was dan ook groot toen bleek dat die baby daar dus echt gewoon maling aan had en natuurlijk uit pure relleritis standaard om 11.55 uur honger kreeg, de controlefreak in mij tot wanhoop drijvend. Het duurde zeker vier maanden voor ik de handdoek in de ring gooide en accepteerde dat je het van een hongerige baby gewoon nooit wint, ook niet als je de overredingskracht hebt van Angela Merkel. In retrospect wilde ik dat ik eerder gecapituleerd had.
- Volhouden dat ik de waarheid in pacht had. En dat mijn man dus vooral NIET wist hoe het moest. Omdat ik namelijk negen maanden lang de tijd had gehad om 300 baby,- en opvoedbijbels te lezen (hij ook trouwens, maar hij was gewoon zo slim om dat niet te doen) en dientengevolge dus ALTIJD gelijk had over ALLES. Terwijl ik van toeten noch blazen wist (en dat er trouwens ook gewoon afstraalde) en dus eigenlijk gewoon een bloedirritante kenau was waar niemand bij in de buurt durfde te komen (misschien dat we daarom nauwelijks kraamvisite hebben gehad…).
- Doen alsof er niks veranderd was. Ik heb nog een foto van vlak na de geboorte van Terrorist nr. 1, waar ik opsta in een duidelijk zorgvuldig bij elkaar gezocht outfitje (kijk Facebookvriendjes, na een week al in mijn normale kleren, applaus graag!), plus bijpassend lintje in mijn haar. Met geforceerde gelukzalige glimlach en verfrommelde baby met vertrokken gezichtje in mijn armen (want: krampjes ten top). Zo van: ik mag dan wel net bevallen zijn, maar ik ga gewoon alweer flanerend over straat, hoor. No problem, dat moederding, dat doe ik er gewoon even bij. Iedere keer als ik die foto langs zie komen, schiet het schaamrood me weer naar de kaken. Héél geloofwaardig ja…
- Niet slapen als de baby slaapt. Iedereen zegt het van tevoren tegen je, maar toch doe je het gewoon niet. Want als die baby dan ein-de-lijk slaapt ga jij de vaatwasser uitruimen. Of de was doen. Of Facebooken. Terwijl je je wallen zowat over je schouder kunt gooien en een powernap dus veel hoger op je prioriteitenlijst zou moeten staan dan het doorspitten van de 400 gemiste berichten in je WhatsApp groepen. Maar dat realiseer je je pas als je na een half jaar een delirium krijgt, je huwelijk op klappen staat door alle vermoeidheidsdisputen en je inmiddels 12 koppen koffie per ochtend nodig hebt om nog normaal te kunnen functioneren.
Lees ook: 21 Babygadgets die je dus niet nodig hebt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
