14 Rites de passage die iedere moeder doormaakt
Het moederschap zit vol verrassingen. Het laat je dingen doen die je nooit had gedacht te zullen doen, geeft je gevoelens die je nooit had gedacht te zullen hebben en laat je jezelf van een kant zien die je niet kende. Dat komt bijvoorbeeld door deze dingen:
Nooit meer iets missen?
Schrijf je dan hier in voor onze wekelijkse nieuwsbrief en blijf op de hoogte!
* Je zult een belangrijke deadline, een tandartsafspraak, een oudergesprek, een verjaardag, of wat voor andere afspraak dan ook missen en je kind daar de schuld van geven. Dat is één van de voordelen van kinderen (die nog niet kunnen praten): je kunt van alles op ze afschuiven. Mensen zien heel veel door de vingers als je zegt dat je kind ziek is of alles had ondergepoept.
* Je zult je in het openbaar vertonen met stickers op je kont. En dan heb je geen idee hoe die daar gekomen zijn.
* Je zult het braaksel van je kind met je blote handen opvangen en waarschijnlijk ook nog op plekken die in het geheel niet geschikt zijn voor braaksel-opvang-manoeuvres, zoals bijvoorbeeld een vliegtuig, de supermarkt, een restaurant, of de kerk.
* Je zult alles doen wat in je macht ligt om te voorkomen dat je kind in slaap valt in de auto. Omdat je dan zeker weet dat-ie thuis niet meer in bed te krijgen is, maar die 20 minuten die hij gepakt heeft in z’n autostoel bij lange niet genoeg waren en je dus urenlang met een strontchagrijnig kind zit waar geen land mee te bezeilen is. Desnoods bestuur je de auto met je voeten zodat je een poppenkastvoorstelling kunt opvoeren tussen de hoofdsteun van de bijrijdersstoel door. Alles om je kind wakker te houden.
* Je zult verwondingen oplopen omdat je aan je kind probeert te bewijzen dat je nog steeds iets kunt wat je eigenlijk al lang niet meer kan. Zoals skateboarden, een radslag maken, of sierlijk van een hoog zwaaiende schommel afspringen. Met als gevolg dat je een hernia oploopt, of zes weken in het gips moet.
* Je zult een moeder-aartsvijand hebben. Niet aardig, maar onvermijdelijk. We kennen er allemaal eentje: dat mens dat op al jouw verkeerde knoppen drukt door de perfecte moeder uit te hangen en jou het gevoel te geven dat je jammerlijk faalt. Maar die je wel de hele tijd overal tegenkomt, omdat jullie kinderen bij elkaar op peuterdans zitten, ze naar dezelfde supermarkt gaat (waar jij dus bij het toetjesschap een schuimbekkende peuter van de vloer probeert te pellen, altijd als zij met een hele schare perfect luisterende kinderen aan komt lopen), of, helemaal erg, als jullie kinderen beste vriendjes zijn. Natuurlijk blijf je altijd beleefd, maar stiekem zou je haar soms het liefst een klap voor haar kop verkopen.
* Je zult precies zoals je moeder klinken. Op een dag komt er iets uit je mond wat je je had voorgenomen nóóit te zullen zeggen. Zoals “Het is hier geen hotel!”, of “Wacht maar tot je vader thuiskomt!”. Om je dood te schrikken. En als je dan in de spiegel kijkt líjk je opeens ook verdacht veel op je moeder. Het is even slikken, maar ergens ook wel weer mooi (je vertelt het alleen nooit aan je moeder natuurlijk, want je kunt de “Ik zei toch” al horen).
* Je zult foto’s van je kinderen aan volslagen vreemden laten zien zonder dat die erom gevraagd hebben. En dan ga je ervan uit dat zij net zo verguld zijn van die kiekjes als jij. Dat jij vroeger totaal niet geïnteresseerd was in de kinderen van andere mensen ben je voor het gemak even vergeten.
* Je zult in een mijn-kind-is-lekker-beter battle met een andere moeder verzeild raken. Niet dat je letterlijk zegt dat jouw kind beter is natuurlijk, zoveel fatsoen heb je dan nog wel, maar voor je het weet hoor je jezelf dingen zeggen als “Oh, nou, Teuntje ging al op het potje toen-ie nog maar 18 maanden was, hoor”, of “Goh, kan Fientje nog niet schrijven? Ja, hoeft ook nog helemaal niet natuurlijk, maar Fleurtje schrijft al hele verhaaltjes.” Je weet dat het nergens op slaat wat je doet, omdat ieder kind zich op z’n eigen tempo ontwikkeld en het allemaal niks zegt. En dat mensen die zo lopen op te scheppen gewoon ontzettend irritant zijn. Maar toch.
* Je zult over jezelf spreken in de derde persoon. Dus je zegt niet “Ik ga even naar boven”, maar “Mama gaat even naar boven”. Best stom, maar het sluipt erin. Uiteindelijk ben je zo gewend aan je nieuwe naam, dat je er van schrikt als iemand je opeens aanspreekt met je échte naam. Of om je heen gaat lopen kijken wie er bedoeld wordt.
* Je zult je schuldig voelen omdat je soms even alleen wilt zijn. Als in: zonder je kinderen. Vroeger vond je het heel normaal om me-time te nemen. Sterker nog, je vond dat je er recht op had. Die behoefte verandert niet als je kinderen krijgt, maar eigenlijk vind je dat je dat niet zou mogen voelen. Wees gerust: het is normaal. En je hebt nog steeds recht op me-time.
* Je zult je enorm oud voelen. Vooral op het moment dat je voor het eerst iets zegt of doet en je kind je heel duidelijk maakt dat je de plank helemaal mis hebt geslagen en er overduidelijk niks meer van snapt. Pijnlijk.
* Je zult het erger vinden dan je kind als z’n favoriete knuffel na jaren uiteindelijk stuk gaat. Omdat die knuffel het laatste tastbare stukje was dat je nog over had van toen je kind nog echt klein was en je nu keihard geconfronteerd wordt met het feit dat het Grote Loslaten begonnen is.
* Je zult tegen een andere moeder die ene zin uitspreken. Die ene zin waar je zelf zo’n bloedhekel aan had toen je zelf middenin de loopgraven van het jonge ouderschap lag. Die zin die je toen niet meer kon horen: “Geniet er nog maar even van. Ze zijn maar zo kort klein.”
LEES OOK: 19 Dingen die je denkt als je zo moe bent dat je niet meer recht uit je ogen kunt kijken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
