11 Dingen die zes maanden na de bevalling nog steeds niet ’teruggeveerd’ zijn
Je hoort altijd van die verhalen van vrouwen die daags na hun bevalling weer helemaal ‘teruggeveerd’ zijn, zowel fysiek als mentaal. Wij bij Me to We vragen ons af hoe dat kan, want wij lagen maanden later nog steeds in de kreukels. En nog steeds eigenlijk…
LEES OOK: 18 Dingen die je denkt tijdens de bevalling (wat is dat gore ding?!).
* Borsten. Eigenlijk zijn die gewoon helemaal nooit meer geworden wat ze ooit waren en daar kunnen we nog steeds weleens stilletjes om huilen. Weet je nog dat beha’s voornamelijk dienden als accessoire? Nu worden ze vooral gebruikt om de zwaartekracht het hoofd te bieden, omdat de dames anders een heel stuk zuidelijker hangen dan waar ze eigenlijk horen. Als we dat van tevoren geweten hadden, hadden we die decolletés wat vaker laten zien toen je er nog een potlood tussen vast kon zetten.
* Hersenen. Ze noemen het weliswaar zwangerschapsdementie, maar bij ons is het na de bevalling nooit meer echt goed gekomen in onze bovenkamer. We leggen nog steeds onze sleutels in de koelkast en komen er soms aan het eind van de dag pas achter dat we twee beha’s over elkaar aan hebben. Oh, en de namen van onze kinderen, die weten we trouwens ook niet altijd meer.
* Seks. Het schijnt dat er stellen zijn die zes weken na de bevalling alweer in de lampen hangen, maar ook na zes maanden herstellen is het bij ons nooit meer hetzelfde geworden. Niet dat we nou celibatair leven ofzo, maar wat ons betreft geeft het feit dat je iets met het formaat van een gehaktbrood door het equivalent van een sleutelgat hebt geperst toch een andere dimensie aan het minnespel. Maar misschien ligt het aan ons.
* Vriendschappen. Wijntjes drinken in de kroeg tot in de late uurtjes, spontaan afspreken na een werkdag, praten over relevante maatschappelijke onderwerpen, het lijkt iets uit een ver verleden. Tegenwoordig zien we onze vriendinnen nog maar zelden en als we zien hebben we het alleen maar over de kinderen. Als we überhaupt aan praten toekomen, aangezien er doorgaans een baby of een peuter door iedere halve zin heen blèrt. En als we dan een keer afspreken zonder kinderen zijn we na een half glas wijn dronken en moe en willen we naar huis.
* Huis. Je hebt van die gezinnen wiens huizen eruit zien als ze zo uit de VT wonen komen. Je weet wel, met van die lege houten keukentafels met een vaas bloemen erop en zo’n TrippTrapp erbij waar dan geen korsten aan kleven. Banken waar geen dubieuze witte vlekken op zitten en vloeren die je daadwerkelijk kunt zien omdat ze niet bedolven zijn onder het speelgoed. Wij wonen niet in dat soort huizen. Wij wonen in huizen waar de meeste dingen altijd plakken en je niet van de woonkamer naar de keuken kunt lopen zonder heel pijnlijk op een Legoblokje te stappen.
* Eten. Als in dat die zwangerschapscravings gewoon niet meer over zijn gegaan. Niet dat we nu nog steeds rare dingen eten, maar als in dat dat hongergevoel gewoon nog steeds aanwezig is. Kinderen vreten namelijk energie. En die moet je natuurlijk wel weer aanvullen. Dus die moeders die na de bevalling gewoon weer normaal gaan eten, wij snappen niet hoe ze het voor elkaar krijgen zonder dood te gaan van de honger.
* Gewicht. Heeft wellicht iets te maken met het vorige punt, maar nogmaals: we kunnen er niks aan doen. Kinderen opvoeden zonder koolhydraten is wat ons betreft gewoon niet te doen.
* Haar. We weten dat haaruitval na de bevalling normaal is. Maar naar het schijnt komt dat na een paar maanden gewoon weer goed. Wij vragen ons inmiddels af wanneer dan, want wij lopen nog steeds rond met iets op ons hoofd dat meer weg heeft van een bosje touw of een vogelnest dan van daadwerkelijk mensenhaar.
* Carrière. Waar we vroeger leefden voor ons werk, is het nu verworden tot iets wat we nou eenmaal doen omdat er geld verdiend moet worden. Om onze kinderen te eten te geven dus. Get in and get out, zeg maar. Want de prioriteit, die ligt nu thuis.
* Schoenmaat. Wij staan nog iedere ochtend stilletjes huilend te kijken naar alle schoenen die we sinds onze zwangerschap niet meer aan kunnen. Niet alleen je buik groeit, maar je voeten ook. En je kunt trainen wat je wilt, maar die worden dus nooit meer een maatje kleiner.
* Slaap. Die kinderen slapen inmiddels allemaal wel door. Wij daarentegen…
LEES OOK: 12 Dingen die moeders ’s ochtends denken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
