Moeder vraagt man om hulp in emotionele brief en gaat viral (en hoe triest en belachelijk dat is)
Kinderen krijg je samen. Het ouderschap is een gedeelde verantwoordelijkheid. Toch draait vaak alleen mama ervoor op. En daar gaan veel vrouwen aan onderdoor. Zo ook de Amerikaanse Celeste Erlach, die haar man om hulp smeekte in een open brief, die direct viral ging. Vala’s bloed begon te koken bij het lezen. Want: hoezo helpen? Die man is toch gewoon de vader?!
Celeste Erlach is moeder van een peuter en een pasgeboren baby. Alle moeders die in die situatie hebben gezeten weten hoe heftig dat is. Ik kan er zelf ook over meepraten. Mijn zoon was anderhalf toen zijn zusje kwam en allemachtig, wat was dat pittig. Je komt handen en ogen tekort en het enige dat je de hele dag doet is proberen in iedereens constante stroom van behoeften te voorzien. Behalve die van jezelf. Het is dodelijk vermoeiend. En letterlijk slopend als je dat allemaal in je eentje moet doen. Dat weet ik, omdat ik er zelf bijna aan onderdoor gegaan ben. Ik had namelijk weliswaar een man, maar de zorg voor de kinderen, dat was niet zijn pakkie-an. Dat zei hij natuurlijk niet zo en het was ook niet zijn bedoeling, maar daar kwam het wel op neer. Net als bij Celeste Erlach, die de wanhoop nabij was en dus een noodkreet het internet op slingerde, omdat haar man haar hulpgeroep recht in zijn gezicht niet leek te horen. En dit is wat ze schreef:
LEES OOK: Ouders, houd het maar bij één kind – want die tweede is funest voor je relatie.
‘Lieve man,
Ik heb meer hulp nodig. Gisteravond was moeilijk voor je. Ik had je gevraagd op de baby te letten, zodat ik een keer vroeg naar bed kon. De baby huilde. Ik kon hem boven horen en zijn gejammer legde een knoop in mijn maag, zorgde ervoor dat ik me afvroeg of ik toch maar naar beneden moest gaan om hem van je over te nemen. Maar ik móest gewoon even slapen. Twintig minuten later kwam je de slaapkamer binnen, met de huilende baby, die je in zijn wiegje legde waarna je het wiegje tegen mijn bed aan duwde. Een duidelijk teken dat je er klaar mee was en ik het dus moest overnemen. Ik wilde tegen je schreeuwen, een gigantische ruzie beginnen. Ik was de hele dag met de baby en de peuter bezig geweest, ik zou er straks de halve nacht weer uit moeten om te voeden. Het minste dat jij kon doen was die avond een paar uur voor de baby zorgen zodat ik een klein beetje slaap kon pakken. Is dat nou echt zoveel gevraagd?
Ik weet dat we allebei zijn opgegroeid met de traditionele rolpatronen. Dat onze moeders zorg droegen voor het gezin en dat onze vaders weliswaar geweldige vaders waren, maar niet echt betrokken bij het runnen van dat gezin. Er werd niet van hen verwacht dat ze luiers verschoonden, voedingen deden of ook maar iets te maken hadden met de verzorging van hun kinderen. Onze moeders waren die superhelden die alles deden, alles konden. En alle hulp die ze kregen van hun mannen was fijn, maar onverwacht. Ik zie hoe wij in zo’n zelfde patroon vervallen. Ik draag de verantwoordelijkheid voor het gezin, de verwachting is dat dat mijn taak is, ook al heb ik daarnaast ook nog een baan. Mijn vriendinnen en andere moeders doen het ook allemaal en kennelijk zonder moeite. Jij ziet dat ook. Maar ik krijg het niet voor elkaar. Ik weet niet waarom, maar het lukt me gewoon niet.
Misschien lukt het al die andere moeders ook niet. Misschien leden onze moeders vroeger gewoon in stilte. Of misschien ben ik gewoon niet zo geschikt voor het moederschap als al die andere vrouwen. Hoe het ook zij, ik kan nu niet anders meer dan eerlijk zijn en het uitspreken: ik heb meer hulp nodig. Het voelt als falen dat ik je dit moet vragen. Je bent tenslotte een geweldige vader en je helpt me ook echt weleens. Bovendien: ik zou dit moeten kunnen, toch? Maar ik ben ook maar een mens en ik ben zo verschrikkelijk moe. Ik heb je nodig. Ik heb je nodig om ’s ochtends onze peuter te helpen, zodat ik me met de baby bezig kan houden. Ik heb je nodig om het ’s avonds van me over te nemen, zodat ik even tot mezelf kan komen. Ik heb je nodig zodat ik in het weekend af en toe even weg kan gaan en me weer mens kan voelen, ook al is het maar een blokje om lopen, of even een boodschap doen in mijn eentje. En ik heb het nodig dat je me af en toe laat merken dat je ziet hoeveel ik doe. Ja, ik weet dat het niet is hoe onze ouders het deden en ik zou willen dat ik het allemaal moeiteloos kon doen. Maar als ik zo doorga, dan breek ik. En daar heeft niemand iets aan.’ (Lees de hele brief hier).
Ik weet niet hoe met jou zit, maar ik word hier dus pisnijdig van. Het is tenslotte toch van de zotte dat een vrouw haar man en plein public moet smeken om zorg te dragen voor zijn eigen gezin? Een vader zou niet gevraagd moeten worden te ‘helpen’ zijn kinderen te verzorgen, hij zou dat vanzelfsprekend moeten doen. Iedere man die dat niet doet, is een lamzak. Ook al ben je opgegroeid met Desperate Housewives’ Bree fucking van de Kamp als moeder, dat is nog geen excuus om je anno 2018 te onttrekken aan je verantwoordelijkheden als partner en vader. Als jij kiest voor een gezin, dan is het dus ook jouw taak om daar zorg voor te dragen. Het feit dat heel veel mannen dat nog steeds niet doen is weinig meer dan luiheid en desinteresse en het is ruim tijd dat vrouwen daar en masse korte metten mee maken. We moeten ophouden met mannen te faciliteren in hun lakse houding, ophouden te accepteren dat ze ons overal voor op laten draaien, alleen maar omdat wij nou eenmaal vrouwen zijn. Want dat is het dus: ze doen het, omdat ze het kúnnen. Alle smoesjes die ze bedenken om maar niet te hoeven zorgen; werk, incompetentie, afkomst, het is allemaal bullshit. En dames, dat hoeven wij dus niet te pikken.
Neem het maar van mij aan, het kan echt anders. Dat heb ik geleerd nadat voor mij de maat vol was. Na jaren van volcontinue zorgen voor het gezin dat ik toch echt niet in mijn eentje gesticht was besloot ik dat het anders moest. Dat kostte me heel wat, namelijk mijn huwelijk, maar het leverde me uiteindelijk nog veel meer op. Een relatie die wél gelijkwaardig is. Een gezin dat niet alleen maar op mijn schouders leunt, maar dat ik samen met mijn man draag. Omdat dat is hoe het hoort. Omdat je als moeder niet om hulp zou hoeven vragen aan de vader van je kinderen. Omdat we het niet als een gunst zouden moeten zien als een vader ’s avonds voor zijn huilende baby zorgt, terwijl zijn vrouw een paar uur slaap pakt. Omdat een vader zou moeten weten dat hij het niet kan maken om de moeder van zijn kinderen volledig op te laten draaien voor de kinderen die hij haar zelf gegeven heeft. Sterker nog, hij zou dat niet eens moeten willen. En iedere man die heden ten dage nog van mening is dat zijn gezin niet zijn pakkie-an is, is het niet waard om vader te zijn.
Moeders, laat je niet voor de gek houden: je hoeft het niet alleen te kunnen. En al die andere moeders die de indruk wekken dat ze het allemaal wel moeiteloos voor elkaar krijgen, die liegen. Niet om jou een slecht gevoel te geven, maar omdat ook zij bang zijn dat ze falen. Ook zij hebben het gevoel dat ze tekort schieten. Ook zij lopen op hun tandvlees. Net zoals onze moeders vroeger. En hun moeders daarvoor. Die supermoeder, die bestaat niet. Heeft ook nooit bestaan. Die is verzonnen door mannen, zodat zij hun snor konden drukken en zich konden beperken tot het snijden van dat vlees op zondag. Maar die tijd is nu echt voorbij. Je hoeft je man niet om hulp te vragen, je kunt gewoon eisen dat hij zijn deel doet. Vaders helpen namelijk niet met de kinderen, vaders verzorgen ze gewoon. En doet hij dat niet, dan moet je je misschien afvragen of hij wel deel zou moeten uitmaken van jouw gezin. Of hij daar eigenlijk wel recht op heeft. Tenslotte zijn die kinderen ook een resultaat van zíjn lusten, dus dan kan zich niet onttrekken aan de lasten. En tegen Celeste Gerlach kan ik alleen maar zeggen: lieve vrouw, als jij je man ten overstaan van God en iedereen ter verantwoording moet roepen op social media, dan ben je alleen misschien wel beter af dan met hem. Want een vader die zijn huilende baby niet eens wil troosten als zijn vrouw even ligt te slapen, dat is toch gewoon om te janken?
LEES OOK: ‘Het is net alsof hij liever geen kind had gekregen’.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
