Aan de moeder met vijf zoons in de speeltuin: Je bent mijn held
Het moederschap kan een behoorlijke uitdaging zijn. Zelfs één kind is al een heleboel werk. Laat staan als je er meerdere hebt. Vala kwam laatst een moeder tegen met vijf zoons en wil haar respect uitspreken.
Beste moeder van vijf zoons,
We kwam elkaar laatst tegen de speeltuin. Ik was daar met twee van mijn drie kinderen, jij met je vijf zoons. Vijf zoons! Ik zag je aan komen lopen met al die jongetjes in je kielzog en ik kreeg bijna plaatsvervangend een aanval van hyperventilatie. Mijn hemel, vijf zoons! Dat moet ontzettend veel werk zijn. Ontzettend veel geluid. Ontzettend veel rommel. En vooral ook: ontzettend veel chaos. Maar jij was de rust zelve. Uiterst kalm wandelde je de speeltuin binnen, vier jongens op fietsjes om je heen cirkelend en de vijfde kraaiend in de wandelwagen. Als in slow motion ging je zitten op een bankje in de zon en maakte een gebaar naar je zoons dat ze hun gang konden gaan op de speeltoestellen. De speeltuin was meteen vol. Een wirwar van vrolijke jongetjes, die hard lachten, naar elkaar riepen en overal tegelijk waren. Een wervelwind van kleur en geluid. Ik werd al zenuwachtig bij de aanblik ervan alleen al. Maar jij bleef rustig. En ik kon alleen maar denken: hoe dan?
LEES OOK: Als je als introverte ouder een extravert kind hebt.
Ogen in mijn kont
Ik heb drie kinderen en hoewel ik persoonlijk vind dat ik het allemaal aardig onder controle heb, vind ik het een verzoeking om met alledrie tegelijk op pad te zijn. Omdat ik het gevoel heb dat ik ogen in mijn kont moet hebben om ze allemaal tegelijk in de smiezen te kunnen houden. Als de dood ben dat er eentje uit het klimrek dondert omdat ik even met een ander bezig ben. Omdat ik achter mijn peuter aan moet rennen, maar dan haar grote broer en zus uit het oog verlies. En ik daar panisch van wordt. Maar jij niet. Jij hebt twee kinderen meer dan ik, maar toch laat je je niet uit het veld slaan. Je gaat rustig op een bankje zitten en laat je kinderen hun gang gaan. Je rent niet achter ze aan, waarschuwt niet de hele tijd, hebt niet die blik van blinde paniek in je ogen. Jij hebt gewoon vertrouwen. In je kinderen en in jezelf. Wat vind ik dat ontzettend knap.
Het managen van vijf jongetjes
Je ene zoon viel van zijn fietsje, best wel hard ook nog. Hij huilde en riep om jou, maar ook toen wist je je cool volledig te bewaren. Je wandelde rustig naar hem toe, hielp hem overeind, bekeek de schaafwond op zijn knie en drukte een kus op zijn betraande gezicht. Omdat je weet dat dit er nou eenmaal bij hoort. Dat ze vallen en dat je dat niet kunt voorkomen, ook niet door de hele tijd achter ze aan te rennen en in hun nek te hijgen, zoals ik dat doe. Dat je altijd zult zien dat het ene kind brokken maakt als je net even met het andere kind bezig bent. Omdat dat nou eenmaal de ongeschreven regel is. Maar jij hebt dat geaccepteerd en je maakt je er niet druk om. Je draait je hand niet om voor het managen van vijf drukke jongetjes en je durft ze ook nog los te laten. Ik had maar twee kinderen onder mijn hoede die dag, maar in jouw ogen moet ik wel een soort kip zonder kop geleken hebben. Ik zou een moord doen voor wat van jouw kalmte, want dat zou mijn bloeddruk in de speeltuin behoorlijk goed doen.
Pandemonium
Ik vind het bij ons thuis soms al een heksenketel, maar bij jou zal het helemaal wel een pandemonium zijn iedere dag. Want vijf zoons, die doen het huis waarschijnlijk op z’n grondvesten trillen met alle energie die eruit moet. Ik zou al lang gek geworden zijn, maar ik weet gewoon dat jij je hand er niet voor omdraait. Ik zie het aan je, aan je gezicht en aan de rust die je uitstraalt. Aan hoe je op dat bankje zit, ontspannen en met je gezicht badend in de lentezon. Aan hoe je niet bovenop je kinderen hoeft te zitten om ze toch onder je hoede te houden. Omdat jij dit gewoon wel even doet. Omdat jij dit kan.
Mijn speeltuinheld
Ach, waarschijnlijk hebt ook jij je wanhoopsmomenten. Wordt het ook jou af en toe te veel. Waarschijnlijk voel jij je ook heus weleens een incompetente moeder en vraag je je soms af waar je aan begonnen bent. Maar toch wil ik gewoon even tegen je zeggen: respect, mama. Vijf zoons! Ik vind dat bijna een heldendaad. En iedere keer als ik weer eens als een malloot achter die drie van mij aan loop te rennen, zal ik even aan je denken. Proberen een voorbeeld aan je te nemen. Jij bent mijn speeltuinheld. En hopelijk kan ik ooit net zo relaxed op een bankje in de zon zitten als jij.
LEES OOK: Go the fuck to sleep: hoe ik er na 8 jaar slaapgebrek helemaal klaar mee ben.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
