Mirjam kreeg een gentle sectio
Mirjam onderging na 40 weken zwangerschap een gentle sectio. De term kwam al vaker voorbij op dit blog, maar wat is het nou precies, zo’n vriendelijke keizersnede? Mirjam doet je alles uit de doeken over dit relatief nieuwe fenomeen.
Lees ook: Dit moet je weten als je (misschien) een keizersnede krijgt.
Of ik een misschien een speciaal muziekje wil bij de geboorte. Pardon? ‘Eh nee, hoeft niet hoor.’ Ik zit in het ziekenhuis, waar ik samen met de verpleegster mijn aanstaande operatie door neem. Voor me op tafel ligt een prachtig fotoboek, wat we onder het genot van een kop thee, helemaal van begin tot eind doorbladeren. Zo weet ik precies wat me overmorgen te wachten staat, als ik mijn vriendelijke keizersnede krijg. Op de glanzende foto’s zie ik een vrouw met een uitgerust gezicht, die samen met haar man, ontspannen lijken te wachten totdat ze aan de beurt zijn. De gentle sectio zelf, staat er eveneens prachtig op (geen bloedbad) en na een uurtje trekt het stel, met nieuwbakken kind, zich gelukzalig terug in hun suite. En dan dus al die vragen; over al dan geen muziek, maak ik zelf foto’s of moeten zij dit voor me doen en of ik nog andere wensen heb? Alsof ik in een luxe drie sterren restaurant zit, waar ik het voor het uitkiezen heb. Ook krijg ik vast de kamer te zien die voor mij gereserveerd is. Hoe fijn is dat? Dat is toch anders dan dat je eerst thuis moet beginnen en maar moet hopen dat je überhaupt terecht kunt in je ziekenhuis van voorkeur, als de bevalling zich aandient.
Nee, dan die andere keizersnede, nu zes jaar geleden. Het was geen spoed, maar ik was al vijftien uur bezig als er besloten wordt over te gaan tot opereren. Ik moet lang wachten voordat ik aan de beurt ben. Totaal gevloerd en doorwaakt ga ik eindelijk de lift in, naar beneden, waar een operatieteam voor me klaar staat. Allemaal nieuwe gezichten. Mijn doula die me er de afgelopen uren manmoedig door heen sleepte, mag niet mee naar binnen, wat we ook proberen. En wat is dit voor steenkoude, hel verlichte omgeving ineens? Blijkbaar is mijn bloeddruk enorm gestegen want ik krijg extra zuurstof toegediend. Er wordt een ruggenprik gezet. Voel ik nou nog iets? Of lijkt dat maar zo? Nog wat extra verdoving dan maar. Wat volgt is een hoop gesjor en getrek en hé! Daar is mijn kindje al. Oh.. en weg is hij alweer. Waar gaat ie nou heen? Ruim twee uur later zullen we pas verenigd worden want ik moet eerst dichtgenaaid en lig totaal overrompeld op mijn operatiebed, terwijl de artsen hun aanstaande vakantie nog even doorspreken.
Dat moet anders, dacht Professor Nicholas Fisk, een Engelse gynaecoloog werkzaam in Australië. Enkele jaren geleden ontwikkelde hij de vriendelijke keizersnede waarbij zoveel mogelijk een natuurlijke bevalling wordt nagebootst. Grootste verschil met een standaard keizersnede is, dat zodra het hoofdje ‘geboren’ is, men de baby gelegenheid geeft zich zelf naar buiten te drukken (door samentrekking van de baarmoeder) en zo op natuurlijke wijze een eerste hap lucht kan nemen. Vervolgens kunnen de ouders mee kijken door een doorzichtig afscheidingslaken hoe de baby langzaam uit de buik gehaald wordt. Walking the baby out, heet dit en het tempo is vergelijkbaar met een vaginale geboorte. Verder wordt het licht gedimd en heeft de operatiezaal een aangename temperatuur zodat de baby direct huid op huid kan liggen. Dit zorgt voor betere hechting tussen moeder en kind en kan de borstvoeding sneller op gang brengen. OLVG West in Amsterdam was één van de eerste ziekenhuizen in Nederland, die de gentle sectio in 2013, op verzoek van een patiënte, besloot toe te passen. Inmiddels is het in veel ziekenhuizen standaardbeleid geworden wanneer een vrouw voor een geplande keizersnede kiest.
En inderdaad, zo ging het exact. Het team bestond uit alleen maar toegewijde mensen (van de gynaecoloog tot de anesthesist) waardoor het aanvoelde als een warm bad. Enig puntje van aandacht is de doorzichtige doek die vrij lang tussen mij en Jesse in blijft hangen als ze de navelstreng laten uitkloppen. Vanuit een soort oerdrift wil je meteen je baby aanpakken, maar dat gaat dus niet. Op de foto’s, gemaakt door het personeel, staat dan ook een science fiction achtig tafereel waarbij Jesse wordt vastgehouden door twee mensen en met gespreide armen vanuit een andere dimensie naar ons lijkt te kijken. ‘Komt goed, komt goed’ sus ik wel honderd keer en gelukkig wordt hij gelijk rustig van mijn stem waarop we allebei stoppen met huilen. Al snel wordt hij op mijn blote borst gelegd, waar hij de komende uren zal blijven liggen. ‘Moeten we nog aan werken’ zegt mijn gynaecoloog achteraf. Ook zij vindt het plastic, dat vrij lang blijft hangen, een gek aspect in het geheel, maar vertelt me dat dit moet vanwege de hygiëne. Omdat de gentle sectio aan populariteit wint, maar nog wel in de kinderschoenen staat, wordt regelmatig geëvalueerd wat wel en niet goed werkt. Ze schat in dat dit onderdeel wel zal verdwijnen in de toekomst, zodat het allemaal nog ‘natuurlijker’ wordt. Vriendelijker kan haast niet.
Lees ook: Als je mocht kiezen: natuurlijk bevallen of een keizersnede…? (Wat zou jij dan doen?)
