Mijn ode aan de joggingbroek

Vroeger dacht ik: no way. Geen haar op mijn hoofd dat ik een joggingbroek ga dragen. Inmiddels moeder van 2 kinderen, kun je me erin uittekenen.

Weet je hoe vroeg het is wanneer mijn kinderen wakker worden? Met een beetje geluk zes uur. Pech? Dan zit de vijf nog op de klok. En ik mag er niet eens een borrel op nemen. Ik sleep mezelf uit bed, kleed mijn kids aan, voer ze, poets (soms) hun tanden en dan lopend naar school. Al heb ik meestal zo’n 3,5 uur om ze klap gekapt bij school en gastouder te krijgen, dan heb ik daar geen seconde van aan mezelf besteed. Nee, wacht. Ik heb geplast, met een beetje geluk alleen en in stilte. Zonder geluk? De details zal ik je besparen. Behalve dan dat mijn baby altijd mijn naar beneden onderbroek grijpt en zich eraan omhoog trekt. Ja, och, het leven van een moeder gaat niet over rozen.

Lees ook: Weg met hipster kids. alle kinderen in een joggingbroek

Make-up ‘s ochtends? Doe ik niet aan. Ik hijs mezelf in een joggingbroek, meestal die van mijn man. Ik trek er een trui bij aan, soms ook van mijn man. Bh eronder, ja, daar kan ik écht niet meer zonder. Sokken, schoenen en dan vind ik dat ik klaar ben. Het maakt me echt niets uit wat mensen op school daarvan denken. Die snappen heus wel hoe dat werkt. Hallo, het halve dorp loopt in joggingbroek. Lang leve mijn dorp.

Vroeger had ik ervan gekotst als ik dit had geweten. Dan had ik mijn zwangerschap uitgesteld, dan wel afgesteld. Ik zou toch nooit zo’n vrouw worden die op platte schoenen loopt. Dat leek me toen het ergst mogelijke. Die joggingbroek, die kon ik toen nog niet eens bedenken. Of het make-uploze hoofd. Dat is blijkbaar wat kinderen met je doen. Oke, misschien niet helemaal waar.

Er zijn vrouwen bij ons op school die er iedere dag tiptop uitzien. Jullie weten heus wel wie jullie zijn, uitslovers! Van die vrouwen waarbij je niet ziet dat ze ‘s nachts amper slapen. Van die vrouwen waar altijd wat schoons en vlekvrij’s in de kast hangt. Ik geef toe: bij mij niet. Bij mij is soms alles vies. En dan haal ik gewoon wat uit de wasmand, wat misschien een beetje stinkt. Jep. Zo gaat dat hier thuis. Een van die alles-voor-elkaar-moeders noemde zichzelf onlangs tegenover mij een perfectionist. Ja, dat was me wel duidelijk. Heb ik niet zo’n last van. Dat was haar waarschijnlijk al wel duidelijk. Met mijn vette haar in een knot bovenop mijn hoofd, met mijn gympjes onder mijn Adidas-trainingsbroek. Nee, perfect is het niet. Wel lekker makkelijk. En daar kies ik de komende jaren dan maar even voor.

Lees ook: Wat je leert als je een tweede kind krijgt