Mijn moeder is een weigeroma, en ik geef d’r groot gelijk

Annemieke’s ouders willen niet iedere week op hun kleinkind passen. Ze hebben namelijk een eigen leven.

Weigeroma’s. Ik zal wel onder een steen geleefd hebben, maar ik had er nog nooit van gehoord. Nu is het vandaag de dag misschien alweer een beetje uit de mode, maar in 2017 was de term zo hip dat ‘weigeroma’ zelfs kans maakte om woord van het jaar te worden. De Telegraaf kwam op de proppen met Sytske die het vertikt om een vaste dag in de week op haar kleinkinderen te passen omdat ze geen zin heeft in die verplichting en Linda.nl liet ons kennismaken met Wil, die liever haar rust pakt dan iedere dag voor de koters van haar kinderen zorgt. Mij lijkt dat nogal logisch. Ik begrijp Sytske en Wil volledig. Ze lijken me hele normale oma’s. Maar dat zijn ze niet, nee, ze vallen in de categorie ‘weigeroma’.

Dierentuinuitje, ja. Vaste oppasdag, nee.

Ook mijn moeder is een weigeroma. Tegen het einde van mijn zwangerschap vroeg ik mijn ouders hoe ze hun rol als opa en oma zien. Ze hadden er nog niet echt overnagedacht. Wat ik met die vraag bedoelde? Nou, weetikveel, of ze hun aanstaande kleinkind over een paar jaar een keer mee willen nemen naar de dierentuin ofzo? “Ja, natuurlijk, hartstikke leuk!” Of ze misschien een vaste dag per week zouden willen oppassen, vroeg ik lichtelijk nerveus. “Nee, daar staan we niet op te wachten,” was het antwoord. Gelukkig maar, anders had ik ze teleur moeten stellen. Want dat zou ik niet willen. Waarschijnlijk verander ik van mening wanneer Zoë een ongelooflijke terrorpeuter wordt, maar momenteel zorg ik liever zelf voor mijn baby, dan dat ik haar uit handen geef. Vooral omdat ik dan zelf kan bepalen of ze een hapje ijs mag proeven (nee), TV mag kijken (nee), of het keukenkastje uit mag ruimen (nee).

Oma heeft een eigen leven

Mijn baby is niet mijn moeder’s kind, het is het mijne. Zelf gemaakt, zelf gekregen en zelf verantwoordelijk voor. Soms word ikzelf al gillend gek van een hele dag in dienst staan van mijn baby. Kun je nagaan wat dat met iemand moet doen die ongeveer twee keer zo oud is. Mogen mijn ouders alsjeblieft hun eigen leven hebben? Na jarenlang keihard gewerkt te hebben, nu genieten van het feit dat ze kunnen doen wat ze willen, wanneer ze dat willen. Ze hebben mij en m’n broers al gevoed, verschoond en aangekleed. Waarom moeten ze dat alles nu weer doen voor hun kleinkind? Ik zou het ongelooflijk waarderen als ze in de toekomst een keertje op Zoë zouden willen passen zodat K. en ik samen op vakantie/uit eten/naar relatietherapie kunnen. Maar verwachten dat ze iedere week een hele dag lang mijn kind verzorgen en vermaken? No way!

Waar blijft weigeropa?

Ik blijk, na een rondje bellen met vriendinnen in Nederland, één van de weinigen die er zo over denkt. ‘Is toch juist leuk voor ze?’, ‘Kinderopvang is niet te betalen hoor’, ‘Mijn moeder zou juist beledigd zijn als ze niet iedere dinsdag op mocht passen’ en ‘Vijf dagen per week naar de crèche zie ik niet zitten’ zijn de reacties. Opa’s en oma’s zorgen op structurele basis voor hun kleinkinderen. Vaak worden voor de baby überhaupt geboren is, al beide grootouderparen een dag in de week ingepland. Wat ik persoonlijk nogal raar vind. Maarja, ik vind wel meer dingen raar. Waarom er wel over weigeroma gesproken wordt, maar je niemand over weigeropa hoort, bijvoorbeeld. Waarom komt de Telegraaf niet met Opa Sjaak aan die liever iedere ochtend vist dan de kiddo’s van zijn kinderen voorleest? En interviewt Linda.nl niet Opa Arie, die helemaal geen zin heeft iedere week op te passen want hij gaat veel liever jeu de boulen met z’n vrienden? Opvoeden en voor (klein)kinderen zorgen is anno 2019 blijkbaar nog steeds een vrouwenzaak.

Oma, geen oppas

Mijn ouders houden het bij glunderend met Zoë in hun armen door de kamer lopen, zodat ik even rust heb. Ze zijn, hoewel ze die woorden haten, oma en opa, en geen oppas. Mijn moeder neemt lamaknuffels en andere exotische souveniers mee van haar reizen; mijn vader bouwt een houten wipkip waar mijn 11 maanden oude dochter nog niet op kan, maar waarmee ze later het coolste meisje van de buurt wordt. Ze horen mijn jubelverhalen aan wanneer mijn baby voor de eerste keer haar bordje geprakte peer leeggegeten heeft en stralen van trots als ze in haar handjes klapt. Daarmee volbrengen ze in mijn ogen hun taak als grootouders perfect – geen enkele reden om hen weigeroma (/-opa) te noemen. Mijn vriend daarentegen vertikt het om boekjes voor te lezen, doet nooit onze dochter in bad, en haar naar bed brengen laat ‘ie ook iedere avond aan mij over… Kanshebber voor woord van het jaar 2019: weigerpapa?

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Is het wel normaal om opa en oma zoveel te laten oppassen?