Doe mij maar een medische zwangerschap
De hervorming van de geboortezorg roept veel protest op. Gynaecologen krijgen straks de regie in handen en verloskundigen vrezen dat een ‘gewone’ zwangerschap dan een stuk medischer wordt. Maar wat is er eigenlijk mis met een medische zwangerschap? Janneke was er juist dolblij mee.
Lees ook: Dingen die je heel erg mist tegen de tijd dat je hoogzwanger bent
Laatst was ik even mee met een zwangere vriendin naar haar afspraak bij de verloskundige. Ze was 37 weken. Het bezoekje ging zo: we kwamen binnen, praatten even, haar bloeddruk werd gemeten, ze mocht gaan liggen, de verloskundige voelde wat aan haar buik en schatte de grootte van de baby in (38 cm), er werd nog even naar het hartje geluisterd en dat was dat. O nee, mijn vriendin vroeg ook nog hoe het zat met minder leven voelen en wanneer je aan de bel moest trekken, omdat ze ook had gelezen dat je sowieso minder leven kon gaan voelen als de baby minder ruimte kreeg, en toen zei de verloskundige: ‘Ja, dat moet je goed in de gaten houden.’
Hoe dan?, vroeg ik me af. Moest je dan schopjes gaan turven? En hoe lang moest je dat doen voor je kon concluderen dat je baby inderdaad minder levendig was? Kon het tegen die tijd niet al te laat zijn? Terwijl ik mijn vriendin op het hart drukte vooral een extra echo te eisen als ze ook maar een zweem van minder leven leek te voelen (zonder haar bang te maken met verhalen van vrouwen die ik kende die in de laatste maand hun baby hadden verloren, of het aangrijpende NRC-artikel over de overleden baby Mikki), vroeg mijn vriendin zich af of die 38 centimeter nou de hele lengte van de baby betrof, of alleen zijn romp. Dat wist ik ook niet. Het hele bezoekje was zo snel gegaan dat een en ander een beetje langs me heen was gegaan.
Eerlijk gezegd was ik best verbouwereerd na dit korte bezoek aan de verloskundige. Waarschijnlijk ben ik niet helemaal de juiste persoon om erover te oordelen, want dit is hoe het er de laatste weken van mijn zwangerschap aan toe ging: ik kreeg ELKE week een echo, waarbij om de week niet alleen de lengte van de romp, maar ook die van de benen en de hoofdomtrek werden gemeten, alsmede de navelstrengdoorstroming en de bloeddoorstroming van de hersenen, en uit die combinatie van factoren volgde een eindcijfer dat het welzijn van mijn baby’s aangaf. Ik lag ELKE dag drie kwartier aan de CTG-scan, waarna de grafiek die daaruit volgde door meerdere deskundigen werd beoordeeld. Mijn baarmoedermond, bloeddruk, hartslag en baarmoederactiviteit werden om de haverklap opgemeten. En zodra ik aangaf dat ik minder leven voelde, kwam er een taxi voorgereden om me naar het ziekenhuis te rijden voor nog meer onderzoek.
Waarom al deze toeters en bellen? Omdat in week 28 werd geconstateerd dat een van de baby’s een groeiachterstand had – een van de belangrijkste risicofactoren voor sterfte in de baarmoeder. Die groeiachterstand werd ontdekt doordat ik ook toen al regelmatig groeiecho’s kreeg. Vond ik het leuk dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap voornamelijk in het ziekenhuis doorbracht? Niet per se. Vond ik het noodzakelijk? Zeker. Ik was dolblij dat ik zo goed in de gaten gehouden werd. Ik prees mezelf gelukkig dat ik zelf niet de verantwoordelijkheid droeg over of ik nou wel of niet genoeg leven voelde. En ik dank God op mijn blote knieën dat ze allebei gezond geboren zijn.
Ja, natuurlijk had ik in het begin van mijn zwangerschappen fantasieën over een natuurlijke bevalling, onder water en bij kaarslicht, met alleen mijn man en een verloskundige erbij. Ik vond het aanvankelijk maar niks dat ik een ‘medisch geval’ werd toen bleek dat ik in verwachting was van een tweeling. Maar al snel vond ik de regelmatige echo’s en controles juist geruststellend. Vond ik het in het ziekenhuis ook best gezellig. Begreep ik van verhalen uit mijn omgeving dat vrijwel niemand een romantische bevalling had gehad. Thuis of in het ziekenhuis, het maakte de meeste vrouwen die ik sprak geen bal uit, het was sowieso best afzien.
Hoe fijn en romantisch een ‘gewone’, niet-medische zwangerschap me ook lijkt, inmiddels kan ik me bijna niet meer voorstellen dat de meeste vrouwen tijdens hun zwangerschap maar twee echo’s krijgen. Waarom niet standaard een dertig-weken-echo, om te kijken hoe het met de groei van de baby is gesteld? Een baby meten door een beetje aan iemands buik te voelen… ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik geloof dat een echo zo’n 30 euro kost, dus het lijkt mij een kleine investering om voortaan elke vrouw een extra groeiecho aan te bieden. En IN ELK GEVAL zodra een vrouw meent minder leven te voelen. Ja, ook als ze alleen wat overbezorgd is, of een hypochonder. Liever duizend echo’s voor niets, dan één gestorven baby die gered had kunnen worden, als je het mij vraagt. Als we een verdacht knobbeltje hebben, wil je toch ook het liefst voor alle zekerheid een doorverwijzing naar het ziekenhuis? Van een beetje extra medische zorg verdwijnt echt niet alle romantiek uit een zwangerschap. Een gezond, levend kind krijgen – dat is als je het mij vraagt het toppunt van romantiek.
Lees ook: Beatrijs, ga alsjeblieft met pensioen! We zijn er klaar mee
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
