Met de baby gaat het top, maar mama gaat kapot (en waarom interesseert dat niemand?)
Als je net een kind hebt gekregen vraagt iedereen hoe het met de baby gaat. Dat is lief bedoeld, maar is er behalve een kind niet nog iemand geboren? Namelijk: een moeder? Hoe het met haar gaat is net zo belangrijk. Maar daar vraagt nooit iemand naar.
Een zwangere vrouw verandert na de geboorte van haar kind automatisch in een moeder. Letterlijk, maar vooral ook figuurlijk. Omdat die rol haar automatisch past, zij zich die aanmeet als een warme jas die perfect om haar heen valt. Althans, dat is het beeld dat de maatschappij ons voorschotelt en dus het beeld waar iedereen in gelooft. Niet in de laatste plaats vrouwen zelf, bij wie de realiteit na de bevalling daardoor vaak rauw op hun dak valt. Moeder worden is misschien wel de grootste verandering die een vrouw in haar leven kan meemaken en dat is niet zonder gevolgen, zowel lichamelijk als geestelijk. Logisch, want plotseling is je hele leven, je hele zijn, alles wat je ooit kende, niet meer wat het was. Net als voor de baby die je net gebaard hebt is de wereld om je heen een volstrekt onbekende, grootse en totaal overweldigende wereld die je je eigen moet zien te maken. En ook al is die wereld vol met mensen, niemand pakt je hand om je te helpen. Al die handen worden gretig uitgestrekt naar de baby, maar niet naar jou. Omdat jij de moeder bent. En een moeder heeft geen handen nodig om haar te helpen haar eerste stapjes op de weg van het moederschap te zetten.
LEES OOK: Baan kwijt, huwelijk kapot: dit is wat slaapgebrek doet met ouders.
We lijden in stilte
Het is misschien wel een van de grootste en hardnekkigste misvattingen in onze maatschappij: dat moeders geen hulp nodig hebben. Daarom vraagt er nooit iemand aan mama hoe het nou eigenlijk met haar gaat. Terwijl dat hard nodig is, want met heel veel moeders gaat het helemaal niet zo goed. Maar liefst 80 procent van de vrouwen krijgt na de bevalling last van psychologische problemen, omdat de transitie van vrouw naar moeder zo ontzettend groot is dat de meeste vrouwen zichzelf een tijdje behoorlijk kwijtraken. Dat kan variëren van een hevige postnatale depressie tot sluimerende gevoelens van onbehagen, verdriet, frustratie, angst, boosheid en vertwijfeling. We krijgen er bijna allemaal mee te maken, maar we lijden collectief in stilte. Omdat niemand ernaar vraagt en we het zelf niet durven vertellen. Dat is heel tragisch en bovendien eigenlijk gewoon schandalig. Dat er kennelijk zo weinig interesse is voor een heel grote groep vrouwen, een heel belangrijke groep vrouwen, die grotendeels de fundamenten zijn waarop een samenleving gebouwd is. Maar zoals dat helaas gaat wordt vaak pas opgemerkt dat er met die fundamenten iets mis is als het gebouw al op instorten staat. En dan is het puin bijna niet meer te ruimen.
Van buiten gelukkig, van binnen verdrietig
Afgelopen week sprak een van de bekendste jonge moeders van dit moment, Meghan Markle, de vrouw van Prince Harry, zich hierover uit in een interview. Zichtbaar geëmotioneerd bedankte ze de interviewer omdat hij vroeg hoe het met haar ging. “Niet veel mensen hebben me gevraagd hoe het met míj gaat.” Op de vraag van de interviewer of hij dus kon concluderen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed met haar gaat, was het even stil. Waarna Markle, met tranen in haar ogen, antwoordde dat dat inderdaad niet zo was. Meghan Markle is alle moeders. Meghan Markle is iedere vrouw met een baby die het gevoel heeft in een trein te zijn gestapt die maar door dendert zonder dat ze enig idee heeft waar ze heen gaat. Meghan Markle is ons allemaal. In haar vermoeide, waterige ogen zien we onszelf, met onze zo dapper vormgegeven buitenkant die geluk en controle uitstraalt, maar een binnenkant die huilt en waar het chaos is. Omdat het moederschap heftig is. En iedereen de baby troost als die huilt, maar niemand de tranen ziet die over onze wangen lopen.
Veel moeders zijn eenzaam
Meghan Markle heeft een bataljon aan mensen om haar heen die haar op haar wenken bedienen. Je zou dus denken dat zij alle steun van de wereld heeft. Maar toch is zij alleen. Dat is namelijk het ding met eenzaamheid: je kunt omringd zijn door heel veel mensen, maar als niemand jou echt ziet, ben je nog steeds alleen. Heel veel moeders zijn eenzaam. Ik hoop dat nog veel meer moeders zich daarover zullen uitspreken, zoals Meghan Markle heeft gedaan. Het is tijd dat er een eind komt aan de eenzaamheid onder moeders, want we zouden niet alleen mogen zijn. Wees gerust, met de baby gaat het goed, dus draai je om en sla je armen ook eens om mama heen om haar te wiegen. Zij heeft dat net zo hard, of misschien wel harder, nodig dan haar kind.
LEES OOK: Waarom het moederschap soms zo lastig is als je prikkelgevoelig bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
