Dat krijg je er nou van: mazelenuitbraak in Italië door anti-vaccinatietrend
Onlangs werd bekend dat in Italië in de ban is van de Mazelen. Sinds begin dit jaar zijn er 2240 gevallen gemeld, een significante stijging tov het jaar ervoor, toen er 340 mensen ziek werden. Een direct gevolg van de oprukkende anti-vaccinatiebeweging, die ook in Nederland steeds grotere populariteit geniet. Gebeurt er dus straks hier hetzelfde: de Mazelen, terug van weg geweest? Want dat lijkt Vala toch een trend waarvan we echt geen comeback willen.
In Italië is de vaccinatiegraad inmiddels gedaald naar 85 tot 70 procent. Met alle gevolgen van dien, want alleen met een vaccinatiegraad van minstens 95 procent kunnen we de groepsimmuniteit (de bescherming die we elkaar bieden doordat het grootste gedeelte van de bevolking is ingeënt, waardoor ziektes zich niet langer makkelijk kunnen verspreiden) in stand houden. De Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) slaat dan ook alarm en artsen roepen op tot meer en betere voorlichtingscampagnes over vaccinaties. In Nederland zitten we gelukkig nog niet in de gevarenzone, maar ook hier weigeren steeds meer ouders de vaccinaties. Want: het zal allemaal wel loslopen met die ziektes. Maar mensen, echt, alsjeblieft, houd hier nou eens mee op. Mazelen is geen gezellig vintage griepje. Mazelen is een heftige ziekte, die potentieel verstrekkende gevolgen kan hebben en bovendien soms dodelijke slachtoffers eist. En als we doorgaan met deze gekkigheid, hebben we straks niet alleen de Mazelen, maar ook de Builenpest weer terug. Moeten we dat willen? Nou, ik wil dat in ieder geval echt niet.
Lees ook: Je kind aan de pillen, moet je dat wel willen? (Maar wat moet je anders?).
In de vele discussies die er al over dit onderwerp gevoerd zijn wordt vaak het argument van ‘leven en laten leven’ opgevoerd. Zo van: iedereen moet lekker zelf weten wat ‘ie doet met dat vaccineren. Maar sorry, nee, gewoon echt niet. Heel veel dingen zijn inderdaad persoonlijk, zeker als het gaat om het opvoeden en verzorgen van je kinderen. Over de meeste dingen mag je helemaal zelf beslissen en moet je vooral doen wat je goed dunkt. Anderen hebben er namelijk geen last van als jij kiest voor attachment parenting, of een veganistisch dieet, of de Vrije School. Maar vaccineren is géén persoonlijke keus. Het gaat namelijk niet alleen om jouw kind, het gaat om alle kinderen. Om alle mensen eigenlijk zelfs en dus heb je een verantwoordelijkheid. De maatschappelijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we met z’n állen zo gezond mogelijk blijven. En dus is het heel simpel: vaccineren moet. Want: één voor allen, allen voor één. Je bent nou eenmaal niet alleen op deze wereld.
Afgezien van het feit dat alle indianenverhalen over vaccinaties klinkklare onzin zijn (nee, er zit geen kwik in en nee, je wordt er niet autistisch van) en het bijzonder zorgelijk is dat mensen blijkbaar alles geloven wat ze op het internet en op Facebook lezen, is het wat mij betreft misschien nog wel een groter probleem dat we blijkbaar geen reet meer geven om het welzijn van anderen. We zijn zo individualistisch geworden dat alleen ons eigen hachje nog telt en wie er verder nog langs komt mag het lekker zelf uitzoeken. Het feit dat een ongevaccineerd kind dat wellicht ongemerkt iets onder de leden heeft waar het zelf toevallig niet (heel) ziek van wordt het kind van een ander kan besmetten en daarmee potentieel in groot gevaar kan brengen doet er voor veel ouders blijkbaar niet meer toe. Zolang zij hun ‘persoonlijke keus’ maar kunnen maken. Me, myself and I is het credo van tegenwoordig. Beste mensen, ik schrik daarvan, hoor. Echt heel erg.
Ik zou er werkelijk niet aan moeten denken dat ik een kind de dood in jaag (want ja, kinderen gáán dus bij bosjes dood aan zulke ziektes, sla de geschiedenisboeken er maar op na) alleen maar omdat ik het mijne niet heb laten inenten. Stel je voor dat mijn 6-jarige zoon de Mazelen zou krijgen, dat zou hij dan waarschijnlijk heus wel overleven. Hij is namelijk al groot en sterk, zijn immuunsysteem kan wel wat hebben. Maar de dreumesen die op hetzelfde kinderdagverblijf zitten als waar zijn BSO gevestigd is bijvoorbeeld niet. Of zijn babyzusje, die nog klein en kwetsbaar is, de kans is aanwezig dat zij zo’n infectie ook niet overleeft. Of er ernstige schade aan overhoudt. En dat is dan mijn schuld. Omdat ik mijn verantwoordelijkheid als ouder, als burger, als lid van deze samenleving, niet genomen heb. Zou ik mezelf dan nog in de spiegel kunnen aankijken? Nee, dat denk ik niet.
Ik heb zelf twee gezondheidstechnisch zwakke dochters, die een heftige ziekte zoals de Mazelen er echt niet bij zouden kunnen hebben. Uit eigen ervaring weet ik hoe het is om je kind in het ziekenhuis te zien worstelen tegen iets dat het kapot probeert te maken. Het aan allerlei slangetjes en infusen te zien liggen. ‘s Nachts bang te moeten zijn omdat je niet weet of je kind er de volgende ochtend nog wel is. Met alles wat ik in me heb wil ik dat een ieder graag besparen. Want je kind ziek zien zijn, zien lijden, is één van de ergste dingen die er is. Ja, iedereen heeft recht op z’n eigen mening en z’n eigen manier van leven en echt, bij de meeste overtuigingen en keuzes zeg ik: ga vooral je gang. Gaat heen en doe je eigen ding. Maar dan moet het dus ook wel echt je eigen ding zijn. En niet ook mijn ding en dat van heel veel anderen. Wanneer jij besluit je kind niet te laten vaccineren, maak je niet alleen een keus voor jezelf en jouw gezin, maar eigenlijk voor alle ouders en hun kinderen. En voor al die zieke, kwetsbare mensen in de samenleving die bescherming nodig hebben, omdat ze simpelweg niet in staat zijn af te weren waar een ander misschien wel tegen kan. Leven en laten leven? Prima. Alleen niet als dat betekent dat er daardoor weleens een aanzienlijk aantal van die levens verloren zouden kunnen gaan.
In vredesnaam jongens, laat de Italiaanse trend alsjeblieft niet (letterlijk) viraal gaan. Ja, het is jouw leven, maar dat leven leef je toch echt niet alleen. Dat leven leef je samen. Met mij, met ons, met al die andere ouders en hun kwetsbare kinderen, die misschien het risico wat jij bereid bent te nemen, helemaal niet kunnen of gewoon niet willen lopen. En voor we het weten zitten we straks opeens weer huilend aan de bedjes van onze stervende kinderen, die zwetend en reutelend ten onder gaan aan ziektes die eigenlijk thuishoren in de Middeleeuwen. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar daar heb ik dus echt niet voor gekozen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
