Marcel zegt: doe eens een beetje relaxter met je kind
Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe leuk dat is. En hoe irritant het kan zijn.
Zomaar een vraag. Wel eentje waar ik ongetwijfeld spijt van ga krijgen op dit door vrouwen gedomineerde prachtplatform, maar toch. Komt-ie. Waarom zijn vrouwen zo vre-se-lijk niet relaxed als het aankomt op hun kinderen?
Voorbeeld. Gisterochtend. Zeven uur. Carlijn was stilletjes bezig met haar badkamerritueel, Sammie kirde wat in haar ledikant en ik lag in de kamer ernaast een beetje wakker te worden. Het was vroeg, immers, en Sammie moest dan wel naar het kinderdagverblijf, maar dat was pas om negen uur. Ik had nog even en Sammie klonk niet alsof ze pijn had of ander groot verdriet. Het was vrij lieflijk allemaal. Ik draaide me dus nog eens om.
Mid-draai stormde mijn lieftallige echtgenote de master bedroom binnen. ‘Zal IK het dan maar doen? Zal ik haar er maar weer uit halen dan? Hè? HÉ!?’
Ik schrok nogal erg, keek niet begrijpend, mompelde slaperig iets over wakker worden, maar werd ruw onderbroken: ‘ZE LIGT AL EEN HALF UUR WAKKER! EEN HALF UUR! BIJ WODANS BAARD, MOET IK DAN ALTIJD ALLES ZELF DOEN?ALLES!’
Ik zag in dat slapen geen optie meer was, ook al omdat Sammie door het geschreeuw in de gaten kreeg dat haar dag ditmaal wat vroeger zou beginnen en het op een jengelen zette.
Het was een vrij klootzakkerig begin van de dag. Een onbegrijpelijk begin ook. Zoals ik wel meer niet begrijp van Man-Vrouwrelaties Tijdens De Opvoeding. Ik wéét dat vrouwen die kleine rakkers negen maanden hebben gedragen en ze met heel veel ellendige pijnen ter wereld hebben gebracht, ik wéét dat wij mannen dat nooit zullen begrijpen en voelen en daardoor spiritueel op een heel ander level zitten, qua chakra’s, maar bij mij mag Sammie best een half uurtje pruttelen. Zolang ze maar niet bang is, in paniek of zichzelf heeft ondergescheten – ja, zeker, dat soort huiltjes herken ik als man ook, inmiddels.. Als Sammie en ik samen thuis zijn, mag ze in deze kille koude kloterige wintermaanden best de hele dag in haar berenpyjama lopen. Haar haar hoeft ook niet in een strakke staart. Dat is makkelijk voor mij, ja, klopt, maar ook voor haar. Ik heb haar tenminste nog niet horen klagen over haar gebrek aan fashion.
En als we die vitamine D een dagje overslaan, ach, dan geven we morgen een druppel extra. Een soepstengel teveel of een krentenbol? Prima, meid, geniet ervan. Tandjes niet twee keer per dag gepoetst? Ik zal ze de volgende dag drie keer poetsen. Twee dagen achter elkaar aardappelen? Jeetje, goh, poeh, nou.
Carlijn – mijn overigens geweldige en bijzonder knappe vrouw – vindt dat te relaxed. Die vindt mij borderline ongeïnteresseerd. Die zegt dat het ik zo relaxed doe omdat het MIJ lekker uitkomt, dat het mij allemaal niks uit lijkt te maken. Ik zeg jullie: dat is onzin. Het maakt mij veel uit. Héél veel. Ze is namelijk ook MIJN dochter en ik wil dat haar leven fantastisch is en mooi en lief en geweldig en gezond. En relaxed. Dat ook. Dus vind ik dat we een beetje normaal moeten blijven doen.
Als ik dat zeg, echter, helpt dat niet. Door onze verschillende aanpakken, zegt Carlijn, ben ik de leuke, relaxte vader ben en zij de strenge, a-relaxte moeder . En het wordt er niet beter op als ik – tegen beter weten in – de nogal in het oog springende oplossing aandraag: doe óók wat relaxter. Kinderen worden namelijk niet ziek als ze een dag vitamine, melk of appel missen. Ze gaan niet meteen stuk als ze een keer vallen na een onbesuisd stukje rennen met papa. Hun gebit rot niet weg na één gemiste poetsbeurt. Ze zijn niet ziek of zielig als ze een kwartiertje in bed liggen te pruttelen in hun eentje. Sterker, dat vinden ze volgens mij heel lekker, dat in bed pruttelen. Net als ik, ja.
LEES OOK: 11 regels voor een heel relaxte vakantie met kinderen
