Marcel heeft een hele sterke mening over wat zijn babydochter nodig heeft

Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een vier maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Normaal ben ik niet zo van de meningen. Ik vind ze eng. Bovendien zijn er al zoveel mensen met een mening dat ik die van mij met liefde voor me houd – als ik er überhaupt al eentje kan vormen, want ik heb meer te doen in dit leven. Niet dat ik er een hekel aan heb, aan meningen, maar ze worden vaak zo stellig gebracht. Met een air van: wat ik zeg, is waar, malle doos. En daar gaan mensen met andere meningen dan op reageren, met name op social media, want dat scheldt zo lekker weg.

Lees ook: Toen de kersverse baby van Marcel begon te huilen

Iemand heeft een mening over het vaccineren van haar baby, voelt de dringende behoefte om dat op Facebook of Twitter of dinges te werpen en voor je het weet worden haar diverse dodelijke ziektes of toch minstens een vileine verkoudheid dan wel darmonderzoek toegewenst.

Dus houd ik mijn mening lekker voor mezelf. Ik word niet graag uitgescholden en zeker niet door wildvreemden. Voor je het weet heb je ruzie met Machteld uit Zwolle en daar heb ik geen zin in, want ik ken Machteld niet.

Evenzogoed blijk ik toch ineens meningen te hebben die nodig geventileerd moeten worden, sinds de geboorte van Sammie, mijn dochter, die jullie over achttien jaar zullen kennen als het eerste Victoria Secret-model dat in één jaar Wimbledon en de Nobelprijs voor de literatuur wint. Vooral mijn vrouw, de ravissante en beangstigend knappe en intelligente Carlijn, is daarvan het slachtoffer. Ik hoor mezelf iets zeggen als: ‘Die luier kan strakker’. Of: ‘Denk om dat nekje.’ En: ‘Laat haar gewoon slapen, ze wordt vanzelf wel wakker.’ Zelfs: ‘Kijk, zie je, ze vindt mij leuker.’

Ik moet daarvan braken, zeker nu ik het teruglees, maar het gebeurt toch. Waarop Carlijn, volledig terecht, boos wordt en mij angstaanjagend gedrag verwijt. Het enge is: ik kan het niet voor me houden. Ik móet het zeggen. Omdat ik gelijk heb. En daar hebben jullie dan vast weer een mening over. Zodat ik zometeen alsnog ruzie krijg met Machteld, die malle doos.

Dat zeg ik: meningen zijn eng.

Lees ook: Marcel over borstvoeden: “We werden een beetje droevig en angstig”

Tip! Neem snel een kijkje in onze spiksplinternieuwe Me-to-we webshop