Marcel geniet met volle teugen van De Zwangerschap (not!)

Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een vier maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Vooropgesteld: Carlijns zwangerschap verliep als eentje uit de boekjes. Niet dat we die lazen, die boekjes, maar als we dat gedaan hadden, stonden ze misschien wel vol met dit soort succesverhalen. Ze was niet misselijk, ze voelde zich goed, ze straalde als een gloeilamp, haar haar werd voller, ze kwam amper aan en de baby deed het ook uitstekend. Evenzogoed vonden we het maar niks.

Lees ook: Waarom in hemelsnaam drie kinderen? Martijn vraagt het zich af.

Nou ja, niks is overdreven, dat is wel heel negatief, zeker op een blog dat in het leven is geroepen om het leven met een kind te promoten, maar om nu te zeggen dat we het fantastisch vonden: nee. Vermoeiend, dat was het. Dat gedoe met wat je wel en niet mag eten, het gemis van een glaasje wijn, het gezeul met je lichaam, de kortademigheid na het sporten, het niet meer op je buik kunnen slapen, de bezoeken aan verloskundigen, man man man wat een gedoe.

Nee, ja, luister, ik wist wel: we mochten de Here Jezus of een ander opperwezen naar keuze zeer dankbaar zijn voor het feit dat wij een kind mochten krijgen. Echt. We wisten het. En we waren ook superdankbaar en alles, maar al die vrouwen die zeggen dat ze het zó ge-wel- dig en super en fe-no-me- naal vinden, die zwangerschap, die liegen. Want het is werken, mevrouw, hard werken. Je krijgt er na een maand of negen met een beetje mazzel iets heel moois voor terug, maar het blijft werken.

Ook voor de man die de vrouw bezwangerde, trouwens. Het is daarom handig om je als man voor te bereiden op De Hormonale Schommelingen. Een kleine geruststelling vooraf: het valt mee, dat hormoongeschommel tijdens de zwangerschap van je vrouw of vriendin. Het is handelbaar. Het is niet leuk, maar je weet dat het gaat gebeuren en je dealt ermee. Zij is zwanger, snap je, zij zeult met jullie kind, heeft het zwaar en jij, ja, jij doet eigenlijk niks. Dus houd je rug recht en je neemt het. En dan valt het dus best mee, al met al. Het wordt pas echt vervelend ná de bevalling. Maar dat is voor later.

Tijdens de zwangerschap komt het vooral neer op: verwijten. Ik kon namelijk wél doorgaan met mijn leven en dat vond De Zwangere Carlijn niet tof. De Normale Carlijn vond het prima, diep van binnen, dat zei ze zelf ook, maar nu even niet. Zeker, ze begreep het wel en ze gunde me alles, maar ze moest me af en toe wel even de tent uit schelden. Met name als ik iets dronk dat alcohol bevatte. Vond ze niet tof. Of als ik kazen at die zij niet mocht eten. Of als ik ging boksen, iets waarvan de verloskundige had gezegd dat zij dat maar beter eventjes niet kon doen. Of als ik een avondje met vrienden naar de kroeg ging. Of als ik een boek las. Of mijn moeder even belde. Of ademde in dezelfde kamer als zij.

Dat zeg ik: het viel reuze mee. Helemaal als je je als man op de vlakte houd. Want de grootste valkuil is: terugvechten. Het is verleidelijk om in de tegenaanval te gaan en te zeggen dat jij, de man, het ook niet makkelijk hebt, maar geloof me: doe het niet. Het draait uit op ruzie. Van die grote en meeslepende. Met tranen en uithalen en gieren. Ruzies die je als man niet kunt winnen en die bovendien tijd kosten. En tijd heb je niet. Nou ja, je hebt het dan juist nog wel, in die zwangerschapsperiode, dus beter spendeer je die aan relevante dingen – het drinken van bier, het troosten van je ontroostbare vriendin en het eten uit je neus.

Lees ook: Jonge vader Michiel: “De keizersnede stond hoog op ons verlanglijstje.”