Marcel heeft er maling aan en doet het gewoon: vliegen met een kind

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een 1 jaar oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

We hebben een vakantie geboekt. Een grotemensenvakantie, dat is. Straks, als het winter is, gaan Carlijn, Sammie en ik naar een ver land met witte stranden, natte zeeën, palmachtige bomen, en gekleurde drankjes met parasolletjes. Heerlijk. Ik kijk ernaar uit. En ook weer niet.

Lees ook: Vraag van Marcel: kunnen jullie jonge moeders even normaal doen?

Want het is al met al een reis van een uur of zestien en het zal Sammie d’r eerste vliegreis zijn en iedereen die wel eens in een vliegtuig heeft gezeten, weet dat baby’s en peuters en dergelijke niet de meest relaxte medepassagiers zijn. Ze staan misschien zelfs op de tweede plaats van slechte medepassagiers, vlak achter de te dikke zwetende meneer met knoflookadem, flatulentie en onverklaarbare woedeaanvallen.

Aan de andere kant: Sammie zal rond die tijd anderhalf jaar zijn, hopelijk nog beter luisteren dan ze nu al doet (ja mevrouw, ons kind is geweldig) en we hebben een eigen stoel voor haar geboekt. Vooral die stoel zal helpen. Ik weet het: reteduur en dat terwijl ze ook gratis mee mag, maar dan moet ze bij ons op schoot zitten. Iedereen die wel eens een baby heeft vastgehouden, weet dat dat op een gegeven moment gaat vervelen. Ook als het die van jezelf is, en helemaal in een cilindervormig stuk aluminium op elf kilometer hoogte. Bovendien heb ik het zelf al moeilijk tijdens een reis van zestien uur, dus ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als er dan ook nog een klein, doodmoe kind op mijn schoot zit. Ik ben een relaxte man, weetjewel, maar zelfs ik heb grenzen en ik ben niet van plan die ergens ver boven India op te gaan zoeken.

Je hebt mensen, vooral medepassagiers tijdens zo’n vliegreis, die zeggen: blijf lekker in je eigen land of neem de auto naar Frankrijk. Die vinden: ga naar een all inclusive kindvriendelijk resort met glijbanen, lopende buffetten en animatieteams. Die zeggen: koop een caravan of een tent. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: doe maar even stil zijn. Ik wil niet naar mijn eigen land, want daar ben ik al. Ik heb geen auto, ik heb een gloeiende hekel aan buffetten, ik ben heel erg bang voor animatieteams, caravans zijn voor Frans Bauers en een tent is voor mensen die in het leger zitten.

Ik houd van de tropen, van Azië, van de zinderende hitte, van groene curry, van massages op het strand, van koud bier en van grotemensenhotels zonder clowns en felle kleuren. En als ze die vliegreis heeft doorstaan en we haar een schepje en een emmertje en wit zand geven, denk ik dat Sammie het allemaal wel best vindt.

Lees ook: Waarom ik nooit meer ga vliegen met een baby.