Marcel blikt terug op het eerste jaar (en wordt een beetje nostalgisch)

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een ruim elf maanden oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

We zijn er bijna. Sammie wordt 1 jaar. We gaan er geen groots ding van maken, is het idee, maar bijzonder is het natuurlijk wel. Vooral omdat het voelt als de dag van gisteren.

Lees ook: Marcel heeft nog steeds een leven. Denkt-ie.

Wat ik me uit die eerste dagen nog het best kan herinneren, waren de adrenaline, de vermoeidheid, het gekloot met luiers, poep, melk, thermometers en natuurlijk Gerda, de kordate kraamhulp met de mannenstem die elk half uur op het balkon stond om een shaggie te blaffen. En dat het allemaal voorbij ging voor ik er erg in had, dat eerste jaar.

Zo snel dat ik vandaag even moest gaan zitten met een kopje gemberthee om me te realiseren hóe snel het was gegaan. Een jaar. Een heel jaar voorbij. Een heel jaar waarin ik er – op een dag of negen na – élke dag ben geweest voor Sammie. En dan niet een uurtje voor het slapen gaan, maar heel erg vaak van zeven uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds en heel soms ’s nachts als ze even wakker was. Dat kon (en kan) ik doen omdat ik geen baas heb, mijn eigen dag indeel en omdat het niet uitmaakt wanneer ik werk, als het maar af komt.

Dat heeft zijn voordelen. Ik kon met mijn dochter wandelen door slaperig Amsterdam, ik zat te werken achter mijn computer terwijl zij op de grond lag te prutsen met een de ochtendkrant, ik verschoonde haar, gaf haar de fles, leerde haar brood eten, water drinken, soepstengels knagen. Ik hoorde haar voor het eerst ‘papa’ zeggen. En ‘mama’, en ‘tanden poetsen’ en ‘bah’. Of althans iets wat daar op leek. Ik zag haar voor de eerste keer op haar buik rollen, ik zag haar voor het eerst kruipen, in haar handen klappen, ik zag haar voor de eerste keer staan. Ik heb er niks van gemist. En daar word ik heel blij van. Churandy Martina-blij.

Toch hebben Carlijn en ik onlangs besloten dat het tijd wordt voor een geschikt kinderdagverblijf. Voor één dag in de week. Oké, misschien twee. Want het is leuk en mooi en geweldig om je dochter elke dag te zien opgroeien en alles mee te maken, maar ik wil ook weer eens kunnen werken zonder die kleine gangster om me heen. Lees: uitslapen en daarna met een zak chips op de bank een vechtfilm kijken. Dus dat.

Ik weet dat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen, maar het feit dat ik zojuist een verjaardagstaart van veertien vierkante meter, zeven clowns, een Xbox, drie olifanten en Lee Towers heb besteld voor Sammies verjaardag doet anders vermoeden.

Lees ook: Marcel: “Vaders weten niks. Ook al beweren ze het tegenovergestelde.”