Marcel blijkt ont-zet-tend goed te zijn in opvoeden. Vindt hij zelf.
Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard alsmede een acht maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
LEES OOK: Toen Marcel zich eenzaam zat te voelen op het consultatiebureau
Omdat je er dicht op zit, heb je het in eerste instantie niet zo snel door als je baby verandert. Natuurlijk, wij zien ook wel dat Sammie van een hulpeloze, kleine, verkreukelde smurf inmiddels is getransformeerd tot een blakend brok babyvet met de mooiste ogen van de hele wereld en omstreken. En ze kruipt nog niet, maar ze rolt en dat brengt haar ook van A naar B, dus wie zijn wij om te klagen. Ze eet soepstengels en brood met smeerkaas in plaats van borstvoeding – hoera voor papa. Ze maakt geluid, dat ook. Ze brabbelt, ze kirt en ze lacht en dat deed ze allemaal niet in het begin, dus ja, we begrepen dat er dingen veranderden.
Wat we niet doorhadden, was dat Sammie door begon te krijgen hoe ze shit geregeld kreeg. Wij leefden nog altijd met het idee: Sammie huilt, dus er is iets. Actie. De baby moet melk, een schone luier, heeft last van haar darmen of heeft anderszins een stukje vertroosting nodig. Dat is nog steeds het geval, maar lang niet altijd.
We kwamen erachter toen Sammie voor de zoveelste keer richting het stopcontact rolde om daar haar vinger in te steken – ik haat het woord babyproof en ik weiger mijn huis te veranderen in een speelparadijs voor baby’s, maar de stopcontacten zijn beveiligd, mevrouw, dat je je daar niet druk over maakt. Enfin. Stopcontact dus. Ik dacht: laat ik er eens iets van zeggen in plaats van er naartoe te lopen, Sammie op te tillen en haar ergens anders neer te leggen. Ik zei: hé, Sammie, NIET DOEN!
De pruillip was fe-no-me-naal en haar hoofd ging zo theatraal naar de grond dat we een grootse acteercarrière vermoeden, maar: ze bleef van het stopcontact af. Ofwel: ze luisterde! Dit was nieuw! Net zoals de huilbui die volgde en door ons volstrekt genegeerd werd. Waar we eerder direct in alle staten van paraatheid waren, dachten we nu: niet zo zielig doen, Samster, chill. En zo geschiedde. Na vijf minuten bleek haar speelgoedvriend, die we vanwege onbegrijpelijke redenen Konijn Haas hebben genoemd, toch belangrijker dan dat stopcontact.
Carlijn en ik keken elkaar met nauwelijks verholen trots aan. Dit was groots. Dit was een staaltje opvoeden van hadden wij jou daar. Dat Sammie het diezelfde dag nog 76 keer probeerde deed daar niks aan af.
LEES OOK: Toen Marcels perfecte baby ook maar een mens bleek te zijn
