Mara wil graag een groot gezin: “Maar mijn man vindt het goed zo”
Me to We interviewt moeders over hun ervaringen met het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Deze week Mara (33), die drie zoons heeft.
“Ik heb altijd al geweten dat ik moeder wilde worden en ik voel me dan ook gezegend met mijn drie geweldige jongens. Drie kinderen, dat is in deze tijd al best wel een groot gezin, tijdens mijn derde zwangerschap hadden mensen al zoiets van: jemig, nóg eentje? Of ze gingen vragen of het misschien een ongelukje was. Onbeleefd natuurlijk, maar ik moest er altijd wel om lachen. Ik heb zelf vijf broers en ik heb heel warme herinneringen aan mijn jeugd; het was supergezellig. En nog steeds is het leuk als we met z’n allen bij elkaar zijn. Met de feestdagen bijvoorbeeld, als we allemaal bij mijn ouders zijn, dan kijk ik die lange tafel rond en denk ik: dit wil ik ook. Later met al mijn kinderen en een hele groep kleinkinderen samen zijn, heerlijk lijkt me dat. Wat mij betreft is mijn gezin dan ook nog lang niet compleet. Maar ja, ik ben helaas niet de enige die daar wat over te zeggen heeft. En mijn man, die vindt het meer dan genoeg zo.
LEES OOK: Zo voed ik op: “Per kind wordt het makkelijker. Bij de vijfde gaat opvoeden haast vanzelf.”
Ik heb Tom, onze derde zoon, er al een beetje doorheen moeten drukken, zeg maar, want eigenlijk was Stefan er na Stijn en Pim al wel klaar mee. Hij vindt het vaderschap erg leuk hoor, maar ook druk. Hij heeft meer moeite met het gebrek aan vrije tijd dan ik en die eerste jaren, de baby,- en peutertijd, dat is gewoon niet zo zijn ding. Snap ik best, volgens mij hebben bijna alle mannen dat wel. Maar ik zie het meer als iets waar je even doorheen moet en het is ook eigenlijk zo voorbij. En als ik zie hoeveel plezier hij met de jongens heeft nu ze wat ouder worden, dan vind ik het zo zonde dat hij niet meer wil. Want hoe geweldig zou het zijn om straks met al die grote kinderen leuke dingen te doen? Ik vind het zelf ook alleen maar leuker worden naarmate ze ouder worden en we weten nu juist dat al dat gedoe met die hele kleintjes een fase is. Het wordt ook met ieder kind weer makkelijker, vind ik. We zijn inmiddels zo geroutineerd, we draaien ons hand er niet meer voor om. Dus nog een of twee erbij, het zou nauwelijks verschil maken qua belasting!
Maar Stefan vindt het ‘de goden verzoeken’. Hij zegt dat we blij moeten zijn dat we drie gezonde zoons hebben gekregen, dat we ons daar rijk mee moeten rekenen. Ik snap wel wat hij bedoelt, want we zien inderdaad om ons heen steeds vaker dat het niet vanzelfsprekend is dat het allemaal goed gaat. Vrienden van ons hebben een tijdje geleden een zwaar gehandicapte zoon gekregen en dat is natuurlijk ongelooflijk heftig. Ik merkte dat Stefan daar enorm van geschrokken was en dat dat het laatste beetje twijfel over of we nou wel of niet nog meer kinderen zouden moeten krijgen bij hem wegnam. Vanaf dat moment heeft hij voor zichzelf besloten dat hij het echt niet meer wil. Ons leven is goed zo, voor hem. Het loopt allemaal op rolletjes, we hebben het fijn met z’n vijven, de jongens gaan hartstikke goed en wij krijgen weer een beetje meer vrijheid terug. Ik voel dat ook allemaal wel, maar toch blijft het knagen.
Als ik er met andere mensen over praat zeggen ze dat ik mijn wens voor nog meer kinderen beter kan opgeven. Dan krijg ik van die opmerkingen als dat ik blij moet zijn met wat ik heb en dat er ook vrouwen zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Dat weet ik allemaal wel, maar omdat ik al zoveel heb, heb ik dus geen recht op meer? Alsof ik mijn geluk heb opgebruikt. Dat vind ik raar. Je mag kennelijk niet verdrietig zijn om een onvervulde kinderwens, als je al kinderen hebt. Maar het doet mij wel degelijk pijn als ik eraan denk dat ik nooit meer een kindje zal krijgen. Ik kan daar echt van wakker liggen en ik weet ook dat het altijd een gat zal blijven als we het hierbij laten. Maar ja, wat kan ik doen?
Soms denk ik weleens: ik stop gewoon stiekem met de pil en als ik dan zwanger raak zul je zien dat Stefan het vast ook leuk vindt. Maar ik kan dat niet over mijn hart verkrijgen. Vroeger kotste ik van vrouwen die dat soort trucjes uithaalden en dan zou ik nu zelf zoiets flikken? Dat gaat me toch te ver. Een kind moet gewenst zijn door beide ouders, vind ik. Je zal er tenslotte later maar achter komen dat papa je eigenlijk helemaal niet wilde. Daar zou ik me mijn leven lang schuldig over voelen. Dus ik denk dat er niks anders op zit dan te accepteren dat dit mijn gezin is. En daar heel erg van te genieten.”
LEES OOK: Zo voed ik op: “Mijn man vindt me een zeikerd, maar veiligheid gaat boven alles.”
