Toen er nog mannen bleken te bestaan die NIET bij de bevalling willen zijn
Vroeger was bevallen een vrouwenzaak. Terwijl mama achter gesloten deuren lag te puffen, deelde papa in de wachtkamer sigaren uit. Gelukkig is die tijd voorbij en steunt de man tegenwoordig zijn vrouw terwijl ze zijn kind baart. Toch?
Ik heb het genoegen gehad in het bijzijn van maar liefst twee mannen te mogen bevallen. Niet tegelijk (om de eventuele polyamoureuze insinuaties gelijk maar de kop in te drukken), maar aangezien niet al mijn kinderen dezelfde vader hebben, zijn er dus meerdere mannen geweest die mij in barensnood hebben gezien. Hoewel mijn ex-man beduidend minder enthousiast was over de ervaring (terwijl ik kermend in bed lag hing hij kotsend van ellende over de wasbak) dan Mario (maar hij hoefde slechts vijf uur van brekende vliezen, weeënstormen en vermoeiende drukpuntmassages te doorstaan en mijn ex-man in totaal maar liefst 75 uur), zijn de vaders van mijn kinderen het wel hartgrondig met elkaar eens over één ding: you suck it up and deal with it. Je hebt het er tenslotte zelf in gestopt, dus moet je ook niet piepen als het eruit moet. Gillende vrouw en uitscheurend vlees ten spijt. Maar daar denken sommige mannen anders over.
Urban legend
Wel eerder had ik verhalen gehoord van mannen die bedankten voor de bevalling. Die weigerden bij de geboorte van hun kind te zijn, omdat ze dat ‘echt niet hoefden te zien’. Ik dacht altijd dat dat spookverhalen waren, urban legends, die bij wijze van entertainment verteld werden op feesten en partijen. Dat soort horken van mannen, die leken mij anno nu toch niet meer te bestaan. Totdat ik er één in hoogsteigen persoon bleek te kennen. Onlangs ontving ik een appje van een kennis van mij, dat haar dochtertje geboren was. Daarna vertelde ze dat haar man niet bij de bevalling was geweest, omdat hij ‘daarvoor gekozen had’. Toen ik dat las, lag mijn kaak op mijn enkels. We leven toch niet meer in de jaren ‘50? Welke zichzelf respecterende man gaat nou op de gang zitten wachten terwijl zijn vrouw binnen ligt te lijden? Een man in de slaapkamer, is een man in de verloskamer. Een échte man tenminste wel.
Geen excuus
Deze papa hoefde het allemaal niet te zien, hoor. Bah zeg, stel je voor. Hij kwam wel een kijkje nemen als iedereen weer schoon gepoetst en dichtgenaaid (en zuster, doet u maar een extra hechtinkje voor papa’s plezier) was. Dat was wat hem betreft echt vroeg genoeg. Wat dus betekende dat mijn kennis helemaal in haar uppie hun kind had moeten baren, met een wildvreemde verpleegkundige aan haar zijde. Dat is wat mij betreft iets wat alleen nog geoorloofd is als je man in het leger zit en ten tijde van bevalling onverhoopt is uitgezonden naar conflictgebied, om wereldvrede te bewerkstelligen. Een ander valide excuus is er niet. Wat ben je voor enorme lul zonder kloten als je ‘ervoor kiest’ om je barende vrouw aan haar lot over te laten? Het enige moment waarop je iets te kiezen had, was het moment dat je ervoor koos je kwakje zonder rubber in die vrouw te lozen. Daarna is het over met die keuzevrijheid. Dus de man die geen zin heeft om aan te zien te zien hoe zijn beminde liefdesgrotje opgerekt wordt tot formaatje windtunnel, kan ‘m maar beter in z’n broek houden.
Echtscheidingspapieren
Dat er nog mannen zijn die zich op zo’n manier aan hun verantwoordelijkheid onttrekken vind ik stuitend. Ik denk dat ik mijn kerels aan hun haren tussen mijn benen had gesleurd als ze geweigerd hadden me bij te staan tijdens mijn bevallingen. En na het baren direct de echtscheidingspapieren aangevraagd had trouwens, want met zulke halfbakken slappelingen zou ik geen kinderen willen opvoeden. Als papa al z’n snor drukt voor de navelstreng goed en wel is doorgeknipt, hoe moet dat dan wel niet gaan als het spugen en het spuitluieren begint? Dat zullen dan vast en zeker ook wel vrouwenklusjes zijn. Terwijl hij op de bank zit met een biertje, kan moeder de vrouw dan met de stolsels in d’r kraamverbandje de baby gaan verschonen. Papa’s job, die was negen maanden geleden tenslotte wel al done. En die vijf hele minuten, dat was natuurlijk wel hard werken.
Ik hoop dat mijn kennis een op zichzelf staand geval is. Dat hij een laatste afgezant is van de Neanderthaler. Zo niet, als er nog steeds mannen zijn die van mening zijn dat ze om zich heen kunnen spuiten zonder dat dat consequenties heeft, dan denk ik dat er op z’n minst Kamervragen gesteld moeten worden over de vraag of dergelijke bevallingsverwaarlozing niet strafbaar gesteld moet worden. Ik weet namelijk wel wat het vonnis voor dit soort mannen zouden moeten luiden: 200 uur taakstraf in het ziekenhuis. Op de verlosafdeling.
LEES OOK: Bevallen in Amerika, hoe is dat?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
