Mama, kijk eens wat vaker in de spiegel – en zie hoe mooi je bent
In de huidige wereld, waarin vrouwen om het minste of geringste bekritiseerd worden, is het des te belangrijker dat we onze dochters zogenaamd ‘body positive’ opvoeden. Maar hoe doe je dat, als je zelf eigenlijk niet blij bent met je lichaam?
Ik heb altijd mijn onzekerheden over gehad over mijn lijf, maar nu ik drie kinderen heb gebaard, zou ik het liefst alle spiegels vermijden. Dat getuigt inderdaad van bijzonder weinig girlpower en feminisme en al dat soort dingen, maar het is wel hoe het is. Een bekentenis waar je als sterke vrouw in een tijd waarin emancipatie en vrouwenpower opnieuw hoog op de publieke agenda staan, eigenlijk niet meer mee wegkomt. Want de ‘BOPO’ campagnes vliegen je om de oren. Je kunt geen blad openslaan, geen social media feed openen zonder het zien van een pleidooi voor de bevrijding van het vrouwenlijf. Het vrouwenlijf in al haar verschillende vormen en maten. Het vrouwenlijf dat mooi en goed is in alle verschillende verschijningsvormen. Vooral ook het moederlijf, dat wellicht niet meer zo strak en pront is als vroeger, maar desondanks prachtig. En het is waar: je zou je lijf moeten vieren, want je lijf is een tempel en daar zouden alle vrouwen en meisjes zich bewust van moeten zijn. Ik wil dat ook aan mijn twee dochters meegeven, zodat zij later opgroeien tot zelfverzekerde vrouwen die blij zijn met zichzelf. Maar hoe geloofwaardig kom ik over, als ik niet zo blij ben met mezelf?
LEES OOK: Mijn ode aan de joggingbroek.
Een leven lang lichaamsindoctrinatie
Drie kinderen heeft mijn lichaam gedragen en dat heeft zijn sporen nagelaten. Logisch natuurlijk, en eigenlijk zou mijn veranderde lijf me moeten vervullen met trots. Omdat het een bewijs is van mijn moederschap en bovendien van de kracht van mijn lichaam. En daarnaast: wat doet het er eigenlijk toe hoe ik er onder mijn kleren uitzie? Het gaat toch om wie ik bén? Maar een leven lang lichaamsindoctrinatie wis je niet zomaar uit. Al zolang als ik me echt bewust ben van mijn lijf, ben ik me er ook van bewust geweest dat het dient te voldoen aan een bepaalde standaard. Omdat dat blijkbaar is wat geldt als ‘mooi’. Niet dat ik daar ooit echt aan heb kunnen voldoen trouwens, maar voor ik moeder werd kwam het in ieder geval nog meer in de buurt dan nu. Nu zal ik er helemaal nooit meer aan kunnen voldoen, ook al train ik me drie slagen in de rondte en laat ik me allerhande cosmetische verbeteringen aanmeten. Of nou ja, misschien dat het dan zou kunnen lukken, maar ik vrees toch dat het niet geoorloofd is om te bezuinigen op eten voor die drie kinderen voor het bekostigen van een mommy make-over. Dus de droom van het lijf van een Victoria’s Secret angel, die is, samen met mijn laatste placenta, voorgoed in de prullenbak verdwenen.
Perfectie is een illusie
Hoewel ik wéét dat ik mijn moederlijf moet omarmen en dat dat de enige manier is om mijn dochters een goed voorbeeld te geven, voel ik me minder thuis in mijn eigen lijf dan vroeger. Soms kijk ik in de spiegel en moet ik echt even slikken, als ik zie wat mijn zwangerschappen hebben aangericht. Het is niet eens dat ik de extra kilo’s niet ben kwijtgeraakt, maar gewoon, het feit dat alles anders is. Dat mijn buikspieren niet meer zo sterk zijn als voorheen. Dat mijn borsten van vorm zijn veranderd en mijn heupen breder zijn geworden. Dat mijn dochter aan me vraagt waarom mijn navel zo raar rimpelt als ik samen met haar in bad zit. Als ik naar mijn naakte lichaam kijk herken ik mezelf bijna niet meer en dat vind ik moeilijk. Ik vind het lastig om al die perfecte vrouwen op de billboards, op televisie en op internet te zien en daardoor steeds geconfronteerd te worden met mijn eigen imperfectie. Imperfectie die natuurlijk helemaal niet bestaat, want die zogenaamde perfectie waar ik me aan blijf spiegelen, dát is de echte illusie.
Met je rimpelnavel in je skinnyjeans
Ik wil voorkomen dat mijn dochters zich gaan voelen zoals ik me bijna heel mijn leven gevoeld heb. Dat ze al een hekel aan hun eigen lichaam krijgen voordat ze goed en wel echt in dat lijf gegroeid zijn en zich daardoor altijd, ook al is het maar een heel klein beetje, onzeker zullen voelen. Ik wil mijn dochters leren dat ze mooi zijn zoals ze zijn en dat hun schoonheid niet gedefinieerd wordt door hun lichaam. Ik doe mijn best ze dat mee te geven, maar ik ben toch bang dat ze, ook al wil ik dat niet, mijn eigen onvrede aanvoelen. En aangezien goed voorbeeld goed doet volgen, zal dat ook wel gelden voor slecht voorbeeld. En zeg nou zelf, hoe hypocriet is het om BOPO te prediken, als je zelf iedere ochtend ontevreden voor de spiegel je rimpelnavel in je skinnyjeans probeert te proppen?
Mama, wat ben je mooi
Moeders van dochters hebben een enorme verantwoordelijkheid, omdat het zo ontzettend belangrijk is om meisjes de wereld in te sturen met een positief zelfbeeld. Want echte emancipatie, echte gelijkheid begint met een generatie vrouwen die oprecht van zichzelf houdt, trots is op wie ze zijn, zoals ze zijn. En die zich dus ook niks anders meer laten wijsmaken. Ik gun mijn dochters een betere relatie met zichzelf dan ik ooit met mezelf gehad heb. Wellicht moet ik daarvoor juist eens wat vaker in de spiegel kijken. Echt kijken. Omdat ik dan misschien ook zie wat mijn kinderen ook vaak genoeg tegen mij zeggen: “Mama, ik vind je zo mooi.” En was het niet zo dat kinderen altijd de waarheid spreken?
LEES OOK: En dan noemt je peuter je ineens dik. Au!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
