Mama is een saaie doos geworden
Met de komst van haar baby is Annemieke een overbezorgde angsthaas geworden. Dat moet veranderen!
“Neem anders Zoë even bij je op het paard, leuk voor een foto,” zegt K. Niet al te beleefd informeer ik of mijn vriend nog in het bezit is van zijn verstandelijke vermogens. Hallo hé, no way dat ik mijn cap-loze baby voor me in het zadel zet; stel je voor dat ze valt. En al helemaal niet op dit onbetrouwbare schrikachtige beest dat wekelijks minimaal drie ruiters zand laat happen. “Ja maar, op dit paard reed je toch ook toen je zeven maanden zwanger was?” vraagt K. verbaasd. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar dat is heel wat anders.
Veilig in de buik
Of misschien ís het niet anders, maar voelt het alleen zo. Met ongeboren baby in mijn buik gallopeerde ik inderdaad in het begin van het derde trimester nog vrolijk rondjes door de bak. Zwanger ging ik niet alleen paardrijden, maar ook abseilen en paragliden en iedereen die daar ook maar iets over meende te moeten zeggen, kreeg te horen dat ‘ie zich met z’n eigen zaken moest bemoeien. Wat een stelletje overdreven bezorgde bemoeials! Mijn baby zat toch veilig in mijn buik?! Nu ik moeder ben, rij ik nog steeds paard hoor – en ook bergbeklimmen en aan een parachute hangen sluit ik niet uit. Maar ik doe het niet met mijn baby voor m’n buik gebonden. Dat zou ik doodeng vinden. Wat best raar is, want zoveel bescherming boden die buikwand, vruchtwater en placenta nou ook weer niet.
Permanente zorgen
Het moederschap heeft me veranderd. En dan heb ik het niet alleen over de flubberbuik en 8 kilo extra die erbij gekomen zijn (dat je door borstvoeding te geven na een paar maanden weer op je oude gewicht zit, is een dikke vette leugen), maar ook over mijn karakter. Was ik eerst van de vrijheid, blijheid, no worries en lang leve de lol, nu maak ik me permanent zorgen. Zelfs als K. en Zoë samen boodschappen doen, bijt ik thuis mijn nagels stuk van ongerustheid. K. is een super chauffeur hoor, maar wat als ze onderweg een ongeluk krijgen? Of als de auto kapot gaat en ze ergens urenlang langs de weg staan en Zoë honger krijgt en K.’s telefoon ook kapot gaat en hij mij niet kan bereiken? Wat als het dak van de supermarkt instort door een hevige storm? Of een aardbeving/tsunami/kernramp/vul maar in. Moeder zijn betekent nooit ophouden met zorgen om je kind.
Stel je voor dat…
Al die rampscenarios zorgen ervoor dat ik in angsthaas-modus allerlei leuke dingen aan me laat voorbijgaan. Wanneer mijn moeder vraagt of we samen gaan kanoën, hoor ik mezelf zeggen: “Zouden we dat nou wel doen? Het waait best wel hard. Stel je voor dat er iets met Zoë gebeurt?” Het feit dat we speciaal voor de baby een mini-reddingsvest hebben, kan me ook niet overtuigen. Want: “Stel je voor dat ze in het water valt en weer verkouden wordt.” Mijn dochter en ik blijven thuis. Kunnen we samen met een knisperboekje spelen – spannend joh. Mijn idee van een avontuurlijke avond is op de bank een kop thee drinken en maar liefst tot 22u opblijven, stoere daredevil die ik ben! Dat je als moeder niet meer iedere zaterdag in de kroeg op de bar staat te dansen, dat lijkt me logisch, maar maar dit gaat te ver.
Saaie doos
Langzaam transformeer ik in een overbezorgde mutti die nooit meer wat onderneemt. En daar baal ik flink van. Dingen waarvan ik zweerde dat ik ze never nooit zou doen, zoals de was in de mand al op kleur, temperatuur en materiaal sorteren, afspraken afbellen met mijn baby als excuus en hele gesprekken voeren over de poep van mijn kind, behoren nu tot mijn dagelijkse routine. “Misschien ben je eindelijk volwassen geworden,” grapt K. “Werd ook wel tijd met 34, haha.” Nee, ik ben een saaie doos geworden. Als het zo doorgaat, zit ik op m’n veertigste in bubbeltjeswrap ingepakt achter de geraniums. Dit moet veranderen. Bladerend door oude fotoalbums zie ik mezelf – 15 kilo lichter en met een grote grijns – ergens in Zuidoost-Azië door een jungle trekken. En krijg ik een idee. Zo’n baby, die past toch makkelijk in een rugzak?
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Anne is bezorgder om haar vriend dan om haar kinderen
