Mama behandelt papa als een kleuter. Dus gedraagt-ie zich ook zo
De zorg voor het gezin en het huishouden komt nog steeds grotendeels neer op de vrouw en daar gaan veel moeders aan onderdoor, terwijl papa lekker lui op de bank zit. Maar waarom zijn veel vaders zulke lapzwansen? Zorgen moeders daar ook niet zelf voor?
Een tijd geleden verscheen een collega met zwartomrande ogen op het werk. Ze had de zoveelste gebroken nacht met een zieke kleuter en een slaapweigerende peuter achter de rug, liep daardoor mijlenver achter op haar to do lijst en had bovendien het gevoel dat ze zelf ook ieder moment ziek kon worden. Ik raadde haar aan een weekendje weg te gaan. Met een vriendin, haar moeder, of gewoon alleen. Even bijtanken. Maar dat kon niet, zei ze. De twee kinderen alleen laten bij papa? Onmogelijk. Dan zou thuis alles in de soep lopen. Stel je tenslotte maar eens voor, een volwassen vent, een vader, die zijn eigen kinderen en zijn eigen huishouden moet bestieren? Een utopie, lachte ze als een boer met kiespijn. En, hoe lullig het ook klinkt, toen kon ik niet anders dan denken: eigen schuld, dikke bult.
LEES OOK: Mama, ga op eigen benen staan – op papa’s portemonnee hoef je niet meer te rekenen
Schop hem van de bank af
Er komt steeds meer aandacht voor de grote druk waar moeders tegenwoordig onder staan. Je hoort veel over de zogenaamde ‘mental load’ en de ‘third shift’; moeders maken dagelijks veel meer uren dan vaders, omdat zij, vaak naast hun werk buitenshuis, thuis alles regelen en verzorgen. Het zijn de moeders die het huishouden draaiende houden, onthouden dat Teuntje morgen 300 lege wc-rollen mee naar school moet, Fleurtjes controle bij het Consultatiebureau plannen en zorgen dat er een cadeau gekocht wordt voor de verjaardag van oma. Het is mama die er ‘s nachts uit gaat als er een kind huilt, mama die zorgt dat er altijd schone kleren in de kast liggen, mama die ervoor zorgt dat de stofplukken niet onder de bank vandaan komen dwarrelen. Dat is veel werk en veel verantwoordelijkheid. Teveel. Geen wonder dus dat zoveel moeders burn-out raken. Maar wat ik me dan altijd afvraag: waarom doe je dat allemaal alleen? Waarom accepteer je dat je man op zijn kont blijft zitten terwijl jij met de stofzuiger door het huis rent, terwijl je tegelijkertijd de kinderen eten geeft en de was opvouwt? Dat pik je toch niet? Wat mij betreft is het simpel: je schopt je vent die bank af en als-ie dan nog niks doet, schop je hem het huis uit. Ja, dan moet je nog steeds alles alleen doen, maar je hebt in ieder geval minder was.
Niet beter, maar anders
De druk op moeders moet verminderen en het is tijd dat vaders meer gaan participeren in hun eigen gezin. Maar daar hebben wij als moeders zelf een groot aandeel in. Is het eerlijk om te klagen dat je het zo zwaar hebt als je altijd alles bij jezelf houdt? Als je er geen vertrouwen in hebt dat je man capabel genoeg is om voor zijn eigen kinderen te zorgen en hem daarom alles uit handen neemt, omdat jij het beter kan? Als ik een man was, zou ik er dan ook snel klaar mee zijn en denken: prima, regel jij het maar, ik ga op de bank zitten. Zo vaak hoor ik vrouwen zeggen dat ze vinden dat zij beter zijn in het huishouden dan hun man. Dat ze het daarom liever zelf doen, omdat het dan ‘tenminste goed gebeurt’. Wat een arrogantie, denk ik dan altijd. Jij kunt het helemaal niet beter, je doet het alleen anders dan je man. En je behandelt hem als een infantiele kleuter, maakt van jezelf een martelaar en ondertussen houd je de ongelijke rolverdeling gewoon lekker in stand. Verbeter de wereld, begin bij jezelf, is niet voor niets het credo; als je wilt dat er iets verandert, moet je zelf het roer om gooien. Als jij zelf nooit het bijltje, of in dit geval de stofzuiger, erbij neergooit kun je ook niet verwachten dat je man hem oppakt.
Volwassen vent
Je hoeft niet met de zwarte wallen op je knieën en torenhoog in de stress door het leven te gaan. Je hoeft niet alles alleen te doen. Maar als je dusdanig weinig vertrouwen in je man hebt dat je hem niet eens de was laat doen of een weekend alleen laat met z’n eigen kinderen, dan moet je ook niet zeuren. Dat heeft namelijk niks met hem te maken, maar vooral met jou zelf. Je man is geen incapabele debiel, hij is een volwassen vent. Misschien doet hij de was met wasverzachter ipv met wasmiddel (een kast vol knuffelzachte outfits is zo slecht nog niet, weet ik uit ervaring), misschien stofzuigt hij niet onder de bank, misschien ruimt hij de vaatwasser pas in als de kopjes op het aanrecht tot aan het plafond komen. En waarschijnlijk doet hij dat allemaal niet meer als hij een paar keer zelf heeft gemerkt hoe vervelend dat is. Maar als jij hem altijd alles uit handen blijft nemen gaat-ie inderdaad nooit iets doen en raak jij inderdaad burn-out. Niet omdat je zo’n lapzwans van een man hebt, maar omdat hij zo’n controlfreak van een vrouw heeft.
LEES OOK: Ja, ik ben moeder. Maar dat is niet mijn grootste ambitie
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
