Waarom het als moeder belangrijk is lotgenoten te ontmoeten
Andere mensen ontmoeten alleen maar omdat ze toevallig ook kinderen hebben? Annemieke vindt het maar raar.
“Waarom zou ik daar in hemelsnaam heengaan? Een beetje toezien hoe Carlos met tien maanden al los kan lopen en aanhoren hoe Loïs van 14 maanden al gedichten kan voordragen zeker. Nee bedankt!” K. heeft een mama & baby-groep in de buurt gevonden en vraagt of ik misschien zin heb met Zoë naar een van hun meetings te gaan. Bah, wat een stom idee. Dat zijn vast en zeker allemaal suffe mutsen die niet werken en daarom de hele dag niets beters te doen hebben dan roddelen en hun nagels lakken. (Vooroordelen? Moi? Neeuh, lijkt maar zo hoor).
Gedeelde interesses
Dat we allemaal een kind gebaard hebben, lijkt me niet bepaald een garantie om BFFs te worden. What’s next: menstruatieclubjes? Keizersnede-café’s? Bijeenkomsten van vrouwen die zwanger proberen te worden? Ik word liever vriendinnen omdat je dezelfde humor hebt, samen op snowboardvakantie kan gaan of allebei van honden houdt. Iets met gedeelde interesses. Dat is ook gelijk de reden waarom ik toen ik zwanger was niet op pufcursus, naar zwangerschapsgym, pre-geboorte yoga of andere vage groepjes ging. Bovendien heb ik het belachelijk druk, dus sta ik niet te wachten op shit die nog meer tijd kost. En houd ik liever contact met vriendinnen zonder kinderen, zodat ik meekrijg dat er ook nog een wereld bestaat die niet alleen draait om slaapjes en voeden.
Kluizenaarsbestaan
Maarja, daardoor heeft mijn dochter geen enkel contact met andere baby’s. Wij leiden een beetje een kluizenaarsbestaan hier in Spanje; de meeste mensen in het dorp zijn 65-plussers. Allemaal heel aardig hoor, maar dat levert precies nul leeftijdsgenootjes van onze dochter op in de directe omgeving. Haar beste vrienden zijn honden. Als het zo doorgaat, kan ze blaffen en kwispelen voordat ze kan praten. Super voor een talentenshow, maar niet erg bevorderlijk voor haar sociale ontwikkeling. Voor mezelf is het misschien ook wel goed, wat real life contacten van mijn eigen leeftijd. Dus vertrek ik toch maar -met frisse tegenzin- richting de mama & baby-meeting.
Pispaaltje van de groep
Daar sta ik 5 minuten voor de afgesproken tijd te wachten in het café, in mijn eentje. Uiteraard is er niemand anders te bekennen. Fuck dit. Ik voel me net als op de eerste dag van de middelbare school: onwennig. Een brugpieper. Een loser. Ik wil omdraaien, richting auto lopen en weer naar huis rijden, maar ik moet naar de WC. En heb dringend behoefte aan koffie. Dan stromen de mama’s één voor één binnen, allemaal met hun baby in supermoderne buggy. Dubbel fuck. Daar sta ik met mijn dochter in een inmiddels ondergekotste draagzak; net als vroeger toen iedereen een hippe Kipling-rugzak had met bijbehorend aapje-sleutelhanger en ik met mijn oude lederen boekentas gelijk het pispaaltje van de klas werd. Maar hoewel de andere vrouwen elkaar al kennen en ik de nieuwe ben in de groep, word ik, in tegenstelling tot vroeger, niet gepest. Sterker nog: ze zijn allemaal hartstikke vriendelijk.
Lotgenoten
Er is een moeder die geen twee woorden kan zeggen zonder dat haar peuter om haar nek springt, een moeder die zich iedere keer dat haar dochtertje een ander kind slaat verontschuldigt en een moeder die ijverig meepuzzelt. Een mama die een uur te laat komt, een mama die in vijf minuten twee dubbele espresso’s achteroverslaat en een papa die wel wilt kletsen, maar na iedere zin zijn kruipende zoontje achter de bar vandaan moet vissen. Tafels worden aan de kant geschoven en de baby’s en peuters worden op de vloer gedumpt waarop de café-eigenaar met een bak speelgoed aan komt zetten en lachend toeziet hoe de koters hun uiterste best doen zijn toko te vernietigen. Zoë stopt tevreden puzzelstukjes in haar mond en kotst daarna in de speelgoedkist. Ze kijkt haar ogen uit en als ze na een halfuurtje een ander kindje over zijn arm aait, ontplof ik bijna van trots. Wat blijkt: ik vind het leuk en vertrek met vier uitnodigingen om koffie (lees: wijn) te doen en de datum van de volgende mama & baby-meeting met blokletters in m’n agenda. Nee, we zijn niet gelijk BFFs omdat we toevallig allemaal kinderen hebben. Lotgenoten is een betere benaming. Maar soms is het precies wat je nodig hebt als moeder: met mensen praten wiens wereld ook voornamelijk om slaapjes en voeden draait.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: De 10 geboden van de Peuter-Club
