Mag het misschien een beetje minder met die vakanties?!
Zes weken zomervakantie, twee weken kerstvakantie, twee weken voorjaarsvakantie. En volgende week begint de herfstvakantie. En dan hebben we het nog niet eens over al die vrije dagen. Als kind ben je bijna meer vrij dan dat je op school zit. En dat is voor werkende ouders best een dingetje, want wij hebben helaas niet zoveel vakantie. Maar je kunt die kinderen moeilijk alleen thuis laten. Al die weken vakantie per jaar, is dat niet eigenlijk niet een beetje veel? Vala vindt van wel.
Lodewijk Asscher pleit voor het verkorten van de Nederlandse zomervakantie. En ik ben het daar volmondig mee eens. Eind augustus zijn mijn Terroristen pas weer naar school en kinderopvang gegaan. Tot die tijd waren ze dus thuis. Zes weken lang. Bij mij, bij papa, of bij opa en oma. En dat zijn dan lange weken om te moeten overbruggen. Voor iedereen. Want die papa en ik, wij moeten dus gewoon werken. Grote mensen krijgen namelijk geen zes weken vakantie meer. En ook geen herfstvakantie, voorjaarsvakantie, of studiedagen. Dat vinden de dames en heren die iedere maand geld op onze rekening storten namelijk niet zo’n goed idee. Maar ja, de Kinderbescherming vindt het niet zo’n puik plan als wij onze kleuter en zijn peuterzusje alleen thuis laten. En opa en oma, die zijn ook niet meer de jongsten, dus drie keer per week met de bakfiets naar de kinderboerderij is dan best een opgave. En de Terroristen zelf, die zijn na een paar dagen vrij eigenlijk ook wel klaar met die Cornetto’s, het konijntjes knuffelen en het gebrek aan ritme en structuur. Vakantie vrolijkheid, dikke doei, wij zijn er eigenlijk wel klaar mee. En dan moet de herfstvakantie nog beginnen.
Lees ook: Waarom we nog steeds ploetermoeder zijn (ondanks de ‘papaman’).
Niet alleen zijn al die vakanties opvangtechnisch gezien voor veel ouders een probleem, ook voor je mentale gesteldheid zijn al die schoolloze weken niet bevorderlijk. Zomers zes weken lang jezelf thuis bezig houden is voor de meeste kinderen namelijk een onmogelijke opgave. Ga je op vakantie, dan scheelt dat in ieder geval nog wat. Verandering van spijs doet tenslotte eten en als je slim bent ga je met een rotvaart met de sleurhut richting een kindvriendelijke camping in Frankrijk, waar je je kroost dan iedere morgen om acht uur met een knapzak vol baguette en Orangina de klapkar uitschopt, in de hoop dat ze vijf tenten verderop een stel vriendjes opduikelen en je ze twee weken niet meer ziet. Tegen de tijd dat je dan weer thuis bent, heb je nog maar drie weken te gaan en bovendien een pallet uitstekende flessen Sauvignon mee terug genomen om ze door te komen.
Wij zijn dit jaar niet op vakantie geweest. Ik moest het dus doen met Sauvignon van de Albert Heijn en dat had als gevolg dat ik gewoon nu maar alvast begonnen ben met het plannen van de vakantie van zomer 2016. Want echt, al moet ik lopen: die mediterrane camping is voor mij. Terrorist nr. 1 is bijna vijf jaar, maar de laatste weken van de zomervakantie was het alsof ik een full blown 15-jarige puber in huis heb. Compleet met ondersteboven op de bank hangen en veel langgrekte “Ik verveeeeeel me’s”. Echt, alleen de jeugdpuistjes ontbraken nog. Tijdens de vorige kerstvakantie idem dito. Nou is het zo dat onze zoon, door zijn autisme, sowieso niet goed om kan gaan met wat ze in de psychologie zo mooi ‘niet ingevulde tijd’ noemen. Valt zijn ritme weg, dan weet hij niet meer wat hij met zichzelf aan moet. Spelen doet hij niet en dus ligt hij dubbelgevouwen van pure kleuterellende om de salontafel heen gevouwen. Gooit hij met klei, Lego en het liefst ook met zijn zusje. Gelukkig ontwikkelt die na een paar dagen thuis met haar broer doorgaans flink wat haar op de tanden en een aardige linkse directe, dus inmiddels zijn het vooral knuffels die ons om de oren vliegen tijdens vakanties. Dat komt toch net wat zachter aan.
Tijdens de vakanties, bezoek ik dus menig park, speeltuin en activiteitencentrum. Prop ik een fietskar vol met brood en appelsap en laat ik mijn Terroristen estafettes rennen in de tuin, ook als het 10 graden vriest, in de hoop ze dusdanig uit te putten dat ze in ieder geval één dag in de week alleen maar thuis op de bank boekjes willen lezen en ik dan in ieder geval vanuit huis kan werken. Helaas zonder resultaat. We maken dagschema’s en pictogrammenborden, maar het mag gewoon niet baten. Papa is al zes keer met ze naar dezelfde dierentuin geweest, heeft bakfietsen gehuurd en knetterijsjes gekocht op een speelstrand. De herfstvakantie is nog niet eens begonnen en wij, als ouders, zijn alweer moe bij het vooruitzicht. En na zo’n vakantie zijn de Terroristen nog minstens drie dagen high van alle kleur,- en zoetstoffen in die ijsjes en bovendien alles vergeten wat ze op school en kdv geleerd hadden, dus dat veter strik diploma kan ook wel door de papierversnipperaar. Nog een punt waar Lodewijk en ik elkaar in kunnen vinden: niet alleen verpesten die vakanties het humeur én het gebit van onze kinderen, het tast ook nog eens hun intellect aan.
Als ik echt wanhopig wordt, zet ik de ultieme troef in: de Efteling. Failliet ga je eraan, een dagje tussen de zingende paddenstoelen en dansende poppen, maar nood breekt nou eenmaal wet. Ik stop ze een hele middag in de Fata Morgana en ga zelf knetterijsjes eten in het Marerijk. Of in die nieuwe attractie en dan hoop ik dat hij nog steeds vastloopt. Dan neem ik mijn laptop mee en kan ik fijn een dagje werken. Dát is pas vakantie.
Lees ook: Makkers, staakt uw wild geraas.
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
