Madelon: “Waarom moet ik steeds geconfronteerd worden met de dood van mijn tweelingdochters?”
Madelon (36) verloor in de zomer van 2013 haar tweelingdochters, na een zwangerschap van 24 weken. Dat verdriet zal nooit overgaan, maar door verschillende bureaucratische fouten worden zij en haar vriend er regelmatig nog eens extra aan herinnerd.
“De zwangerschap kwam als een verrassing. We hadden in augustus 2012 een zoontje gekregen, na een traject van hormooninjecties. Hij was pas 6 maanden oud toen ik erachter kwam dat ik opnieuw zwanger was. Een spontane zwangerschap hadden we nooit verwacht en het was dus even schakelen, maar we waren er heel blij mee. Toen bleek dat het een tweeling was, waren we helemaal in shock. Drie baby’s in een jaar, dat is best pittig. Hadden we ruimte genoeg in huis, zou het in de auto passen en vooral: zou het wel goed gaan? Een tweelingzwangerschap is toch zwaarder en met meer risico’s dan een eenlingzwangerschap. Bovendien had mijn vriend een varend beroep en was dus vaak van huis. Zou ik het wel volhouden, zwanger, zo vaak alleen en met een afhankelijke baby die ik nog aan de borst had? In eerste instantie zagen we best wat beren op de weg. Maar, deze tweeling was meer dan welkom.
Lees ook: Esther: “Mijn kreeg een hersentumor toen ons zoontje nog maar 1 jaar was.”
In de achtste week kreeg ik last van bloedverlies. Er bleek een hematoom in mijn baarmoeder te zitten. Als gevolg daarvan bleef ik steeds bloeden. Dat was best beangstigend, maar de baby’s deden het goed, dus er leek geen reden tot zorgen. Totdat ik met 20 weken op een verjaardag zat en voelde dat ik vocht verloor. In eerste instantie dacht ik dat het weer bloed was en ben ik nog boodschappen gaan doen. In de supermarkt voelde ik steeds meer vocht lopen en ben ik snel naar huis gegaan. Ik heb het ziekenhuis gebeld en mocht meteen komen. Daar bleek dat mijn vliezen gebroken waren en toen stortte mijn wereld in. Ik was nog maar op de helft van de zwangerschap, hoe moest dit nu verder? Uiteindelijk bleek dat de vruchtzak van de ene baby gescheurd was. Ik werd opgenomen, in één klap stond mijn leven op zijn kop. Opeens was ik gescheiden van mijn 10 maanden oude zoontje, bij wie ik nog nooit weg was geweest en die ik nog borstvoeding gaf. Maar dat kon niet meer, omdat het voeden mijn baarmoeder teveel kon prikkelen. Dat heeft me veel verdriet gedaan.
Met 24 weken kreeg ik weeën. Die had ik de afgelopen tijd al wel eerder gehad, dus ik ging er vanuit dat het niet door zou zetten. Tegen de ochtend zakten de weeën inderdaad weg, maar het bleef onrustig in mijn buik. ’s Middags bleek dat ik volledige ontsluiting had. Toen ging het allemaal heel snel. Plotseling kreeg ik persweeën en was ik, veel te vroeg, aan het bevallen. Mijn lichaam was aan het werk om mijn dochters geboren te laten worden, terwijl mijn hart schreeuwde dat ik dat helemaal niet wilde. Ik wilde niet persen, mijn meisjes moesten veilig in mijn buik blijven. Maar het kon niet anders. Waar de kamer eerst nog vol was met witte jassen, lag ik ineens alleen. Dienstoverdracht, bleek later, protocol. Ik lag daar mijn weeën op te vangen, om hulp te roepen, maar er was niemand. Later heb ik wel excuses gehad, ze hadden me nooit alleen mogen laten.
Mijn eerste dochter kwam ter wereld. Een prachtig klein meisje. Ze leefde nog, waarschijnlijk puur op adrenaline en werd bij mij gelegd. Even had ik de hoop dat haar zusje zou blijven zitten, want de weeën waren weg. Maar een half uur later werd mijn tweede meisje geboren, nog volledig in de vliezen. Zij had de bevalling niet overleefd. En toen was het opeens over, het gevecht was voorbij. Daar lag ik dan, met mijn twee dochters op mijn borst en ik kon niets meer doen. Ze niet meer beschermen.
Je zou denken dat het verdriet om je overleden kinderen al meer dan genoeg is om te verwerken, maar we hebben inmiddels geleerd dat de maatschappij daar weinig rekening mee houdt. Het begon ermee dat we onze meisjes niet samen mochten laten cremeren. Ik wilde dat graag, want ze hadden tenslotte al die tijd samen in mijn buik gezeten en ik wilde niet dat ze nu gescheiden zouden worden. Maar omdat ze met 24 weken geboren zijn, zijn mijn dochters volgens de wet op de lijkbezorging twee individuen en mochten ze daarom niet samen gecremeerd worden, ivm asvermenging. Ik vind dat hier wel wat soepeler mee om gegaan mag worden, het gaat tenslotte om een emotionele gebeurtenis, dat heeft weinig met regels en wetten te maken. Het crematorium kon niets voor ons betekenen. Gelukkig heeft de uitvaartverzorger uiteindelijk contact opgenomen met de Officier van Justitie en één dag voor de crematie kregen we te horen dat hij toestemming had gegeven de meisjes toch samen te laten cremeren.
Een paar weken later werd er door de SVB een fors bedrag op mijn rekening gestort: drie keer kinderbijslag. Ik heb hier achteraan gebeld en toen bleek dat de gemeente wel de geboorte van de meisjes heeft doorgegeven, maar niet het overlijden. Bij een bezoek aan het Consultatiebureau zei de verpleegkundige dat ze ons “natuurlijk niks meer hoefde te vertellen, met al die kindertjes thuis”. Onze dochters staan namelijk wel gewoon in het systeem en dus denkt iedereen daar dat er niks aan de hand is. En laatst ontving ik een brief van de zorgverzekeraar. Het betrof een rekening van het ziekenhuis, die niet vergoed werd, omdat mijn dochter niet bij hun bekend was. Het ging om bijna €1500,- euro voor neonatologische zorg voor onze eerstgeboren dochter. Die dus in totaal maar een half uurtje geleefd heeft. Sowieso is het enorm confronterend om, twee jaar na dato notabene, een brief op de mat te krijgen gericht ‘aan de ouders van …’, als je kindje niet meer leeft.
En daarnaast, dat er zo’n bedrag gefactureerd wordt voor een baby die eigenlijk geen enkele behandeling heeft gekregen, vind ik schokkend. Volgens het ziekenhuis maakt het niet uit hoe lang iemand geleefd heeft, er wordt altijd een ligdag in rekening gebracht. Verbazend, want er is geen sprake geweest van zorg, het enige dat het ziekenhuis gedaan heeft, is constateren dat mijn dochter is overleden. De zorgverzekeraar zegt dat we haar na de geboorte hadden moeten laten inschrijven bij onze verzekering. Maar ja, denk daar maar eens aan, als je net je kind hebt verloren. Dat is dan wel het laatste waar je bij stil staat. Ik vind het verdrietig en bovendien onnodig dat dergelijke dingen kunnen voorvallen. En dat je er dan als ouders ook nog eens zélf achteraan moet. Het is telkens weer een confrontatie met dat grote verdriet, waar je toch al dagelijks doorheen moet. Iedere keer moet ik alles herbeleven, als ik opnieuw aan een volslagen vreemde moet vertellen dat mijn dochtertjes zijn overleden. Dat zou gewoon niet moeten mogen. Ik hoop dat er, door mijn verhaal te vertellen, meer begrip en hulp komt voor mensen die in soortgelijke situaties zitten.
Het is nu ruim twee jaar geleden dat we onze dochters verloren hebben en inmiddels hebben we er een tweede zoon bij. Vijf maanden na het verlies van de meiden was ik opnieuw zwanger. Het waren een spannende en emotionele negen maanden. Met 16 weken werd er weer een hematoom ontdekt en ik belandde precies in hetzelfde weekend als het jaar ervoor weer in het ziekenhuis met weeën. Gelukkig liep het dit keer goed af en heb ik de zwangerschap kunnen uitdragen. Het verlies en het verdriet van de meiden zal ik altijd bij me dragen. Ze zijn een deel van ons gezin en mogen niet vergeten worden. Thuis hebben we een mooi kastje met de urn en spulletjes van de tweeling en regelmatig kijk ik nog even in het fotoalbum wat ik van ze gemaakt heb. Op hun geboorte en sterfdatum laten we wensballonnen op en herdenken we onze dochters. Ik voel me nu goed en ben gelukkig met mijn twee zoons en mijn vriend. Maar soms kan het verdriet van het verlies me overvallen. Dan kan ik het niet bevatten. Het had allemaal zo anders kunnen zijn. Mijn meisjes hebben me veel kwetsbaarder gemaakt, maar aan de andere kant ook juist veel sterker.”
Lees ook: Mag je niet balen als je een kind krijgt dat ‘niet normaal’ is?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
