To-do list voor 2015: acht goede voornemens van een moeder

Ik geloof niet zo in goede voornemens. De slagingskans is nihil. Wat niet wil zeggen dat er niet een heleboel dingen zijn die ik graag anders zou willen doen. Maar wat ik de afgelopen jaren niet voor elkaar heb gekregen komt vast niet ineens – tadááá! – op 1 januari dik in orde. Aan de andere kant: it’s never too late to change. En je moet toch érgens beginnen. Dus vooruit, ik maak een lijstje. Van alle dingen die ik als moeder – en jullie vast ook – héél graag beter, vaker of juist níet meer zou willen doen. Liefs morgen nog. Maar 30 december 2015 is ook oké (kan ik eerst nog even oefenen). Komt ‘ie: mijn to do list voor 2015:

1. Lief zijn voor lijf en leden

Niet meer op legoblokjes, playmobiel mannetjes met uitgestoken armpjes, of de uit elkaar gevallen knikkerbaan trappen. Want dat doet @#$%$#&* pijn! O. En ook niet in pyama’s en onderbroeken waar die nacht in geplast is (… ongelukje mama). Want dat is goor.

2. Engelengeduld

Ik hou van je lieverd. Ook als je zegt dat ik een blote billen gezicht heb waar poep uit komt (ik verzin deze niet, waar gebeurd). Of bereid bent je moeder in te ruilen voor een reep chocola. Echt. Je bent een superlieverd. Er komt alleen af en toe een hoop… Tja… Chips? Uit je mond.

3. Stoom afblazen

Over die zakken chips gesproken: iedere keer wanneer ik mijn werkelijke woede en frustratie onderdruk met pedagogisch verantwoorde woorden mag ik op een ander moment stoom afblazen. Denk sauna, of alles alsnog eruit gooien maar dan met de deuren dicht.

4. Bambi oogjes negeren

“Ahh mama, een eurootje nog maar! Dan kan ik dat LEGO kasteel kopen.” En heb ik, terwijl je het in elkaar zet, een momentje rust. Maar nee, ik doe het niet! Niet meer! Sparen moet je. Het zelf doen. Verantwoordelijkheid nemen. Bambi moest ook alleen overleven in het bos. Als ik maar blijf redderen krijgt jouw sprookje nooit een happy end.

5. Koffie drinken. Veel. En warm.

Koffie hoor je warm te drinken. Zonder tussendoor op te springen voor het zoveelste verzoeknummer van het kroost: mam, mag ik nog wat te drinken? Wil je mijn billen afvegen? Weet je waar mijn sporttas is? Ja dat mag. Als het écht moet wil ik het wel doen. En ja, weet ik. Want die heb ik zelf opgeruimd. Maar. Nu. Even. Niet.

6. Alles laten liggen

Ik doe het niet meer. Even snel die jassen op de kapstok hangen. Vieze sportkleren in de wasmand werpen. Schoenen in de gang. Broodbeleg weer in de koelkast leggen. Kamers opruimen omdat er moet worden schoongemaakt. Want dat moeten ze natuurlijk allemaal zelf doen. Lieverd, wat was ook alweer de afspraak over…? Doe het dan ook even. Dankjewel!

7. Alleen wat de pot schaft

Geen eigen maaltijden meer. Een bordje pasta ‘on the side’ – alleen met kaas en zonder saus. Omdat die visschotel natuurlijk wel wat veel gevraagd is van het grut. Nee. Het is andersom. Het is veel gevraagd van míj. We eten wat de pot schaft. Daarmee uit. (Als dit nogal bazig overkomt klopt dat: ik ben vooral bezig om mezelf te overtuigen).

8. We binne net fan suker

Oftewel: we zijn niet van suiker. Ook als het regent dat het giet, gaan wij gewoon naar buiten. Poncho’s uit de kast, regenlaarsjes aan en gaan! Want we moeten minstens 1 uur per dag intensief bewegen. De NISB (Nederlands Instituut Sport en Bewegen) zegt het. Maar daarna mag je natuurlijk wel wat extra poedersuiker op je oliebol. Zeg ik.

And so on, and so on. Want ik heb ook nog wel een ‘dingetje’ met dat loslaten. Het iedere vijf minuten op mijn horloge kijken als onze jongens alleen aan het buiten spelen zijn. Terwijl ik rampscenario’s over drukke wegen en diepe sloten probeer te verdringen. En dat alleen fietsen gaat ook nog niet zo goed. Vooral niet in het donker of op drukke wegen. Die Ipad mag echt nog wel wat minder. Ik bemoei me nog veels te veel met alle playdates. En verzin toch maar weer iets leuks om te doen, op het ‘mam, ik verveel me’ (waardoor ze dus naar me toe blíjven komen). Maar ik vind het zo wel ambitieus genoeg. Jullie horen het nog wel van me. Of het gelukt is om supermom te worden. Tegen het einde van 2015.

Krista Okma is al ruim vijftien jaar pedagoog en ontwikkelingspsycholoog, moeder van drie kinderen (8, 7 en 4 jaar) en auteur van diverse opvoedboeken. Haar meest recente boek is Minipubers! – een survivalgids voor ouders van kinderen van 6-12 jaar. www.kristaokma.nl.