“Ik Heb Geleerd Dat Het Oké Is om te Falen” – Het Verhaal van Yasmin
Als je Yasmin op straat tegenkomt, zie je een zelfverzekerde vrouw. Mooie kleding, een vrolijke glimlach, en altijd een van haar drie kinderen om zich heen drentelend. Maar achter die glimlach schuilt een verhaal van vallen, opstaan, en het leren accepteren dat perfectie niet bestaat.
Yasmin, 34 jaar oud, is moeder van Nora (8), Amir (5), en de kleine Sara van anderhalf. Ze straalt rust uit, maar dat is niet altijd zo geweest. “Ik ben een perfectionist,” begint ze. “Altijd al geweest. Op school, op mijn werk, en later ook als moeder. Ik had het idee dat ik alles moest kunnen, alles moest weten. Maar dat ideaalbeeld brak me bijna op.”
Een Perfectionist Wordt Moeder
Toen Yasmin moeder werd van Nora, stortte ze zich volledig op haar nieuwe rol. “Ik las élk boek over opvoeding. Hoe je een baby laat doorslapen, hoe je een voedzaam menu samenstelt, hoe je je kind stimuleert om slim en sociaal te worden – ik wilde alles goed doen. Maar eerlijk? Het voelde alsof ik faalde, elke dag weer.”
De slaaptraining werkte niet zoals in de boeken stond. Nora huilde urenlang, en Yasmin zat beneden met tranen in haar ogen. “Ik voelde me een slechte moeder. Alsof ik haar in de steek liet, ook al zeiden die boeken dat het normaal was.”
En toen kwam Amir. “Twee kinderen? Dat leek een logische stap. Maar ik had totaal niet door hoe zwaar het zou zijn. Nora was een peuter met een eigen wil, en Amir had reflux. Ik sliep nauwelijks, en toch bleef ik mezelf pushen om alles perfect te doen. Het huis moest schoon zijn, de maaltijden gezond, mijn kinderen gelukkig. Ik kwam nergens aan toe, maar gaf mezelf telkens de schuld.”
De Doorbraak
Het kantelpunt kwam na de geboorte van Sara. Yasmin vertelt: “Ik weet nog dat ik een bord liet vallen in de keuken. Amir riep dat hij moest plassen, Nora huilde omdat haar tablet leeg was, en Sara zat op mijn arm te krijsen. Ik voelde een paniekaanval opkomen. Dat bord was de druppel. Ik ging zitten op de grond, tussen de scherven, en begon keihard te huilen.”
Haar man kwam naar binnen, geschrokken van wat hij aantrof. Hij stelde haar één simpele vraag: “Waarom moet alles perfect zijn, Yas?” En toen wist ze het niet. “Ik had geen antwoord. Waarom móést alles inderdaad perfect zijn? Voor wie deed ik dat?”
Die avond besloot ze dat het anders moest.
Het Leven Wordt Lichter
“Het klinkt cliché, maar het moment dat ik accepteerde dat ik niet alles kon, werd alles ineens makkelijker. Ik begon met kleine veranderingen. Als ik te moe was om te koken, bestelde ik gewoon pizza. Als het huis een puinhoop was, zei ik tegen mezelf: ‘Prima, morgen weer een dag.’”
Ze zocht ook hulp. Yasmin vond een therapeut waarmee ze kon praten over haar onrealistische verwachtingen. “Dat was spannend, want ik dacht altijd dat je alles zelf moest oplossen. Maar wat een opluchting om iemand te hebben die naar je luistert en je helpt anders naar jezelf te kijken.”
De Nieuwe Yasmin
Tegenwoordig is Yasmin nog steeds druk, maar ze voelt zich lichter. “Ik heb geleerd dat het oké is om te falen. Soms vergeten we Nora’s gymtas, of krijgen de kinderen pannenkoeken als avondeten. Dat is geen ramp. Ik ben nog steeds een goede moeder, omdat ik er voor mijn kinderen bén. Ze hoeven geen perfecte moeder; ze willen een gelukkige moeder.”
En het mooiste? Haar kinderen merken het verschil. “Nora zei laatst: ‘Mama, je lacht veel meer de laatste tijd.’ Dat was het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen.”
Yasmin wil andere moeders laten weten dat ze niet alleen zijn. “We dragen allemaal zoveel druk op onze schouders. Maar perfectie bestaat niet. En als je dat loslaat, is het alsof je voor het eerst écht adem kunt halen.”