‘Opbiechten dat ik verliefd was op een ander, was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan’

Priscilla (39) is vijftien jaar samen met Jorg (40), samen hebben ze een zoon van drie en een dochter van één. Hoewel ze blij is met Jorg, werd Priscilla verliefd op een collega.

Lees ook: Jolijns man ging vreemd: “Maar eigenlijk kan ik het hem niet kwalijk nemen”

“Han en ik werkten al twee jaar samen. Twee jaar waarin ik zwanger werd van mijn jongste, beviel, terugkeerde van zwangerschapsverlof en Han nooit beschouwde als meer dan gewoon een collega. Ik vond hem aardig en we maakten weleens een praatje, maar dat deed ik met al mijn andere collega’s ook. Bovendien was hij getrouwd.

Begin dit jaar vertelde Han dat hij ging scheiden. Het kwam toevallig ter sprake en ik zei dat ik het sneu voor hem vond. Ik dacht er verder niet bij na, hoewel het me ergens wel raakte. Niet zozeer vanwege Han, maar omdat Jorg en ik ook in een moeilijke periode van onze relatie zaten. Aan de ene kant waren we allebei superblij met ons gezin, aan de andere kant waren we nog steeds heel erg op zoek naar onze balans. Met de komst van de jongste moesten we die opnieuw vinden en dat leek niet echt te lukken. We praatten langs elkaar heen, er was onbegrip en we kibbelden en ruzieden voor mijn gevoel veel meer dan anders. We waren snauwerig en verwijtend. Wat erachter zat was natuurlijk dat ik mijn opgewekte, relaxte vent miste, hij zijn vrolijke vrouw. Maar dat spraken we niet uit.

Ik kan niet zeggen dat een van ons duidelijk het initiatief kwam, maar toch was het zo dat Han en ik elkaar ineens bijna dagelijks spraken. Eerst bij de koffieautomaat, daarna ook per mail, tot het punt dat ik ernaar uit ging kijken hem te zien en we soms een vergaderzaal indoken om een uur of langer te kletsen. Dat het niet is opgevallen bij mijn collega’s, is me nog steeds een raadsel. Misschien kwam het doordat mijn werk er niet onder leed – wat ik overdag niet afkreeg, haalde ik ’s avonds thuis in.

Aan alle kanten voelde ik wel alarm, maar ik deed er niets mee. Ik keek veel te veel uit naar de momenten met Han, ik mailde ook buiten werktijd met hem, als ik thuis was dacht ik aan hem. Ik stelde me zelfs voor dat ik Jorg zou verlaten en me in Hans armen zou storten, vooral op een momenten dat Jorg en ik gedonder met elkaar hadden. Achteraf schaam ik me dat ik zoveel negativiteit op Jorg heb geprogrammeerd. In plaats van voor mijn relatie te gaan, richtte ik doodleuk mijn blik op een ander.

Onvermijdelijk werd ik verliefd op Han, en hij op mij. Dat spraken we niet uit, maar op een bedrijfsborrel liep het helemaal uit de hand. We hadden allebei wat gedronken en zoenden beneden, in – hoe cliché – het fietsenhok. Achteraf voelde ik me smoorverliefd en intens schuldig. Eenmaal thuis kwam de ontnuchtering. Toen ik de kamer binnenkwam en Jorg, hoewel het één uur ’s nachts was, rondjes zag lopen met onze baby die niet kon slapen, wist ik dat ik veel en veel te ver was gegaan. En dat ik maar één ding kon doen om het tij te keren.

Lees ook: 15 Tekenen dat je relatie de tropenjaren gaat overleven

Jorg legde onze dochter in bed en toen hij weer beneden kwam, zei ik dat we moesten praten. Opbiechten dat ik verliefd was geworden op een collega, en met hem had gezoend, was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik besef heel goed dat ik die avond alles had kunnen verliezen. Jorg had me woedend buiten de deur kunnen zetten. En woedend was hij, zeker. Gekwetst ook, en dat vond ik zo moeilijk om te zien. Ik had hem pijn gedaan, wat hij echt niet verdiende. Ik bleef maar excuses maken tot hij vroeg of ik daarmee wilde ophouden en aankondigde dat hij op de bank ging slapen. Misschien klinkt het gek, maar ergens wist ik toen: dit komt goed. Hij stuurt me niet weg, hij gaat zelf niet weg.

De volgende ochtend – geen van beiden deden we een oog dicht – bracht ik de kinderen mijn ouders en ging met Jorg naar de sauna. Daar praatten we lang en eerlijk en besloten we het anders te gaan doen. Geen gezeur en teleurstelling voortkomend uit verwachtingen, maar uitspreken wat je dwarszit en samen naar een oplossing zoeken. Voor we elkaar zouden kwijtraken. Jorg zei dat hij het wel heel moeilijk vond wat ik had gedaan en dat hij tijd nodig had om dat te verwerken. Dat begreep ik natuurlijk. Die maandag zei ik tegen Han dat ik dat weekend een goed gesprek thuis had gehad en dat onze gesprekken zich vanaf nu weer zouden beperken tot gedag zeggen bij de koffieautomaat. Hij begreep het gelukkig helemaal, ook al was hij knetterverliefd op me. En ik op hem, dat was niet zomaar over. Maar als je er niets mee doet, dooft zo’n gevoel uiteindelijk uit.

Het is nu bijna een halfjaar geleden en Jorg en ik zijn weer een team samen. We hebben er hard voor moeten werken en we maken heus nog weleens ruzie, maar de sfeer is stukken beter. Ik heb nog steeds spijt van wat ik heb gedaan en ook al gaat het nu goed tussen ons, ik had het natuurlijk nooit moeten doen. Maar de wake up call die eruit voortkwam, heeft me veel geleerd. Ik zal de rijkdom van mijn gezin nooit meer op het spel zetten.”

Lees ook: Waarom je de eerste duizend dagen na de geboorte van je kind niet moet scheiden