‘Ik vind het vreselijk dat mijn man zo rechts is geworden’
Toen Sylvia (33) haar man leerde kennen, had hij weinig met politiek. Nu is hij rechts geworden en dat vindt zij heel erg.
Lees ook: ‘Mijn man wil emigreren, maar ik wil niet mee’
“We zoenden voor het eerst precies een week voor de Tweede Kamerverkiezingen. Vanaf dat momenten belden we elke dag en zagen we elkaar zo vaak mogelijk. Daardoor wist ik dat hij niet was gaan stemmen. Vergeten, niet aan toegekomen. Dat vond ik vreemd en eerlijk gezegd ook een beetje dom. Stemmen is een groot recht en ik vind dat je daar gebruik van moet maken. Zo niet, dan moet je ook niet zeuren als iets in het land je niet aanstaat. We voerden er nog een lacherige discussie over, waarbij hij plechtig beloofde de volgende keer wel te gaan stemmen.
Hoe anders is het nu, acht jaar later. Ik zou bijna willen dat hij geen gebruik maakt van zijn stemrecht. De omslag kwam toen mijn schoonmoeder op straat werd overvallen, haar telefoon, portemonnee en gouden armband werden gestolen. Twee Marokkanen, nog geen zestien jaar oud. Dat ze Marokkaans zijn, vind ik niet relevant. Mijn man wel, en zijn familie die toch al behoorlijk rechts was, ook. In de tijd daarna merkte ik dat mijn man steeds meer uitspraken deed die ik niet van hem gewend was. Soms ook echt extreem. ‘Dat zijn er weer een paar honderd minder’ als er een boot met vluchtelingen zonk op de Middellandse Zee. En daar zaten dan ook kinderen bij! Hoe kun je dat nou zeggen, vroeg ik dan boos, maar hij had zich verdiept in het vluchtelingenprobleem en had geconcludeerd dat we die mensen hier niet moesten hebben. ‘Allemaal criminelen’ was zijn commentaar.
Lees ook: ‘Soms denk ik dat ik mijn man moet opvoeden en niet mijn kind’
Inmiddels hebben we twee zoontjes gekregen, eentje van nu drie en eentje van bijna één. Mijn man roept van alles waar zij bij zijn. ‘Wegwezen!’ als hij op televisie iets over criminele Marokkanen ziet. ‘Terug naar je eigen land!’ Begrijp me, ik ben zelf ook niet heel erg links, maar ik ben wel genuanceerd. En ik wil mijn kinderen sociaal opvoeden, met naastenliefde. Dat botst. Mijn man wil ze een ‘realistisch wereldbeeld’ geven, waarbij hij bedoelt: zijn eigen wereldbeeld. Eigen volk eerst. Altijd bang dat de ander meer krijgt, iets inpikt wat van jou is. Niet delen maar hamsteren.
De overval is nu anderhalf jaar geleden. Ik hoop dat de boosheid uiteindelijk weggaat en daarmee ook de extreme meningen, al merk ik daar nu nog niets van. En ik hoop dat mijn tegenwicht helpt. De kinderen zijn nu nog klein, er is nog wel wat tijd. Ik hoop dat dat genoeg is.”
Lees ook: Zo voed ik op: ‘Mijn man en ik zitten echt niet op één lijn’
