Een kind heeft meer aan een goeie scheiding dan een slecht huwelijk

Schrijver Lykele Muus is niet langer samen met de moeder van zijn dochter. En hij kan het co-ouderschap iedereen aanraden. ‘Een kind heeft veel meer aan een goeie scheiding dan aan en slecht huwelijk.’

‘Afgelopen april verscheen mijn nieuwe boek We doen wat we kunnen. Een roman over ouderschap, waarin antwoorden probeer te vinden op de vraag: waarom nemen we kinderen? Ondanks alle offers die we daarvoor moeten maken, de risico’s die je neemt, die veranderingen die je als persoon en in je relatie moet ondergaan, is er tóch niets dat we liever willen. De zin van het leven kun je omschrijven als ‘aardbeiensaus’, of ‘een witbiertje in de zon’, maar ‘voortplanten’ komt toch ook aardig in de buurt van de enige juiste definitie.

In We doen wat we kunnen zijn twee bevriende gezinnen met elk een 14-jarige dochter samen op vakantie in Zeeland, als de twee meisjes een ongeluk krijgen. Ze belanden in het ziekenhuis; de ene ligt in coma, de ander mankeert niets. Maar als de verhoudingen volledig kantelen, worden de vier ouders onder extreme tijdsdruk voor een onmogelijke keuze gesteld. De borrel rond het kampvuur verandert in een schaakspel op glad ijs. Hoe krijg je vrienden zover om hun enige dochter op te offeren om die van jou te kunnen redden? En wat als je moet kiezen tussen vechten en verliezen, of alles opgeven en opnieuw beginnen?

De wrange en tegelijkertijd hoopvolle conclusie is dat je altijd opnieuw kunt beginnen. Wat er ook gebeurt.

Tijdens het schrijven van mijn eerste boek werd mijn eigen dochter geboren. Ik merkte dat alles veranderde: hoe ik in de wereld stond, hoe ik naar die wereld keek, maar ook mijn karakter, en het karakter van haar moeder. Het ouderschap had een enorme invloed op wie ik was en op mijn werk; ik ging ook anders schrijven. Dat je leven volledig verandert als je kinderen krijgt is natuurlijk een bekend fenomeen, maar wat blijft er van jezelf en je relatie over als je kind wegvalt?

Mijn eigen dochter is inmiddels bijna zes jaar (of zoals ze zelf zegt: ‘vijf en driekwart!’), maar haar moeder en ik zijn niet meer samen. Twee jaar geleden besloten we uit elkaar te gaan omdat het ouderschap ons allebei zo had veranderd, dat we niet meer op de juiste manier bij elkaar pasten. We waren te veel naar elkaar toe gegroeid. We waren hele goeie vrienden met een kind geworden. Voor ons was uit elkaar gaan een hele logische keuze, maar in onze omgeving stuitte het op onbegrip en verdrietige berichten. Mensen zeiden bijvoorbeeld: ‘wat erg dat het mislukt is’ en ‘wat verschrikkelijk voor jullie meisje’, terwijl wij juist blij waren dat het wél gelukt was (liefde is helaas niet oneindig) en ons meisje heel gelukkig was met de nieuwe situatie, omdat wij daar als ouders zelf ook gelukkiger van werden. Een kind heeft veel meer aan een goeie scheiding dan aan en slecht huwelijk. Een kind is ook veel vatbaarder voor hoe een ouder zich voelt dan voor wat een ouder doet of zegt.

Tegen vrienden met kinderen zeg ik weleens gekscherend dat ze uit elkaar moeten gaan, omdat het co-ouderschap echt veel beter werkt. Het weegt natuurlijk niet op tegen de voordelen van een gezonde relatie, maar voor mij is dat wel zo. Ik heb meer tijd en ruimte voor mezelf, voor mijn sociale leven, voor mijn werk en ik heb delen van mijn karakter die ik moest inleveren weer teruggevonden. Impulsiviteit en zorgeloosheid, bijvoorbeeld. Daarnaast is het altijd leuk om mijn dochter te zien. Als ze bij mij is kan ik er voor de volle 100 % voor haar zijn.

Je moet er niet aan denken, maar wat er ook gebeurt met jezelf, met je partner, of met je kinderen: als het mis gaat hoef je niet door te gaan tot je erbij neervalt. Je kunt een herstart maken. Het idee dat het kán is voldoende. Je hoeft niet opnieuw te beginnen, maar de overtuiging dat het niet erg is als je de pijlers waarop je leven is gebouwd moet herstructureren, kan een geruststelling zijn. Vanuit dat gevoel vind je in je drukke leven als ouder misschien ook ineens de tijd om weer eens een goed boek te lezen.

Over We doen wat we kunnen:

‘Wat is een leven waard? Wat is goed ouderschap? Welke rol speelt het ouderschap binnen een relatie? Het zijn

vragen die aan denken zetten. Aan het het einde van de roman is niks meer hetzelfde, maar niet helemaal zoals je dat had verwacht.’ – Harper’s Bazaar

‘Lykele Muus improviseert allerminst. Hij schrijft een strakke en geserreerde roman […] die doet denken aan de oude Griekse tragedies met hun fatalistische boodschappen.’ – Trouw

Benieuwd geworden, bestel het boek hier.

Tekst: Lykele Muus