Waarom je de eerste duizend dagen na de geboorte van je kind niet moet scheiden
Ja, je kunt elkaar soms wel schieten en je hebt al overwogen een affaire met de buurman te beginnen. Maar ho, stop! Lees hier eerst over de duizend-dagen-regel voor je voorbarige conclusies trekt over je relatie.
LEES OOK: 15 Tekenen dat je relatie de tropenjaren gaat overleven
Voor je kinderen had, was het woord ‘tropenjaren’ waarschijnlijk een abstract begrip. Ja, het zal wel, dacht ik althans, het is toch ook reuze romantisch om een gezin te zijn? Het zal vast pittig zijn, maar wij slaan ons daar wel doorheen, meende ik. Typisch het soort optimisme dat past bij iemand die zo’n zeven à acht uur per nacht slaapt en nog nooit kinderpoep aan haar handen heeft gehad.
Toen werd onze tweeling geboren. We waren toen nog net geen jaar bij elkaar. We sliepen gemiddeld zes kwartier per nacht. We verschoonden zo’n zeventig luiers per week. De baby’s huilden bij elkaar opgeteld circa negen uur per dag en dronken per week zo’n tien liter borstvoeding. Vijf keer moest ik terug naar het ziekenhuis wegens complicaties. Olivier en ik bleken allebei gebruiksaanwijzingen te hebben die we van elkaar nog niet hadden doorgrond, laat staan dat we wijs werden uit de niet-meegeleverde gebruiksaanwijzingen van onze baby’s.
Kortom: na een jaar ploeteren en zoeken naar balans ging het fantastisch met onze kinderen, maar was onze relatie een wankele bedoening. Eerlijk gezegd wist ik niet of we het zouden redden als stel. Omdat we uit elkaar gaan ook geen optie vonden, besloten we in relatietherapie te gaan. Net zoals héél veel jonge ouders, aldus onze therapeut. Want de tropenjaren noemen ze dus niet voor niets tropenjaren.
Eerlijk is eerlijk: die therapie hielp niet direct. Soms had ik het gevoel dat we na een sessie nóg verder van huis waren. Het was ook elke keer een uitdaging om überhaupt oppas te vinden. Soms zegde de oppas af en dan ging een van ons tweeën maar in z’n eentje. In je eentje bij relatietherapie zitten: dat is wel symbolisch voor het ouderschap, hoor. Maar goed, langzaam maar zeker klaarde toch de lucht. We begrepen elkaar iets beter – meestal. Dat we steeds meer slaap kregen, hielp ook. En het simpele feit dat we daar elke keer záten. De gedachte dat de ander net als jij wil investeren in de relatie, is heel opbeurend. Of, zoals onze therapeut zei: ‘Sommige stellen gaan om de problemen heen, jullie gaan er dóórheen.’ Dat was niet altijd leuk, want het confronteert je met je eigen tekortkomingen. Maar daar leer je dan weer van.
Het is nog steeds een beetje taboe om te zeggen dat het rommelt in je relatie als je net ouders bent geworden. Het is nu eenmaal leuker om die fijne datenight op Instagram te zetten dan die ruzie waarbij het servies door de kamer vloog. Dat is prima. Maar mocht het in jullie leven niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn, weet dan dat je niet de enige bent. En dat het soms loont om geduld te hebben. Toen ik eerlijk op mijn Instagram deelde dat onze relatie aan een zijden draadje had gehangen, deelde een collega haar relatie-strategie met mij. Zij had geen tweeling gekregen, maar wel twee baby’s in twee jaar. Samen met haar vriend hanteerde zij de ‘duizend-dagen-regel’: de eerste duizend dagen na de geboorte van je kind ga je niet uit elkaar. Punt.
Haar kinderen zijn nu zes en acht en ze zijn nog steeds samen. De duizend-dagen-regel, wat een vondst! Want de eerste duizend dagen (pakweg 2,5 jaar) zijn het moeilijkst. Dan heb je de minste slaap en de meeste ruzies om niks. Eigenlijk vind ik sowieso dat iedereen die minder dan zes uur per nacht slaapt, ontoerekeningsvatbaar mag worden verklaard. Niet dat je al het gedrag daarmee kunt goedpraten uiteraard. Als je partner je slaat, bedriegt of kleineert lijken me dat prima redenen om te vertrekken, ook vóór de duizend dagen om zijn (hoewel ik ook gelukkige relaties ken die een affaire hebben overleefd). In alle mildere gevallen, waarbij het vooral gaat om wederzijds onbegrip, irritaties, of ruzies over geld, huishouden, taakverdeling of opvoeding, zeg ik: volg de duizend-dagen-regel.
Na duizend dagen wordt het namelijk écht makkelijker en wacht je nog langer, dan wordt het nóg makkelijker. Iedereen wordt weer een beetje zichzelf, de scherpe kantjes gaan eraf, en je herinnert je zelfs weer wat er zo leuk is aan die ander. Gesprekken gaan weer eens over andere dingen dan alleen de kinderen en je gunt elkaar weer net zoveel vrije tijd en slaap als jezelf. En zo kwam het dat Olivier me 1379 dagen na de geboorte van onze kinderen ten huwelijk vroeg. Half september gaan we trouwen, met alles erop en eraan. Heel romantisch. Omdat we weigerden om onze liefde te laten uitdoven door een gebrek aan slaap en een overdosis luiers.
LEES OOK: 11 redenen om in het eerste jaar ouderschap over te bekvechten (plus verrassend simpele oplossingen)
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
