Leraren hebben het zwaar. Maar, hoezo dan?
Altijd op tijd naar huis, om de haverklap een studiedag en momenteel hebben ze zes (lagere school) tot tien weken (middelbare school) betaald zomervakantie. De juf/meester/leraar heeft wat menigeen zou willen. En toch mag je niet zeggen dat dat wel heel luxe is. Want de juf/meester/leraar heeft het zwaar. Ze moeten zo hard werken. Maar Vala vraagt zich af: dat moeten we toch allemaal?
Een goede vriendin van mij is leerkracht op een middelbare school. Altijd als ik haar spreek heeft ze bijna vakantie. En is ze daar ‘echt aan toe’. Wat ik, hoe lullig het misschien ook klinkt, toch wel wat raar vindt. De meeste mensen hebben namelijk niet iedere zes weken vakantie. De meeste mensen hebben geluk als ze jaarlijks drie weken vrij bij elkaar geschraapt krijgen. De juffen en meesters op de school van mijn zoon hebben elke maand een studiedag. En daarnaast nog een groepsbespreking. Dat zijn dus twee dagen dat mijn zoon niet naar school gaat. Iedere maand. Ik heb ook weleens een cursus, een workshop, of een extra vergadering. ‘s Avonds, of in het weekend. Maar in ieder geval niet tijdens een gewone werkdag. Want dan moet ik namelijk, nou ja, werken.
Lees ook: Zoektocht naar een Amsterdamse basisschool (of: hoe je langzamerhand gek wordt).
Vorige maand heeft mijn zoon twee weken vakantie, een studiedag, een groepsbespreking en een rapportvergadering gehad. Wat dus betekende dat hij geen les kreeg en thuis moest blijven. Dat is dus meer dan de helft van de maand vrij. En zo zijn er eigenlijk iedere maand wel zo’n twee of drie dagen dat hij niet naar school gaat. Omdat er cursus is, of één of andere vrije dag. Nou ben ik zo georganiseerd dat ik al die dagen aan het begin van het schooljaar in mijn agenda zet en dus tijdig opvang regel of zelf thuis kan werken, maar desondanks kan ik niet ontkennen dat ik soms een beetje nijdig wordt als ik al die rode letters in die agenda zie. Want sorry hoor, maar kunnen al die meetings dan niet gepland worden tijdens al die vakanties, of ‘s avonds? Zoals bij andere werkende mensen ook gewoon gebeurt?
Ja, maar leraren moeten ‘s avonds vaak nog huiswerk nakijken, toetsen voorbereiden, of rapporten schrijven, dus die uren vrij halen ze wel in, wordt er dan geroepen als je kanttekeningen zet bij die vermeende immense werkdruk. Want kritiek leveren op het harde leven van de leraar, dat is niet comme-il-faut. Maar ik zit ook zeker vier dagen per week nog ‘s avonds achter mijn computer. Om een artikel af te schrijven, een nieuwsbrief op te stellen, of research te doen. Dat is geen geklaag, dat is gewoon mijn realiteit. En die van veel werkende mensen in de 24-uurs economie van tegenwoordig. Hoe vaak komt het niet voor dat ik in het weekend op stel sprong in de pen moet klimmen, omdat er iets actueels is waar een stukje over getikt moet worden? Hoe vaak is het niet zo dat ik op vakantie mijn laptop meeneem, omdat er altijd toch nog wat moet gebeuren? Best wel vaak dus. Of eigenlijk gewoon altijd. The show must go on tenslotte.
En, net zoals een leraar, verdien ik als journalist/blogger geen vetpot met mijn geschrijf. Maar dat geeft niet, want ik hou van wat ik doe. Ik heb er zelf voor gekozen, dus het overwerken en het feit dat ik niet kan zwemmen in mijn geld, neem ik gewoon voor lief. Maar die 10 weken vakantie en al die studiedagen in de baas z’n tijd, die heb ik dan weer niet (en als ik dan al vakantie heb, word ik niet eens doorbetaald, want die luxe heb je als freelancer niet). Ik ben niet iedere dag gewoon om 17.00 uur thuis, omdat de deuren van mijn werkplek dan al lang en breed dicht zijn. Dus ik vraag me dan toch een beetje af hoe het kan dat de leraar het blijkbaar zwaarder heeft dan bijna iedereen. Terwijl ik weinig mensen ken die niet óók aan de lopende band overwerken en studeren alleen kunnen doen in hun eigen vrije tijd.
Begrijp me niet verkeerd: ik zou geen leraar kunnen zijn. Het lijkt me vreselijk. Ik heb geen geduld voor een klas met kinderen en ben ook helemaal niet goed in dingen uitleggen. Dus hulde voor de mensen die dat wel kunnen, ik ben blij dat ze er zijn. Maar zo hebben we allemaal onze eigen kwaliteiten en doen we daarom wat we doen. Ik schrijf zo’n 25 artikelen per week, dat kan ook niet iedereen. Net zoals niet iedereen een infuus kan aanleggen en dus niet iedereen de verpleging in zou kunnen. Maar dat constante geroep dat het voor de klas zo zwaar is en dat leraren zich drie slagen harder in de rondte moeten werken dan alle anderen? Ik vind dat, als mijn zoon wéér eens een dag thuis is, toch een beetje ongeloofwaardig. Ik zit toch ook niet iedere zes weken tegen een burn-out aan? Terwijl ik echt wel durf te beweren dat mijn werkdruk net zo hoog is.
Niks ten nadele van de leraar, ik vind die van mijn zoon echt lieverds en ze doen hun werk ook meer dan goed. Maar klagen als je zomers zes weken op vakantie kan (ja, ook al moet je dan misschien met een stapel toetsen in je strandstoel) lijkt me me toch wat overdreven. Want cijfers geven met een pina colada in je hand, hoe zwaar is dat nou eigenlijk? Je zou mij in ieder geval niet horen mekkeren, met mijn laptop op een wit palmenstrand.
Lees ook: Ik wou dat mijn juf wist… (Ontroerende openbaringen van kinderen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
