Lastminute stress: wat als ik niet genoeg van de baby hou?
Annemieke gaat op kraamvisite en krijgt in plaats van een overload aan babyliefde, juist last van drempelvrees. Heel schattig hoor dat kleine minimensje, maar eigenlijk vindt ze haar hond veel leuker dan die pasgeboren baby.
Postnatale depressie komt voor bij 10 tot 20% van de jonge moeders. Ik weet het, ik moet ophouden zulke shit te googelen. Maar ik kan het niet laten. Wat als die wolk straks niet roze is? Want laten we eens even heel erg eerlijk zijn: een baby is nogal beperkend. Mijn dochter gaat ervoor zorgen dat ik in ieder geval de eerste paar maanden niet meer kan snowboarden, paardrijden of spontaan naar de bios kan. Een pasgeboren kind heeft continu schone luiers en melk en warmte en slaapjes en boertjes nodig; kortom 24/7 zorg en aandacht. Hoe gelukkig ga ik daarvan worden?
Ik ben bang dat ik het de baby dadelijk ga verwijten. Als ik daar uitgescheurd en ingehecht en bloedend en jankend en doodmoe probeer de borst te geven. En dan terugdenk aan de tijd dat mijn leven nog van mij was. Een beetje zoals Marco Borsato zingt in ‘Ik leef niet meer voor jou’. Maar dan dus realiserend dat je dat de eerstkomende 18 jaar wél doet. Voor je kind leven. Dat je jezelf op plaats twee zet en dat dat hoogstwaarschijnlijk niet leuk is. En dat ik de baby dan de schuld daarvan ga geven. Of niet genoeg van haar hou.
We gaan op kraambezoek bij schoonzus A. en haar man. Ze hebben het allerschatigste kleine mini-mensje ooit geproduceerd, met ieniemienie vingertjes en ieniemiene nageltjes. Nauwelijks twee dagen oud en om op te vreten. A. presteert het om à la Kate Middleton de dag na de geboorte niet alleen fotogeniek te glimlachen, maar ook in bijpassende kleding met de kleine te poseren. En dat terwijl de bevalling, die ze zonder ook maar enige vorm van pijnstilling doorstaan heeft, 31 uur duurde. En ze ingescheurd is en gehecht. “Maar het moment dat ik haar zag, was alles vergeten.”
Ik geloof haar; hun hele wereld lijkt uit baby te bestaan. En hoewel de nieuwbakken ouders beiden van oor tot oor stralen van geluk en de borstvoeding gelijk goed ging en de baby heel zoet slaapt en helemaal niet huilt en het hele plaatje zo in een happy family commercial kan, kan ik alleen maar denken ‘Fuck zeg, ben ik blij dat ik dat dit hen overkomt en niet mij’. Dat ik dadelijk gewoon weer ‘doei’ kan zeggen en nog een rondje met Dribbel door het bos kan hobbelen. Zonder 24/7 een allerschattigst blokje aan mijn been te hebben.
En dan zegt A.’s moeder opeens: “Ja, zo zit jij over een paar dagen ook.” FUCK. Die komt aan. Want dat lijkt me nou helemaal niets. Hoewel A. helemaal straalt van babygeluk, ziet ze er ook uit als een oververmoeide zombie. Die nog steeds een dikke buik heeft, niet kan zitten zonder te verrekken van de pijn en zich “Toch wel een beetje een melkkoe voelt”. En hoewel hun dochtertje vast heel lief is, word ik persoonlijk niet zo enthousiast bij het zien van de kleine meid. Natuurlijk zeg ik wel de sociaal geaccepteerde zwijmeldingen als “Ik heb nog nooit zo’n mooie baby gezien!!”, “Ik hoop dat die van K. en mij precies zo wordt!!” en “Oh, ik zou haar zo mee naar huis willen nemen!!”, maar ik voel me een bedrieger, want ik meen het niet. Eigenlijk zou ik liever met een pasgeboren puppy knuffelen.
K. is gelukkig niet bang voor donderwolken. “Het is toch logisch dat je niet meteen van hun kind houdt. Dat doe ik ook niet, want het is nu eenmaal niet van ons. Je vindt onze hond toch ook veel leuker dan hun kat? En over al die zorg en aandacht die een baby nodig heeft, zou ik me ook geen zorgen maken. Dingen als in de regen wandelen, eten geven, naar de dierenarts gaan, poep en kots opruimen, kammen en ontvlooien doe je toch met alle liefde en plezier voor Dribbel?” Jamaar, Dribbel is de allerliefste hond van de hele wereld en, sorry hoor, duizendmaal leuker dan onze baby ooit kan worden. Het klinkt heel erg lullig, maar ik hou serieus veel meer van mijn hond dan van mijn ongeboren kind en denk niet dat dat ooit gaat veranderen. K. moet keihard lachen als ik mijn zorgen uitspreek: “Schat, je bent 40 weken zwanger; volgens mij hebben je hormonen last van drempelvrees!”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: De reden dat deze moeder haar baby niet laat huilen breekt je hart.
